The Last Guardian Review - Haat-liefdeverhouding

Met argusogen volgen vriend en vijand al jarenlang het nieuwste project van Team Ico: The Last Guardian. In deze The Last Guardian review worden de plus- en minpunten besproken van een jarenlang project waarvan het oordeel lastig is om uit te spreken.

The Last Guardian is een avonturen puzzelgame waarin jij in de huid kruipt van een klein jochie dat plotseling wakker wordt in een opgesloten ruimte. De enige ander in dat vertrek is Trico. Een dier. Een combinatie van zovele beesten: hond, draak, vogel, eend enzovoorts. Een uniek wezen dat is zeker. En meteen is duidelijk dat Team Ico als unique selling point mikt op een warme vriendschap tussen deze twee.

Eerst vriend en vijand, maar al snel vrienden voor het leven. Een band die versterkt wordt door het feit dat ze samen ontvoerd zijn en opgesloten zitten in een reusachtig kasteel. Als jongetje kun je niet zoveel. Je kan springen (met driehoekje!), klimmen, lopen en puzzelstukjes uitvoeren. Het belangrijkste is de interactie met Trico. Je favoriete huisdier kun je namelijk roepen en al vrij snel commando’s geven.

De setting is enorm (wel af en toe herhalend) en bij veel hoger gelegen stukken heb je Trico nodig. Door op hem te klauteren en hem een commando te geven dat hij verder omhoog reikt door zich lang te maken, kun je op stukken komen waar je op voorhand niet van had kunnen dromen. Onwijs tof bedacht. Alleen is er één probleem: de besturing doet totaal niet waar jij zin in hebt, om nog maar te zwijgen over de haperende camera.

De besturing is nog net zo onhandig als met Ico (2001) en Shadow of the Colossus (2005). En aan alles merk dat je dat deze game al negen jaar in ontwikkeling is en continu is doorgeschoven. Zeker de eerste paar uur dat je speelt ben je al snel geneigd de controller weg te leggen door een aaneenschakeling van irritaties: Trico die zeker tien keer achter elkaar niet luistert, wel doet wat je vraagt na het opnieuw laden van een checkpoint (die overigens beter zijn dan in vorige Team Ico games!), dat je verdwijnt in pixels of tegen een vervelende bug aanloopt.

Het is zó duidelijk: deze game is veel te lang in ontwikkeling geweest en dat is The Last Guardian zeker niet ten goede gekomen. Toch zul je langzamerhand, al duurt dat dus vrij lang, enigszins betoverd raken door de magie van de game. Pas als je er flink wat uren in hebt zitten en je irritaties over de rotbesturing overboord hebt gegooid, zie je de potentie van The Last Guardian.

Want eerlijk is eerlijk: de sfeer is magisch, het idee fantastisch en de puzzels zijn van topkwaliteit. Om een voorbeeld te geven: als je je in water bevindt moet je een hendel activeren, omdat Trico dan onderin door een poort kan zwemmen. Maar jij kan nooit bij die hendel komen. Het waterpeil is te laag. De oplossing is simpel: geef Trico een commando om in het water te springen zodat jij wel bij de hendel kan.

Je bent de hele game praktisch niets anders aan het doen dan platformen en puzzelen. En dat klauteren gaat echt meters de hoogte in, langs richeltjes, stalen kettingen en wat al niet meer. En o ja: waar je vreemde spiegels vindt, moet je die puzzelend kapot maken. Want Trico is er bang voor.

De gehele game ontdek je van die vreemde spiegels en nog vreemdere mannetjes die soms zo’n spiegel vasthouden. Ze beïnvloeden zowel jou als Trico. Want als jij je lang genoeg laat bedwelmen door de mannetjes, leg je het loodje. Continu moet je puzzelend iets uitvoeren en zodra de spiegels kapot zijn, voelt Trico geen angst meer en zal hij de mannetjes verpulveren. Zelf vecht je dus nooit (op een kleine dash na). Trico doet dat voor jou.

Waarom is de grote vraag. Het verhaal van The Last Guardian is een mysterie. Het wordt verteld middels een flashback, dus het enige wat je af en toe hoort is een stem van een oude man die terugblikt op dit avontuur. Meer is er niet. Maar dat maakt juist dat je nieuwsgierigheid gewekt wordt. Want eigenlijk heb je urenlang geen idee wat je aan het doen bent, behalve dat je naar vrijheid zoekt.

De kracht van The Last Guardian is, naast de toffe en uitdagende puzzels, de sfeer. Af en toe zitten er daadwerkelijk kippenvelmomenten tussen als je geen uitweg meer ziet en dan maar een diepte inspringt en Trico je last-minute vangt. Gepaard met een kleine slow motion en emotionele muziek krijg je een brok in je keel. Helaas zijn die momenten spaarzaam.

Als je kritisch nadenkt, had er namelijk veel meer gezeten in The Last Guardian. Juist omdat de band tussen Trico en het jongetje zo belangrijk is, ontstaat de vraag waarom er niet meer gebeurt tussen de twee. Het samen klimmen en klauteren, komt dus niet goed uit de verf, maar losgezien daarvan: waarom kun je Trico maar vier commando’s geven, wat pijlen uit zijn lijf trekken en soms wat eten geven? De gameplay blijft tussendoor steken op Trico die doodmoe is en niet meer verder wil en jij die dan een tonnetje voedsel moet vinden. Daarna kan het beestje er weer tegenaan.

Maar juist bij een vriendschap tussen dier en mens was er zoveel meer mogelijk geweest. Waarom ontdek je samen niet meer? Waarom zijn de commando’s zo beperkt? Waarom kun je niet meer praten met Trico? En valt er niet samen meer te beleven dan enkel lopen, zwemmen en wat vliegen van het ene naar het andere punt? Waarbij laatstgenoemde ook nog eens ontzettend voorgeprogrammeerd is en je complete vrijheid mist.

Fans van ICO en Shadow of the Colossus zullen waarschijnlijk de game in hun hart sluiten door unieke aspecten, en de onhandige besturing door de vingers zien. Is dit terecht? Nee, want mensen die die games gemist hebben en nu een PlayStation in huis hebben en actie avonturen games als Uncharted kennen, wéten hoe een avontuur qua besturing goed uit de verf kan komen.

En je wilt niet een game spelen waarbij je het gevoel hebt tien jaar terug te gaan in de tijd. Als The Last Guardian vlekkeloos zou verlopen, zou het zeker een 9 waard zijn en een instant must-buy geweest zijn. Maar de waarheid doet soms pijn: dit avontuur is niet zo episch als men deed voorkomen. Wat je opbouwt is een haatliefdeverhouding terwijl je zoekt naar 100% liefde. Zelfs Trico kan daar dus niet voor zorgen.