The Equalizer 2 Review - Redelijk vermakelijke maar actie-missende sequel

Denzel Washington heeft het niet zo met sequels. Alleen als het voor de acteur logisch is om er eentje te maken, dan zegt hij toe. The Equalizer 2 is het vervolg op de actiefilm uit 2014 en wederom neemt Washington de rol van Robert McCall op zich. Waarom dat maar deels slaagt, lees je in deze The Equalizer 2 review.

De komst van The Equalizer 2 komt niet uit de lucht vallen. Films als Jack Reacher en John Wick bleken, net als The Equalizer, opeens een groot succes, waardoor het niet meer dan logisch was om een vervolg te maken. Waren die opvolgers net zo’n succes als het eerste deel? Nee en ook The Equalizer 2 kan wat dat betreft in hetzelfde rijtje blijven staan.

Het verhaal van The Equalizer 1 werkt omdat het redelijk kaal was. Robert McCall (Denzel Washington) werkt overdag in een bouwwinkel en besteedt zijn avonden in een restaurant, lezend uit één van zijn vele boeken. Tot op een dag een meisje zwaar gehavend aan tafel zit en een paar avonden later in coma geslagen blijkt.

McCall blijkt dan opeens een verleden te hebben als moordmachine en begint de jacht op de daders. Op brute wijze brengt McCall ze om het leven, waarna de Russische maffia een eigen moordmachine zijn richting op stuurt. Wat volgt, is veel geweld, veel bloed en vooral veel toffe actie.

Aan het einde van de eerste film besluit McCall zijn eigenschappen in te zetten om andere mensen te helpen en het tweede deel begint met het uitwerken van zo’n actie. In de eerste vijf minuten van de film worden drie kleerkasten met een lepel, theekopje en theepot omgebracht, maar daarna blijft het plots stil. De film valt na die eerste berg actie in een stille kuil.

McCall blijkt namelijk een baantje te hebben genomen als taxichauffeur en dat is nu niet precies een baan met veel actie. Oké, tijdens één klus mept hij een paar doorgesnoven bankiers in het gezicht, maar shotglazen verdwijnen niet in oogkassen en schedels worden niet verbrijzeld met hamers zoals in het eerste deel. Het is een beetje mak.

Pas nadat andere mysterieuze mannen een goede vriendin van McCall vermoorden, wordt de hoeveel benodigde lijkzakken iets opgevoerd. Maar ook dan nog valt de actie in het niets met de eerste The Equalizer. De sequel lijkt veel meer te draaien om de menselijke kant van de moordmachine. En dat is uitermate jammer.

In plaats van een normale man die geweldig blijkt te kunnen moorden, krijg je in The Equalizer 2 een moordmachine voorgeschoteld die menselijk probeert te zijn. McCall die een muur verft, McCall die een grotensoep maakt. “Kijk deze man normaal zijn maar oeps, toch niet”, zo lijkt de film mee te willen geven. Een exacte omgekeerde maar al bekende wereld uit het eerste deel.

Alles wordt nog een dunnetjes overgedaan, maar met een flinke stap achteruit op het gebied van actie. Iets wat The Equalizer 1 juist droeg: op de meest bizarre wijze werden mensen omgelegd door een uitermate koele Denzel Washington. Heeft het burgerleventje McCall verzwakt?

De hele film bouwt uitermate langzaam richting een explosief einde, zoals dat ook te zien was in het eerste deel van The Equalizer. Toen was het een bouwmarkt waar een blik slechteriken open werd getrokken die stuk voor stuk op gruwelijke wijze (boormachine in het achterhoofd, spijkerpistool door de schouders en ogen) door Washington om het leven werden gebracht. En ook in het tweede deel wordt dat dunnetjes over gedaan.

Jammer genoeg is er tussen het brute begin en het bloederige einde vrij weinig actie terug te vinden. In plaats daarvan is er meer nadruk gelegd op de emotionele kant van McCall die wederom het beste in één persoon naar boven wil halen en blijkbaar ook nog de connecties heeft om een oude oorlogswees met zijn zus te herenigen. Ja, dat komt inderdaad ook plots uit de lucht vallen. Maar waarom, dat weet niemand.

Sequels zijn gevaarlijk, zeker als het eerste deel redelijk onverwachts een succes blijkt. The Equalizer 2 trapt in dezelfde valkuil waar zoveel andere films in stapten en dat is jammer. Een film dunnetjes over doen in een andere setting is nog tot daar aan toe, maar het weghalen van het enige element dat de film draagt, dat is gewoon zonde. Een film met vermakelijke stukken, maar beduidend minder dan het eerste deel. Deze had Washington beter wel achterwege kunnen laten.