The Evil Within 2 Review - Heerlijk zieke spanning!

In 2014 kwam Shinji Mikami’s Tango Gameworks met The Evil Within, een zieke survival-horror game die je nekharen overeind deed staan. En deze Halloween keert de franchise terug om Sebastian Castellanos nog een keer door de hel te slepen. Of deze hel voor horrorfans een genot wordt of juist een lijdensweg lees je in deze The Evil Within 2 Review!

Drie jaar na de gebeurtenissen in het psychiatrisch ziekenhuis heeft Sebastian Castellanos zichzelf nog niet herpakt. Logisch, gezien hij zijn vrouw en dochter verloren is, zijn baan als agent kwijt is geraakt en niemand hem verder gelooft wat betreft Mobius of het STEM-apparaat. Maar dan ineens komt er een oude bekende in de kroeg waar Sebastian zich bezat voorbij. Het is Juli Kidman, zijn voormalig partner bij de politie.

Ze vertelt hem dat zijn dochter Lily nog leeft en door Mobius in het STEM-apparaat gestopt is. Zij is de dragende factor van een alternatieve dimensie in het apparaat genaamd Union. Maar Union is in gevaar en daarmee ook Lily. Dus moet hij STEM weer in en achter een team van experts aan, die ook allemaal verdwenen zijn.

Sebastian stemt natuurlijk in, hoewel hij weet hoe ziekelijk het de vorige keer verliep. Eenmaal aangekomen in Union beseft Sebastian dat de wereld waarin hij rondloopt niet alleen uit de gedachten van Lily bestaat. En dat er ook dit keer weer een ziekelijke twist aanwezig is. De wereld dreigt uit elkaar te vallen en er wandelt bovendien een gestoorde ‘kunstenaar’ rond die iedereen aan het vermoorden is om zijn eigen bloederige kunst te maken met zijn fotocamera.

En hij heeft Lily, zo blijkt. Tijd om hem in de kraag te vatten, maar dat is nog niet zo gemakkelijk. The Evil Within 2 is tenslotte een survival-horror game en dat element komt overal naar voren. Zeker in de diverse invloeden van andere horrorfranchises die Tango Gameworks tot een meesterlijke mix heeft samengebracht. Dit is survival-horror op zijn best.

Om te beginnen is het verhaal mysterieus vanaf het begin. Soms denk je te weten hoe de vork in de steel zit, maar dan verandert ineens alles en heb je weer geen idee wat er nou precies gebeurt. De wereld is al net zo in elkaar gezet. Je komt de game in op een plek die in het begin redelijk rustiek lijkt, maar al snel in een eng Silent Hill-achtig dorpje verandert.

Dat betekent volop donkere gangetjes bezaaid met lijken, bloedsporen, geschifte schilderijen en andere gruwelijke elementen die je kippenvel bezorgen. De enige veilige plek in deze wereld is een safehouse en je kamer die middels de iconische spiegels bereikbaar is.

De rest van de wereld is allesbehalve veilig. Bovendien verandert de wereld regelmatig om jou heen. Als je bijvoorbeeld door een deur loopt en je later omdraait is de deur ineens weg. Het doet een beetje denken aan P.T., de teaser voor een afgelaste Silent Hill-game.

Later in de game kom je in andere omgevingen zoals een ondergrondse faciliteit en zelfs een middeleeuwse kerker. The Evil Within 2 kent naast deze nieuwe omgevingen ook de nodige flashbacks die Sebastian naar zijn oude nachtmerrie brengen: het psychiatrische ziekenhuis uit het eerste deel.

Alle omgevingen zijn geweldig vormgegeven en zorgen er samen met de omgevingsgeluiden voor dat je constant billenknijpend op het puntje van je stoel zit met een ongemakkelijk gevoel. Zeker wanneer je de game speelt zoals het hoort: compleet in het donker met het geluid goed hard. The Evil Within 2 is audiovisueel echt een gigantische upgrade ten opzichte van het korrelige eerste deel. Juist door deze gelikte presentatie komt de zieke sfeer van de game uit je tv geknald.

Helaas geldt dit gevoel voornamelijk voor de eerste helft van de ongeveer 15 uur durende game. Je hebt dan nog maar weinig wapens en munitie tot je beschikking en de game jaagt je dan nog vooral angst aan met zijn vele verrassingen en psychologische horror.

