The Last of Us Part 2 Remastered Review - Hoe zoet is wraak?

The Last of Us is terug. Nog niet met een derde deel in de serie, maar het tweede deel heeft een upgrade gekregen naar de hardware van de PlayStation 5. Is dit de 'definitieve' versie van The Last of Us Part 2? Dat lees je nu in onze review.

The Last of Us Part 2 was een regelrecht fenomeen op de Playstation 4. De horror-actiegame met grote open stadsdelen en benauwde donkere gangen vol clickers en ander gespuis speelt zich een aantal jaar af nadat Joel en Ellie de halve Verenigde Staten doorkruisden. Dat deden ze in een poging de wereld te redden van het Cordyceps-virus.

Alles lijkt redelijk vredig, maar er broeit van alles. Ellie is duidelijk ouder geworden en is niet langer het onschuldige meisje dat al slechte woordgrappen spuwend achter Joel aanhobbelt. De relatie tussen Joel en Ellie lijkt behoorlijk bekoeld en het is niet meteen duidelijk waarom.

Ellie is ontevreden met de hele wereld en zichzelf en is druk bezig zichzelf te (her)ontdekken. Ze zoekt haar plek in de woongemeenschap Jackson, neemt deel aan patrouilles en probeert zelfs de liefde te ontdekken.

Dat alles verandert van de ene op de andere dag door een bijzonder ingrijpende ervaring, die Ellie en heel Jackson op zijn grondvesten doet schudden. Vanaf dat moment verandert de sfeer totaal en zint Ellie nog maar op één ding: wraak.

Wraak is sowieso een thema dat de rode draad vormt door deze game en niet alleen de wraak die Ellie koestert. Ook het nieuw geïntroduceerde karakter Abby weet hier wel raad mee, maar gaat daar op een toch net wat andere manier mee om. Abby is een commando en lid van de Washington Liberation Front (WLF), een militaire organisatie die in gevecht is met de Seraphites.

De strijd wordt hard tegen hard uitgevochten en daar tussendoor manoeuvreren zowel Ellie als Abby op hun eigen wijze. Ellie munt uit in stealth en kan haar vlindermes gebruiken om sluipmoorden uit te voeren, terwijl Abby daarvoor steeds nieuwe messen moet fabriceren. Daarentegen is Abby een stuk sterker en hanteert ze zwaardere wapens een stuk makkelijker.

Al deze gruwelijkheden worden haarfijn in beeld gebracht. Dat geldt niet alleen voor het omleggen van vijanden, maar ook voor kleine details. Ellie leunt natuurgetrouw tegen een muurtje waar ze langs loopt, voeten worden op de juiste sporten gezet als je een ladder beklimt en zelfs touw wordt keurig opgerold en netjes over richels gegooid.

Gaandeweg zie je Ellie verharden en dat uit zich niet alleen in haar acties, ook haar gezichtsuitdrukking verandert en wonden die ze oploopt laten hun diepe sporen achter. Dat alles vindt niet alleen plaats in het relatief vrolijke en onbezorgde Jackson, maar ook in het uitgestrekte, maar overwoekerde Seattle. Daar, in de thuishaven van de WLF, wordt je geconfronteerd met diverse grote open gebieden om de ontdekken. Wie wil, kan hele wijken doorpluizen op zoek naar materialen en verborgen verhalen in de vorm van brieven.

De uitgestrekte wijken bieden veel mogelijkheden om van het gebaande pad af te wijken en huizen te doorzoeken. Bij elk gebouw hebben Ellie en haar metgezellen wel een verhaal of opmerking, vaak over hoe onbezorgd men in het verleden wel niet leefde. Zo wisselen de confrontaties met de WLF of Seraphites zich regelmatig af met oude bekende vijanden als de clickers, die zich vooral graag ophouden in donkere benauwende gangenstelsels. Dit zorgt voor heel afwisselende gameplay, want iedere vijand heeft zo zijn eigen benodigde tactiek.

Wie na het zo'n 30 uur durende verhaal de eind aftiteling voorbij ziet komen zal zich misschien wat verwonderd afvragen wat er toch allemaal gebeurd is in die tijd. Dat is heel veel en het is best wat om te verwerken. De game laat je achter met heel veel vragen. Is wraak nou echt wel zoet? Is het het waard geweest? Wie was er nou goed en wie slecht, of is dat te simpel gesteld?

