Tales of Graces F Review

Iets Japans succesvol overbrengen naar Europa gaat niet altijd even vlekkeloos. Je ziet het vaak bij traditionele role-playing games, die dankzij de rijke, bijzondere fantasieën niet altijd even goed begrepen worden. Dat is jammer, want daardoor maken heel veel games niet de oversteek naar het Westen. Namco Bandai heeft daar lak aan, en brengt ons Tales of Graces ƒ. Overigens geen erg gewaagde zet, want de voorgaande Tales of-games zijn allemaal succesvol naar het Westen gebracht. Toch zijn we erg blij met de komst van het spel.

In onze eerdere impressie werd al gesuggereerd dat we hier te maken hebben met een lekkere JRPG, zoals een Japans role-playing game kortweg wordt genoemd. Dit cartooneske spel verschijnt tot nu toe niet echt vaak op de radar van vele gamers, wat toch jammer is. Nu het recensie-exemplaar ook binnen is, kunnen we eindelijk kijken of dit terecht is.

Asbel
De game begint schattig, lief. Personage Asbel en zijn vriendjes Hubert en Cheria leiden een luxe en vrij leven en er lijkt helemaal niks aan de hand te zijn. De wereld is immers vredig, zolang je niet de gevaarlijke gebieden ingaat waar het wild geen waarde hecht aan de normen en waarden van de maatschappij. Maar goed, een rollenspel zou een rollenspel niet zijn als in de wereld alles rozengeur en maneschijn was. En dus gaat er zeker wat gebeuren. Vooral op het moment dat Asbel samen met zijn vriend Hubert naar de heuvel van zijn stadje Lhant gaat, waar hij ineens een meisje met blauw haar tegenkomt. Een meisje dat niet weet waar ze vandaan komt, en ook niet weet wat ze hier komt doen. Ze besluiten haar Sophie te noemen, maar daarmee lijkt alles te zijn gezegd.

Daarmee is het verhaal echter niet af, want Asbel houdt van avontuur. Lak aan de regels, dat heeft hij zeker. Daarom doet hij alles wat zijn vader verboden heeft, en komt hij daardoor ook nog wel eens in de problemen. Eén keer gaat het fout, waarbij hij al zijn vrienden en ook nog eens de prins van de grote stad Windor in de puree brengt. Ja, dat zorgt voor een grote straf. Op een dag besluit hij daarom Lhant te verlaten om zich op te geven voor de academie voor ridders, vastbesloten om ooit wél voor zijn vrienden te kunnen zorgen. Zeventien jaar later begint er een groot avontuur, met een aanval op Lhant en de prins van Windor.

Een onvoorspelbaar verhaal
Het verhaal is moeilijk uit te leggen, wat je misschien aan het bovenstaande stuk hebt gemerkt. Dat heeft een goede reden; het verhaal is behoorlijk onvoorspelbaar. Normaliter kun je al op het hoesje van een spel aflezen wat het uiteindelijke doel van het verhaal is, hier in Tales of Graces ƒ is dat echter niet zo. En dat is bijzonder. Het werkt positief, aangezien je het spel maar blijft spelen omdat je per se wil weten wat nou precies de plot van het verhaal is. Meestal is het zo dat dit soort verhalen zó onduidelijk wordt, dat je de draad kwijtraakt en jij als speler al gauw overstapt naar een ander spel. Hier is dat niet zo. Je blijft het spel spelen, ondanks dat je soms het idee hebt dat je absoluut niet weet wat je aan het doen bent.

Een ontzettend goed vechtsysteem
Tales of Graces ƒ heeft naast een interessant verhaal ook nog eens een heel goed vechtsysteem. Bijzonder goed zelfs. Het gaat hier om een real time-vechtsysteem, wat betekent dat je niet op je beurt hoeft te wachten. De een vindt dat een nadeel, de ander juist weer een voordeel. In de praktijk is echter gebleken dat tegenwoordig deze ‘niet-wachten-vechtystemen’ veel meer gewaardeerd worden. En dat komt mede door het feit dat ze nu veel en veel geavanceerder – maar toch simplistisch op hun eigen manier – zijn geworden. Tales of Graces ƒ maakt in tegenstelling tot haar voorgangers gebruik van het zogenaamde Style Shift Linear Motion Battle System, waarmee de speler meer bewegingsvrijheid krijgt. Dit zorgt ervoor dat je goed overzicht hebt om aanvallen te ontwijken en zelf te gebruiken, iets wat ontzettend fijn is.

Het vechtsysteem bestaat niet uit alleen maar simpelweg op de knoppen drukken. Nee, je hebt de beschikking over een CC-balk, wat ervoor zorgt dat je op bepaalde niveaus een bepaalde aanval kan uitvoeren. Hoe verder opgewaardeerd dat balkje is, hoe groter je aanvallen zullen zijn. En dat is vet, want de gevechten in deze game zijn behoorlijk pittig. Niet té pittig, maar pittig genoeg om je elk gevecht goed op te laten letten. En zo zien we het graag.

Het is alleen jammer dat het spel vol is gestopt met dingen als de zogenaamde Dualize- en Eleth Mixer systemen. Bij dat eerste systeem kun je je wapen verbeteren, en bij het tweede systeem kun je dingen maken die ervoor zorgen dat je beter in gevechten wordt. Het is allemaal echter overbodig en komt vooral over als een irritante verplichting, terwijl je gewoon door wil spelen. Dat haalt af en toe het tempo uit de game.

Het hoeft allemaal niet zo mooi te zijn
Wat wel fijn is, is de uitstraling van het spel. Het ziet er absoluut niet superscherp of bijzonder mooi uit, maar het heeft wel een hele leuke stijl. Gewoon zo’n lekker Japans cartoonesk stijltje, iets wat zeer fijn is bij een fantasievolle Japanse role-playing game. Zelfs de geluiden en stemmen in dit spel zijn helemaal in orde en irriteren niet, hetgeen over veel Japanse role-playing games niet gezegd kan worden.

Hele sterke en leuke RPG
Wat je dus kunt concluderen is dat Tales of Graces ƒ absoluut een sterke RPG is, waarin nauwelijks noemenswaardige minpunten te vinden zijn. Er zitten wat overbodige elementen in, maar die neem je gelukkig al snel voor lief. Misschien had er een coöpmodus bij kunnen zitten, iets wat absoluut geschikt zou zijn voor dit spel. Maar goed, dat laatste is zeiken om het zeiken. Tales of Graces ƒ is een fantastisch spel en zou door iedere liefhebber van het genre gespeeld moeten worden. En als je dat niet bent, dan moet je het zeker een kans geven.