Sword Art Online Hollow Realization Review - Genoeg te beleven

In de Sword Art Online games duiken we in de gelijknamige Massive Multiplayer Online die we uit de animeserie kennen. Tot voor kort zaten de spelers daarin opgesloten, maar dat is nu verleden tijd. De wereld is namelijk opnieuw ontworpen. Of deze JRPG die een MMO nadoet tof is lees je in deze Sword Art Online Hollow Realization Review!

Sword Art Online: Hollow Realization vindt plaats ná de gebeurtenissen in de wereld van Sword Art Online. Daarin zaten spelers gevangen in een virtuele wereld, waarin alleen maar uit ontsnapt kon worden als 100 verdiepingen vol vijanden verslagen werden. Ging je dood in deze VR MMO, dan stierf je ook in het echt.

De levensgevaarlijke MMO is uit de lucht gehaald nadat Kirito en zijn vrienden de eindbaas versloegen. Sindsdien is er gewerkt aan een nieuwe game die in Hollow Realization in bèta is. Kirito en zijn vrienden zijn natuurlijk weer van de partij.

Met deze introductie begint Sword Art Online: Hollow Realization zo ongeveer. Het is allemaal gesneden koek voor kenners van de animeserie en spelers van voorgaande game Lost Song. Let wel: Dit is geen game voor mensen die de anime niet gezien hebben. Zij zullen wat minder gevoel bij het verhaal hebben en de onderlinge relaties tussen de karakters.

Er wordt wel een goede uitleg gegeven waarin teruggeblikt wordt op enkele belangrijke gebeurtenissen uit de voorgaande games, maar toch zul je als nieuwkomer een en ander aan gevoel missen. Tegelijk krijg je in het begin een tutorial waarin je de bèta van de game doorloopt en meteen ook een heel scala nieuwe spelers ontmoet.

De game vliegt hier voor je gevoel doorheen en soms komt een uitleg zelfs op een wel heel ongemakkelijk moment. Als je bijvoorbeeld net met twee (dan nog) té sterke vijanden aan het knokken bent, gaat ineens de camera naar een schatkist. Jij weet niet meer wat er gebeurt, want die schatkist staat in vol ornaat op je scherm terwijl twee zwijnen je af aan het maken zijn. Dit is wat vervelend, maar gelukkig alleen in het begin van de game.

Als de tutorial voorbij is, begint de game eigenlijk pas echt. In realiteit ben je dan al een paar uur aan het spelen en je hebt het karakter waar de game om zal gaan draaien al ontmoet; Een NPC die geen status of doel lijkt te hebben. En dat ga je gedurende de game natuurlijk uitzoeken, alsmede de vreemde dingen die rondom de NPC gebeuren.

In totaal gaat die zoektocht je ongeveer 40 á 50 uur van je tijd kosten als je alleen dit doet, maar je zult er in praktijk veel en veel langer over doen. Hollow Realization is tenslotte een echte JRPG en dan wel eentje die je overspoelt met extra missies. Die zijn bij elkaar ook nog minstens goed voor 50 a 60 uur spelplezier.

Genoeg te doen dus! Het enige wat je direct merkt is dat je een stukje balans en originaliteit in deze zijmissies. Het zijn de typische missies als versla zoveel van dit wezen of haal zoveel van dit materiaal, maar er zijn ook de ‘fearsome foe’ missies die soms ineens een level 100 wezen in de wereld doen verschijnen. En die moet je dan verslaan.

Ondergetekende heeft het bijvoorbeeld als level 4 karakter met een level 95 Ent aan de stok gehad en ook met een nóg sterkere ridder, verderop in de game. Dat is enerzijds best jammer, maar zorgt anderzijds wel ervoor dat je later in oude gebieden terug zult komen om wraak te nemen.

