The Crown seizoen 2 Review (Blu-ray) - Een dramaserie waar je U tegen zegt

Er werden onlangs wat memorable kiekjes geschoten toen zowel Maxima als Willem-Alexander diep door de knieën moesten om “The Queen” gedag te zoenen. Inmiddels is koningin Elizabeth al 92 jaar. Voor wie meer wil weten over haar beginjaren doet er goed aan The Crown te kijken, waarvan seizoen 2 inmiddels in de winkelschappen ligt.

The Crown is de duurste Netflix serie vanwege diverse kostuums. Alles is er aan gedaan om de serie zo authentiek mogelijk over te laten komen. De serie handelt over het leven van koningin Elizabeth 2, waarbij seizoen één toonde hoe zij haar Philip trouwde en hoe ze op jonge leeftijd koningin werd door het wegvallen van haar vader. Op 25-jarige leeftijd is ze de vrouw van werelds beroemdste monarchie en moet ze een relatie vormen met Sir Winston Churchill (John Lithgow, lees: de trinity killer uit Dexter).

Hoewel de Britse dramaserie niet claimt honderd procent accuraat te zijn, is alles wel gebaseerd op gebeurtenissen die daadwerkelijk hebben plaatsvonden. Dat maakt het een spannend geheel. Politieke intriges zorgen er tien afleveringen (die ook op Netflix staan in 4K) voor dat je als kijker snakt naar adem. In The Crown seizoen 2 wordt die dollemansrit alleen maar voortgezet.

In het tweede seizoen krijgt Queen Elizabeth (Claire Foy) te maken met een veranderende wereld. Het is de tijd waar de Seuzcrisis leidt tot de moord op John. F. Kennedy bijvoorbeeld. Maar het is ook de tijd waarin Elizabeth handelt met privé issues.

Zo is zij in seizoen één getrouwd met Philip (Matt Smith) en hebben zij een paar kinderen gekregen (waaronder Charles). Wat eerst eruit zag als een speels en gelukkig huwelijk, lijkt nu een inzakkende pudding. Philip is in seizoen één steeds meer gaan klagen en aan het einde van seizoen één wordt geinsinueerd dat hij vreemd zou gaan.

Het is met deze spannende informatie waarmee seizoen twee opent. En dat is goed gedaan. Want bij historische series ontstaat al gauw de neiging om scenes oudbollig en saai te maken, door kijkers onnodig veel informatie voor te schotelen en weinig meer dan dat.

The Crown krijgt het daarentegen twee seizoenen lang voor elkaar om ‘saaie’ dingen ontzettend interessant te presenteren. Daardoor krijg je als kijker spelenderwijs -af en toe alsof je naar GTST kijkt- veel meer mee van het Britse koningshuis dan als je in een weekend diverse musea zou bezoeken.

Of Philip daadwerkelijk is vreemd gegaan, wordt in de serie in het midden gelaten. Wie Google opent, zal genoeg materiaal vinden. De pers heeft in het verleden flink geschreven over de hertog van Edinburgh. Waar de serie geen doekjes om windt is hoe Elizabeths zus, Margaret, met de verkeerde man trouwt. Een man die de lakens duidelijk deelt met meer dan één vrouw.

Naast alle liefdesperikelen is één aflevering die erin het bijzonder uitspringt en dat is de aflevering waarin Elizabeth pendant wordt genoemd door een criticus,namelijk Lord Altrincham. Waar het eerst lijkt dat hij de koningin haat en bijna het hele volk tegen hem krijgt, gaat na een televisie-optreden bijna heel het land achter hem staan.

De koningin is te stijf en ontoegankelijk voor het volk. Een nieuw tijdperk vraagt om een nieuwe monarchie en The Crown seizoen 2 geeft een mooi inkijkje in dit gebeuren. Zo wordt de kersttoespraak niet langer uitgezonden op de radio, maar op tv en probeert de koningin zich te begeven onder ‘normale’ mensen. De manier waarop The Crown continu politieke keuzes mixt met het privé-leven van de koningin zorgt ervoor dat je als kijker continu op het puntje van je stoel blijft zitten.

Bovendien voelt alles enorm authentiek aan. Heel Buckingham Palace is om door een ringetje te halen en de kostuums van iedereen zijn om je ogen bij uit te kijken. Dat de serie enorm duur was, is te zien van het begin tot het eind. Het zorgt er als kijker voor dat je het gevoel hebt naar een hele andere wereld te kijken, waar je zelf nooit onderdeel van zult uitmaken. En dát maakt The Crown zo intrigerend Om niet te vergeten dat de vrouw om wie alles draait, The Queen, nog steeds springlevend is!

In de media krijg je van deze vrouw een heel ander beeld dan The Crown vertelt. The Crown zorgt ervoor dat ze huiskamers bereikt en meer mens wordt. Weinig kijkers zullen geen empathie voelen zodra ze zien hoe Elizabeth worstelt met de keuze van de school voor haar zoon Charles. Het is hartverscheurend zelfs.

Ze realiseert zich dat de ene school niet goed is, omdat pesten zijn leven compleet kan verwoesten. Iets waar vader Philip lak aan heeft. Waar bemoeit Elizatbeth zich mee? Hij is altijd al tweede keuze en de opvoeding van hun kind, is zijn taak.

Wat volgt is een fascinerende flash back naar het verleden van Philip, waardoor je als kijker aan het einde van seizoen 2 meer te weten komt over de gecompliceerde man die Elizabeth getrouwd is. Niet dat het veel sympathie zal opwekken. Maar de manier waarop zijn karakterontwikkeling langzaam wordt blootgelegd is fascinerend. Zo simpel is het.

Het is jammer dat dit niet bij elk personage in de serie gebeurt, maar wie weet komt dat nog in latere delen. Met name een paar relaties uit seizoen 1 komen (te) weinig aan bod in seizoen 2. Al is het ergens logisch, want met zo’n omvangrijke geschiedenis moeten er simpelweg keuzes gemaakt worden.

Aan het einde van seizoen 2 wordt na tien afleveringen dan ook duidelijk dat er nog zoveel verhalen in het vat liggen. Iedereen dieâ geïnteresseerdââââââ is in het Britse koningshuis moet The Crown 1 én 2 gaan kijken. Vrees niet voor saaie afleveringen, want die zijn er niet.

Elke aflevering gebeurt er iets spannends. Bovendien is het acteerwerk van diverse spelers van ongekend hoog niveau. De kostuums, de dialogen, de gebeurtenissen; alles bij elkaar maken The Crown een topserie. Een die je kan kronen tot een van de beste dramaseries van dit moment.