The Hobbit: The Desolation of Smaug (film) Review

The Hobbit: The Desolation of Smaug is alweer de vijfde film van regisseur Peter Jackson naar de boeken van de Britse fantasy-auteur J.R.R. Tolkien (1892-1973). Fans kunnen hun hart ophalen, maar nieuwkomers zullen verdwalen tussen de personages.

Na de succesvolle verfilming van de Lord of the Rings-trilogie, waarbij elk deel logischerwijze resulteerde in een film, kreeg Jackson het eigenaardige idee om ook Tolkiens vrij dunne boekje The Hobbit tot een filmtrilogie te transformeren. Na The Hobbit: An Unexpected Journey van vorig jaar, is het alweer tijd voor deeltje twee.

In The Hobbit: The Desolation of Smaug vervolgen we de avonturen van hoofdpersoon Bilbo Balings (Martin Freeman), die samen met de tovenaar Gandalf (Ian McKellen) en dertien dwergen op weg is naar de Eenzame Berg in het verloren dwergenrijk Erebor. Onderweg krijgen ze te maken met de ‘huidverwisselaar’ Beorn en een zwerm reuzenspinnen in het verraderlijke Demsterwold.

Nadat ze korte tijd door elfen gevangen zijn gehouden, reizen ze naar de Eenzame Berg. Daar moeten ze de strijd aanbinden met het allergrootste gevaar, het meest angstaanjagende wezen aller tijden: de draak Smaug. Niet alleen hun moed, maar ook hun vriendschap en de zin van de tocht worden op de proef gesteld.

De beslissing om van The Hobbit, een kinderboek van zo’n 300 pagina’s, een acht uur durend epos te maken, was vanaf het begin gedoemd te mislukken. Tolkiens boek was een speels, compact verhaal, dat nu is opgerekt tot een nodeloos ingewikkelde filmserie, vol plotlijnen en personages.

The Desolation of Smaug begint midden in het verhaal. Zeker voor wie de eerste Hobbit-film niet heeft gezien, is het plot moeilijk te volgen. Voor de fans van An Unexpected Journey is dit natuurlijk geen enkel probleem, maar wie onvoorbereid naar de bioscoop gaat, kan van een koude kermis thuiskomen.

Voor hen geldt ook de waarschuwing: de film biedt geen afgerond verhaal, maar eindigt op een spannend moment. Wil je de afloop weten, dan moet je de volgende keer weer een bioscoopkaartje kopen. En dat het om dure kaartjes gaat, daar komen we nog op terug.

Om het oorspronkelijke Hobbit-verhaal op te rekken hebben Jackson en zijn team van schrijvers - onder wie Guillermo 'Pacific Rim' del Toro - onder meer gebruikgemaakt van de aanhangsels van Tolkiens Lord of the Rings-boeken, waarin wordt verteld over het landschap en de politiek van Midden-aarde, ten tijde van The Hobbit.

Maar tot schrik van de fans bedachten ze ook een personage - we zouden zelfs kunnen zeggen: de vrouwelijke hoofdrol - speciaal voor de film. Het gaat om de boself Tauriel (Evangeline Lilly). Deze leidster van de Elfenwachters is een geoefend krijgster, die we bezig zien met dolken en pijl en boog. Het personage lijkt vooral te zijn toegevoegd om nog wat romantiek en seksuele prikkelingen aan de film toe te voegen. Zo vraagt één van de gevangen dwergen aan haar: "Ga je me niet fouilleren? Ik kan van alles in mijn broek hebben?" Wat zou Tolkien, een conservatieve katholiek, hiervan hebben gevonden?

Zoals alle grote fantasy- en spektakelfilms van de laatste tijd is The Desolation of Smaug een 3D-film. Afhankelijk van het tijdstip zal een bezoekje aan de bioscoop, zeker door de belachelijke toeslag op de 3D-bril, kunnen oplopen tot zo'n vijftien euro. Terwijl de trend om zoveel mogelijk films in 3D uit te brengen, filmisch gezien vaak weinig toevoegt, lijkt het vooral een manier om het teruglopende bezoekersaantal te compenseren, door middel van duurdere kaartjes.

Toegegeven, The Desolation of Smaug bevat een aantal mooie 3D-effecten, zoals de afgehakte kop van een ork die de zaal invliegt, en ook de sprookjesachtige landschappen zijn niet te versmaden. Maar na twee uur en veertig minuten met zo’n brilletje op je kop ben je doodmoe. Het zou prettig zijn als filmmakers eens beter zouden nadenken of de bioscoopbezoekers wel op 3D zitten te wachten.

Is de tweede Hobbit-film dan helemaal mislukt? Als je van een film een goed afgerond verhaal verwacht en personages met wie je kunt meeleven, dan is het antwoord helaas: ja. Maar er is nog genoeg te beleven aan deze productie. De locaties zien er prachtig uit, van het mysterieuze Demsterwold tot de labyrintachtige gevangenis van de elfen. En het gevecht met reuzenspinnen in een gigantisch spinnenweb doet je de rillingen over de rug lopen. Tot slot, laten we ook de komische bijrol van Stephen Fry als leider van Meerstad niet vergeten.

Fans van de eerste Hobbit-film zullen zeker weer aan hun trekken komen. Zij kunnen zich laven aan sprookjeswerelden vol vreemde wezens. De niet-ingewijde bioscoopbezoeker zal door de vele personages en het niet-afgeronde verhaal in verwarring achterblijven, en voor hem of haar zal de film waarschijnlijk veel te lang zijn. Vanwege de prijs van een 3D-bioscoopkaartje is dit een film die we alleen aan de core fans aanraden.