Het zijn juist dit soort overwegingen die Naughty Dog in gedachten moet hebben gehad toen ze aan de ontwikkeling van de game begonnen en precies dat wat zorgt dat The Last of Us zoveel meer is dan een game.

Dit alles is natuurlijk al bekend sinds The Last of Us Part 2 in 2020 voor de PS4 verscheen. De game benaderde toen al de perfectie en verdiende terecht vrachtladingen prijzen. Nu de PlayStation 5 een tijdje onder ons is, vond Naughty Dog het tijd om deze topgame naar het nieuwe platform te brengen met nóg betere graphics en een stabiele performance mode.

Wat dat betreft is The Last of Us Part 2 Remastered een echte remaster: beide versies gebruiken het zelfde het bronmateriaal, maar de technische vooruitgang biedt de mogelijkheid een betere versie uit te brengen.

De parallel is te trekken met een remaster van een film die eerst op videoband, daarna op DVD en daarna nog een keer op Blu-ray uitgebracht wordt. De film zelf verandert er niet van -op een mogelijk alternatief einde na-, een slechte film wordt er niet beter van, maar het kijkplezier kan er wel flink op vooruit gaan.

Bovendien wordt een dergelijke heruitgave vaak uitgebreid met leuke featurettes zoals deleted scenes of een commentaar-track waarin de spelers of de regisseur extra informatie geeft.

Ook deze remaster pakt het op die manier aan. De gameplay is in deze nieuwe release nagenoeg hetzelfde gebleven, op een paar kleine aanpassingen na. Zo is een van de favoriete bezigheden van Ellie en Joel, het gitaarspelen, uitgebreid.

Ook zijn een drietal deleted scenes toegevoegd, die in verschillende staat van ontwikkeling waren voordat ze uit het spel verwijderd werden. elke scene wordt als een soort guided tour gepresenteerd, waarbij uitgelegd wordt wat de bedoeling was en waarom iets wel of niet werkte. Deze scenes zijn relatief kort, maar geven een heel interessant inkijkje in het ontwikkelwerk dat verborgen gaat achter het maken van een game als The Last of Us.

Naast de deleted scenes is er nog een manier om meer achtergrond te krijgen. Wie de game eenmaal uitgespeeld heeft (of de PS4 savegame importeert), krijgt de optie om de game nogmaals te spelen, maar dan met commentaar van de developers.

Wie niet zoveel geeft om achtergrondinformatie kan zich richten op No Return. Deze nieuwe modus geeft een heel nieuwe spelervaring. Deze modus speelt als een Roguelike, wat betekent dat je relatief zwak begint, maar gaandeweg meer mogelijkheden, karakters en wapens vrijspeelt.

Elke keer dat je de modus opstart begin je aan een serie willekeurige gevechten waarin vijanden in steeds sterker wordende waves op je af gestuurd worden. Je bezoekt diverse locaties uit de game waardoor deze modus meteen vertrouwd aanvoelt en ook de gevechten kan je op dezelfde manier aanvliegen. Wil je stealthy rondsluipen? Ga je gang. Liever guns blazing? Als je het overleeft is het geslaagd.

Deze nieuwe modus is erg geslaagd en hoewel het uiteindelijk natuurlijk draait om het hoofdverhaal en spel, is het een zeer welkome toevoeging.

Remasters zijn soms wat lastig op waarde te schatten. Voor PS5-bezitters die The Last of Us Part 2 nog nooit gespeeld hebben, is de keuze duidelijk: deze remaster is de enige juiste keuze. De game is grafisch nog scherper en maakt goed gebruik van de mogelijkheden van de PlayStation 5.

De diverse extra's zijn daarbij een welkome aanvulling en wat ons betreft stuk voor stuk raak. Hoewel de deleted scenes misschien wat kort zijn, leveren ze samen met de commentaar-track tijdens de game een geweldig inkijkje in het werk dat in het maken ven een game als The Last of Us Part 2 gaat zitten. Ook de nieuwe roguelike gamemodus is een prima toevoeging.

De stap van PlayStation 4 naar PlayStation 5 is niet zo'n grote stap als die van eerdere generaties. De 'winst' in graphics kwaliteit is dan ook beperkt. Wel maken de toegevoegde extra's de relatief goedkope upgrade naar deze remastered versie toch zeker de moeite waard.