De straten van Union zijn dan bezaaid met lijken en bijna constant heb je het idee dat er iets kan gebeuren. Bij het minste of geringste geluid (en die zijn er genoeg) kijk je zeker in het begin van de game direct alert om je heen. Later ebt dit wat weg, kent de game wat minder verrassingen en gaat alles wat meer op de climax leunen dan op de horror.

Maar het gevaar neemt dan juist toe in de game. Aan het begin van je gestoorde avontuur heb je vooral last van The Lost, een mix tussen de Resident Evil-zombies en de Clickers uit The Last of Us. Deze komen achter je aan wanneer ze je zien en zijn redelijk snel. Maar een stealth kill met je mes of bijl of een gerichte headshot doet wonderen.

Later in de game komen er moeilijkere vijanden voorbij. Bijvoorbeeld de Hysteric, een dame met een mes die wat weg heeft van de Witch uit Left 4 Dead, en de Lament, een gestoord lang wezen dat de Lost in zijn omgeving kan doen ontwaken. Voor deze vijanden kun je maar beter oppassen, want als zij je zien heb je echt een probleem. Helaas zijn er niet al te veel verschillende vijanden, maar dit stoort eigenlijk geen moment.

De vijanden die er zijn veroorzaken genoeg problemen. Maar geen van deze problemen is zo groot als de uitdaging die je hebt als je de Guardian of de Anima tegenkomt. Eerstgenoemde is optioneel te verslaan als je zin in een uitdaging hebt en genoeg munitie over hebt (wat in deze game nagenoeg nooit zo is).

Maar bij de Anima kun je niet anders dan peentjes zweten en stilletjes proberen te ontkomen. Dit ellendige wezen, rechtstreeks afkomstig uit The Ring, duikt uit het niets op en brengt je gelijk in een benarde positie. Bovendien maakt deze zingende dame je genadeloos af zodra ze je te pakken krijgt!

Met deze afwisselende vijanden slingert The Evil Within 2 je heen en weer tussen diverse speelstijlen, namelijk stealth en knallen. Enerzijds kun je het beste vijanden afmaken om elementen te krijgen waarmee je jezelf en je wapens kunt upgraden. Anderzijds heb je altijd met schaarste in munitie te maken, vooral op de hogere moeilijkheidsgraden. De besturing die de game kent leent zich gelukkig erg goed voor beide speelstijlen en voelt erg soepel aan.

Het enige minpunt wat de game hier kent is de interactie met voorwerpen. Als je te dichtbij staat kun je af en toe geen interactie uitvoeren en dat kan wat storend zijn. Gelukkig is dit (bijna) nooit tijdens een benard moment en stukken minder dan in het eerste deel.

Tango Gameworks heeft op dit gebied de formule uit het eerste deel weten te behouden en de game ook nog eens sterk verbeterd. Dit laatste is zoals gemeld in de besturing het geval, maar ook wat betreft de wereld en de dingen die je kunt doen. De game laat je namelijk veel meer doen dan simpelweg het pad volgen en op zoek gaan naar je dochter, al is dat wel de leidraad.

Er is van alles te ontdekken in Union zoals dia’s, locker keys en collectibles die erg leuk zijn om te vinden. Je kunt met een tuner op zoek gaan naar Resonances die je wat meer achtergrond geven van het verhaal. Verdieping van het achtergrondverhaal zit ook in de verhaallijn zelf, wat de game toegankelijk maakt voor nieuwkomers maar tevens interessant houdt voor mensen die het eerste deel al speelden.

Onderweg kun je bovendien wat nieuwe wapens vinden zoals een shotgun en een sniper rifle. Handig! En last but not least kun je zijmissies doen en zo wat Mobiusleden redden die je later in de game helpen. Deze missies geven je naast wat extra gameplay ook behoorlijk wat meer inkijk in de achtergrond van het verhaal, wat voor nieuwkomers erg aangenaam is.

Tango Gameworks heeft duidelijk geluisterd naar de kritieken op het eerste deel en levert met The Evil Within 2 een degelijke survival-horror game af. Eentje die zich absoluut kan meten met de grote titels van nu. Sterker nog, eentje die bovenaan het rijtje thuis hoort!

De game oogt en klinkt heerlijk gestoord en de sfeer knalt werkelijk je kamer in. Het is dan ook met bezwete billen spelen geblazen. Ondanks de kleine minpuntjes en de omslag van de spanning later in de game moet je deze horrorervaring simpelweg in huis halen!