The Last of Us seizoen 2 Review - Pijn proeven

Het is lastig om één van de beste games ooit gemaakt succesvol om te toveren naar een serie. Het lukte HBO met het eerste seizoen van The Last of Us, dat de 2013-game vertaalde naar negen afleveringen van topkwaliteit. In onze The Last of Us seizoen 2 review ontdek je of het HBO lukt om ook The Last of Us Part 2 succesvol om te zetten in tv-vorm.

The Last of Us seizoen 2 pakt direct op waar het eerste seizoen eindigt. Ellie (gespeeld door Bella Ramsey) vraagt Joel (vertolkt door Pedro Pascal) of alles wat hij gezegd heeft over de Fireflies klopt. De grootste leugen van Joels leven volgt en waar de game wegknipt en The Last of Us Part 2 ons nooit terugbrengt na dat cruciale moment in de levens van Ellie en Joel, geeft de serie ons meer. 

Het is één van de vele veranderingen die makers Craig Mazin en Neil Druckmann (tevens de medebedenker en regisseur van The Last of Us en The Last of Us Part 2) maken voor de serie. Soms werkt het uitstekend, andere keren slaan ze de plank mis. Dat komt doordat seizoen 2 van The Last of Us slechts een deel van de tweede game verteld.

In zeven afleveringen wordt hoogstens de helft van de game vertaald naar tv-vorm, terwijl de kijker met ingehouden adem op seizoen 3 (en potentieel seizoen 4) moet wachten voor het volledige verhaal. Daardoor lijken sommige keuzes niet helemaal te kloppen voor de kijker die bekend is met de games.

Aan de andere kant valt het totaal niet op voor wie de twee PlayStation-games nog nooit heeft aangeraakt. In welk kamp je ook zit, The Last of Us seizoen 2 laat je hier en daar gebroken en in tranen achter, terwijl andere momenten je vooral onnodig met vragen achterlaten.

In The Last of Us seizoen 2 springen we vijf jaar in de tijd. Ellie is 19 jaar en woont samen met Joel in Jackson, de veilige haven dat het duo aantrof in seizoen 1 en de woonplaats van Joels broer Tommy. In die vijf jaar lijkt de band tussen Joel en Ellie te zijn gebroken, terwijl ze stiekem een oogje heeft op de slimme en spontane Dina (vertolkt door Isabela Merced).

Lang kan ze daar niet over nadenken, want al snel wordt Ellie’s leven compleet overhoop gegooid door een mysterieuze groep geleid door Abby (gespeeld door Kaitlyn Dever). Het levert een actievol spektakel op in aflevering 2, dat doet denken aan de beste afleveringen van Game of Thrones qua schaal en productie.

Niet veel later is Ellie uit op wraak en zet ze de zoektocht in om Abby en haar vrienden te laten boeten voor wat ze gedaan hebben. Stiekem sluipt ze samen met Dina Jackson uit om richting Seattle te trekken. Direct valt op hoe slim Dina is en hoe ze alles op alles zet om Ellie te helpen.

De chemie tussen Ramsey en Merced is dan ook al snel aanstekelijk, waardoor je binnen de kortste keren volledig wordt meegezogen in de relatie tussen het tweetal. Hoe het schrijfwerk in aflevering 5 de relatie tussen de twee ineens in een bizarre stroomversnelling gooit, is des te vreemder.

In één klap lijkt het alsof de serie té snel wil, waardoor sommige gebeurtenissen niet meer geloofwaardig aanvoelen. Natuurlijk volgt de serie hierin de kern van de game, maar daarin heb je bijna 15 uur aan speeltijd om de relatie tussen het tweetal op te bouwen. Dat gebeurt zowel tijdens de gameplay als in de cinematics. Maar in de serie moet het allemaal in een kleine vijf afleveringen gebeuren en dat gaat bijna niet.

De schuld ligt deels het schrijfwerk rondom Ellie, wat erg inconsistent is. Op het ene moment lijkt ze nog altijd de joviale, grofgebekte 14-jarige uit het eerste seizoen, terwijl ze de volgende scene ineens een geharde en bovenal getraumatiseerde jager is met als enige doel het vinden van Abby.

Ramsey kan hier weinig aan doen en haar acteerwerk gedurende het hele seizoen is ijzersterk. Hetzelfde geldt voor Pascal en het is duidelijk dat de serie op z’n best is wanneer het tweetal samen te zien zijn. De connectie tussen het tweetal sleept je telkens mee in het verhaal en brengt je af en toe zelfs tot tranen.

Dat de chemie tussen Ramsey en Merced hierbij in de buurt komt is knap, vooral doordat het tweede seizoen een stuk duisterder is dan seizoen 1. Liefde stond centraal in het eerste seizoen, maar nu is wraak de centrale spil. Dit herken je niet alleen in Ellie’s verhaal, maar ook in dat van Abby en nieuwe facties als de WLF en Seraphites.

Qua thematiek zit het dik in orde met seizoen 2, want wanneer Ellie en Dina in Seattle aankomen blijken ze midden in een oorlog tussen twee angstaanjagende facties te zijn beland. De WLF en Seraphites moorden elkaar in hoog tempo uit, waardoor je als kijker constant met een knoop in de maag zit.

Daarin laat het schrijfwerk zich dan weer van zijn sterkste kant zien, want als kijker zit je constant met vragen. Vanwaar deze oorlog? Hoe groot is de WLF? Waarom hebben de Seraphites littekens in hun gezicht en fluiten ze constant?

Dit soort mysteries maken Seattle een angstaanjagende setting waarin Ellie en Dina hun zoektocht voortzetten. En dan zijn er natuurlijk nog de infected en clickers die slimmer lijken te worden. Kortom, je zit iedere aflevering weer met samengeknepen billen te kijken. Het onderstreept nog maar eens dat Mazin en Druckmann precies weten hoe ze horror interessant moeten maken.

The Last of Us seizoen 2 is misschien minder goed dan het eerste, maar het is nog steeds uitstekende televisie. Het tempo is soms inconsistent en het schrijfwerk af en toe slordig. Maar ondanks die gebreken weet de serie geregeld keihard te raken door ijzersterk acteerwerk van de gehele cast.

Het is niet makkelijk om de tweede (en vooral controversiële) game om te zetten naar een tv-serie, maar tot dusver lukt het grotendeels uitstekend. Afleveringen 2, 6 en 7 hebben daarin het grootste aandeel en zijn misselijkmakend goed. Dat wordt een lange wacht op seizoen 3.