Je ziet ook andere 'spelers' in de wereld rondlopen en wezens bevechten. En die kun je dan eventueel ook helpen, waardoor een dergelijk zwaargewicht sneller het leven zal laten. Dit is een element in de game dat heel duidelijk maakt dat je eigenlijk met een MMO bezig bent, terwijl het toch echt een JRPG is. De game simuleert een MMO als het ware; je speelt een spel over karakters die een MMO spelen.

Dat Hollow Realization een MMO simuleert blijkt ook uit de ontelbare gesprekken die je kunt voeren. Met ieder karakter, NPC of ‘speler’ (want er zijn dus geen echte andere spelers), kun je converseren. Bij de NPC's zijn er veel minder opties, maar bij spelers kun je een gesprek uitgebreider voeren als je vrienden bent. Vaak gaat zo’n gesprek niet echt ergens over en krijg je ook maar een halve dialoog mee (jij zegt tenslotte niks).

Daarnaast kun je met je vrienden in de game ook nog een privé gesprek aanknopen, een wandeling maken en zelfs intiem worden als je een beetje je best doet en de relatie ver genoeg op weet te bouwen. Dit kost je een behoorlijke tijd en je moet vaak door een hele serie steeds terugkerende vragen heen, maar uiteindelijk kan iemand zelfs je liefje worden.

De manier waarop karakters zich gedragen in de stad, maar ook in het veld, doet verder redelijk authentiek aan. Het echte grote verschil is dat deze NPC-spelers je wel healen of reviven als het nodig is, in tegenstelling tot MMO-spelers in veel gevallen.

Maar er is één groot vraagteken. Waarom is dit niet gewoon een echte MMO? Het meeste voelt alsof je echt met een MMO aan de bak gegaan bent, maar de game focust op singleplayer. Je kunt (met maximaal vier mensen) samen spelen, maar dat is slechts een klein element van de game. En dat is echt jammer, want hoewel de game nu echt bijzonder tof is zou deze nóg beter tot zijn recht komen als volledige MMO.

Als één franchise zich voor dit genre leent, dan is Sword Art Online dat wel! Naast dat vraagteken kent de game ook enkele kleine nadelen. Eentje daarvan ligt in het actieve gevechtssysteem. Het knokken verloopt soepel in de game, heeft iconische bewegingen uit voorgaande games erin zitten en je hebt zelfs de mogelijkheid om je team aan te sturen. Alleen het ontwijken werkt niet lekker.

Als je karakter net in een andere animatie zit, moet die eerst afgemaakt worden en vaak ben je dan al te laat en krijg je een klap op je kop. Op vijanden in blijven hakken of button bashen is er dus niet bij. Daarbij wil de camera, al kun je die zelf draaien, nog wel eens gaan ‘reizen’. Tijdens een gevecht is dat soms behoorlijk irritant, want wat ga je raken als je niks ziet?

Gelukkig zijn dit maar kleine dingetjes die het spelplezier niet kunnen bederven en compleet bedolven worden onder dingen als de enorme spelwereld en de grafische pracht. Want de wereld van Hollow Realization is enorm en divers. Vlaktes, bosland, kastelen, grotten, noem het maar op, het zit erin en is groot.

En grafisch is deze PlayStation 4/PS Vita game zeker niet de beste ooit, maar alles ziet er prima uit. Er is goed op detaillering gelet en je hebt nergens het gevoel dat er maar wat in elkaar geflanst is. De wereld had alleen wat reactiever kunnen zijn. Grassprieten en struikjes zijn statisch als je er doorheen rent en daar had iets meer werk in gestoken kunnen worden.

En het grafische aspect in deze games is ook niet het belangrijkste element. Dat zit in de verhaalvertelling, het (over het algemeen) sterke vechtsysteem en de imitatie van een MMO. Want dat zijn de sterkste punten van, volgens ons, de beste Sword Art Online titel ooit!

Het is wel een game die voornamelijk toegankelijk is voor fans, al is er een goede poging gedaan om nieuwkomers te verwelkomen. Sword Art Online Hollow Realisation is dan ook zeker voor die eerstgenoemden een must buy. Voor de rest is de game zeker een overweging waard.