The D-Train Review (Blu-ray) - Een reünie met een triest tintje

Jack Black komt niet altijd even goed uit de verf. Hij wordt vaak in irritante rollen geplaatst, waarin hij niks anders kan doen dan irritant zijn. Maar dit keer is hem een wat serieuzere rol toebedeeld. Lees of dit zijn vruchten afwerpt in de D-Train Review!

Een reünie organiseren is niet de makkelijkste klus. Je moet iedereen uit je oude klas bellen, schrijven en er zo voor proberen te zorgen dat ze komen. Dan Landsman (Jack Black) is gelukkige getrouwd met zijn school liefje en heeft een zoon. Daarbij heeft hij een baan bij een klein ouderwets bedrijf en is hij voorzitter van de reüniegroep.

Hij is niet zo populair geweest op school, maar wil wel de reünie organiseren omdat hij het heel anders ziet. Alleen gaat dat niet zo gesmeerd. Tot hij op een dag ineens een oud klasgenoot op tv terugziet in een reclame..

Die klasgenoot is tevens de populairste jongen uit zijn klas destijds, Oliver Lawless (James Marsden). Als Lawless komt dan komt iedereen, bedenkt Dan zich. Hij is tenslotte een ster en retepopulair! En zo zet Dan alles op alles om Lawless naar de reünie te krijgen en gaat op zoek naar zijn klasgenoot.

Dan liegt tegen zijn vrouw en tegen zijn baas en dan kun je er natuurlijk op wachten tot het mis gaat. En dat gebeurt vanzelfsprekend dan ook. Het heeft geen hilarische of flauwe taferelen als gevolg, zoals we eigenlijk wel van Jack Black films gewend zijn. Nee, in plaats daarvan is dit een wat donkere komedie met een flinke portie drama, die je naast een grap en grol ook mee laat leven met de karakters.

De grappen en grollen voeren hier namelijk eens niet de boventoon, hoewel er wel enkele lachwekkende momenten in de film aanwezig zijn. Dit zorgt er enerzijds voor dat de film prettig is, maar anderzijds geen echte identiteit aan weet te nemen. Is het nou een comedy of een drama?

An sich is dat niet eens heel erg, gezien de film prettig wegkijkt (vooral door het acteerwerk). In de tweede helft wordt er alleen wel iets te vaak naar de makkelijke grappen gegrepen en op die momenten neigt Black ook weer naar de bekende grappen. Dit is niet heel storend, maar valt op een gegeven moment wel op. Het doet gelukkig ook niet af aan de serieuze tint die de film heeft.

Het verhaal gaat dan wel over iets stoms als een reünie, maar de grondslag die aangehaald wordt ligt veel dieper dan dat en dat zie je goed terug. Je ziet de jongen die nooit populair was op school en daar een complex aan overgehouden heeft. Dit heeft geleid tot een obsessie die zijn leven in een wurggreep houdt en ertoe leidt dat hij alles op het spel zet om toch populair te zijn met terugwerkende kracht.

Het is al vanaf moment één duidelijk dat de reünie de climax van de film zal worden, maar in de tussentijd wordt het gros van de karakters die de boventoon voeren langzaam neergezet. Bij Dan is het meteen duidelijk wie hij is, maar bij Lawless komt dit bijvoorbeeld pas heel laat in de film naar voren. Onder andere deze dingen zorgen ervoor dat je wil blijven kijken.

Vooral Dan, maar ook een aantal andere karakters, komt namelijk in de film een aantal teleurstellingen en verrassende (niet echt voor de kijker) momenten te staan. De manier waarop de acteurs deze momenten en de emotie van de personages brengen is erg overtuigend. De acteurs vervullen hun rollen op een redelijk natuurlijke manier en dat is prettig.

Sowieso is het acteerwerk in The D-Train prima. Bijna alle acteurs weten hun rol verrassend neer te zetten, bijna tegenstrijdig met de gemiddelde rol die ze standaard spelen in een komedie. Alleen al daarvoor is deze film de moeite waard; het zorgt ervoor dat je meer wil zien en dat je het bijna jammer vindt dat het onderwerp een stomme reünie is.

Enerzijds heb je Jack Black, die eens niet zijn standaard irritante kunstje doen met luchtgitaarsolo’s en vreselijke dansjes (je houdt ervan of je haat het), maar de rol veel serieuzer aanvliegt. Het is echt al lang geleden dat Jack Black (Goosebumps -trailer-) op een dergelijke manier geacteerd heeft en het staat hem bijzonder goed.

Natuurlijk zijn er nog altijd de trekjes van zijn irritante versie aanwezig wat we kennen uit Nacho Libre of The Pick of Destiny. Marsden (X-Men, Superman Returns) speelt zijn rol ook overtuigend, maar eerlijkheidshalve is zijn rol ook een stuk minder zwaar dan die van Black. Hij speelt de ogenschijnlijk zorgeloze kerel die overal schijt aan heeft en dat gaat hem goed af. Toch is dit de minst indrukwekkende performance van alle hoofdrollen.

Hahn (We’re the Millers), die Black’s vrouw speelt, acteert ook prima evenals Tambor (The Hangover), de atechnische baas van Black. Van deze twee zie je een stuk minder, maar de momenten dat Tambor in beeld is leef je op een gegeven moment echt met hem mee, zo overtuigend weet hij zijn korte tijd in beeld te maken. Echt geweldig!

In The D-Train zitten een aantal aangename elementen die ervoor zorgen dat je wil blijven kijken. De film valt in het genre comedy, maar ligt heel dicht tegen drama aan. Het verhaal over de reünie an sich is niet per se interessant, maar door de alles wat eromheen gebeurt is de film zeker de moeite waard.

De karakters worden langzaam, maar zeker (en serieus) uitgewerkt en door het sterke acteerwerk leef je ook met een aantal van hen mee. Soms worden er ook te makkelijke grappen aangegrepen, die niet echt leuk zijn, maar al met al is dit een film om zeker eens te zien!