Super Mario Bros. Wonder Review - Bedankt voor die bloemen!

In de afgelopen 17 jaar zijn 2D Mario-games niet zo heel veel veranderd. Super Mario Bros. Wonder probeert het stramien van de New Super Mario Bros.-reeks weer eens te verbreken. Hoe dat uitpakt lees je in onze review!

Als je in de eerste paar minuten nog niet helemaal ziet hoe Super Mario Bros. Wonder zich onderscheidt van New Super Mario Bros., is dat je vergeven. Beide games gebruiken 3D-graphics op een 2D-speelveld, dus er zijn voor het oog nogal wat overeenkomsten. Maar je merkt toch al snel dat Mario er iets anders uitziet en dat er allerlei leuke animaties zijn. Wanneer je een power-up pakt is er bijvoorbeeld een animatie achter mario in de vorm van wat die power-up doet. Als Mario een pijp inkruipt blijft zijn petje soms achter en komt er een armpje weer terug uit de pijp om het alsnog mee te grijpen.

Maar goed, met wat animaties heb je nog niet een stijl doorbroken die al meer dan 15 jaar gehanteerd wordt. Met vier New Super Mario Bros.-games en twee Super Mario Maker-titels waarin je ook voor die stijl kunt kiezen zijn fans al een tijdje niet meer echt verrast door de gameplay van een 2D Mario-game. Maar gelukkig wil Super Mario Bros. Wonder ook daar wat aan doen.

Dat wil niet zeggen dat de game radicaal anders speelt dan voorgaande delen. Wie ergens in de laatste 38 jaar een Super Mario Bros.-titel heeft aangeraakt zal wel ongeveer weten hoe het werkt. De manier waarop je springt, rent en voorwerpen grijpt en de knoppen die daarbij horen zijn niet veranderd en de besturing is net zo strak als je wil en gewend bent van eerdere titels. Uiteraard is het doel nog altijd om de vlaggenstok aan het einde van een level te bereiken. Het werkt, dus waarom zou je het veranderen, zal Nintendo gedacht hebben.

De nieuwigheid in Super Mario Bros. Wonder komt vooral van een aantal nieuwe elementen. Er zijn bijvoorbeeld nieuwe power-ups, waaronder Olifant-Mario, die vaak een stuk centraler staan dan de terugkerende Fire Flower. Ook kun je je personage uitrusten met een badge, om een extra vaardigheid erbij te krijgen.

Die vaardigheden kunnen uiteenlopen van een Parachutepet, om wat langzamer te vallen, of een badge waarmee je een val in de lava of een bodemloos gat kunt overleven. De badges kunnen aardig helpen in een wat lastiger level en als je niet weet wat de beste aanpak is, kun je het aan Mario’s nieuwe compagnon Prins Florian vragen. Het is gelukkig ook nooit een probleem als je vergeet je badge om te wisselen: met uitzondering van levels waarin je vaardigheid met een specifieke badge getest wordt, is elk level uit te spelen met elke badge, of helemaal zonder. De keerzijde daarvan is dat deze nieuwe mechanic alleen in badgetests optimaal benut wordt.

Super Mario Bros. Wonder ontleent zijn naam aan de Wonder Flower, en veel meer dan nieuwe power-ups of badges is deze bijzondere bloem een soms vrij letterlijke game changer. In vrijwel elk level is één Wonder Flower te vinden, soms open en bloot, soms verstopt. Wanneer je hem aanraakt kan er van alles gebeuren. In de eerste paar levels zie je bijvoorbeeld al pijpen rondkruipen als rupsen en onkwetsbaarheissterren bij bossen uit de hemel vallen. Bereik je het einde van een Wonder Flower-uitdaging, dan word je beloond met een Wonder Seed, die je nodig hebt om verder te komen in de game.

Het is niet overdreven om te zeggen dat de Wonder Flower je zal blijven verbazen. Wat er kan gebeuren loopt behoorlijk uiteen en hoewel niet elk Wonder Flower effect uniek is, herhalen ze zich niet vaak en zeker niet vlak na elkaar. De standaard Mario-formule is inmiddels welbekend, maar in elk level is er een verrassend tussendoortje te vinden en Nintendo weet dat steeds een nieuwe smaak te geven. Net als de captures in Super Mario Odyssey blijven de Wonder Flowers tot aan het einde van de game nieuwe twists voorschotelen en vervallen ze geen moment in hetzelfde soort vaste stramien dat ze juist moesten doorbreken.

Uiteraard kun je Super Mario Bros. Wonder, net als vorige titels, in co-op spelen. Daarbij zijn spelers helemaal gelijkwaardig: als speler 1 doodgaat mag speler 2 doorgaan en andersom. In Mario was dat al een tijdje gebruikelijk, maar in andere Nintendo games is het nog wel eens anders, dus het is fijn om te weten dat Mario daar niet ook op terugvalt.

In co-op zie je niet alleen meer geheimen en alternatieve routes, maar kun je elkaar ook redden. Spelers die doodgaan zweven rond als spookjes en door een andere speler aan te raken komen ze weer tot leven. Als spookje heb je nog geen leven verloren, dat gebeurt pas als je niet binnen een korte tijd je levende partner kunt aanraken, waarna je gewoon terugkomt zolang je nog levens hebt. Als spookje heb je bovendien ook controle over waar je bent, zodat je zelf nog een bijdrage kunt leveren aan je eigen wederopstanding.

Dat maakt het meteen een veel beter systeem dan de bubbel waarin een dode speler doelloos rondzweefde in andere Mario-games van het afgelopen decennium. Het mooie is dat het ook online werkt. Via het internet kun je weliswaar niet samenspelen op dezelfde manier als op de bank, maar andere spelers die op dat moment hetzelfde level spelen, kunnen je wel redden. Voor ons was het vaak nog wat te rustig in de levels om daar veel aan te hebben, maar we gaan ervan uit dat het na de release van de game online een stuk drukker is.

Nu we het toch hebben over doodgaan en levens: waarom zijn er eigenlijk levens in Super Mario Bros. Wonder? Wanneer je ze allemaal kwijt bent, word je uit het level gegooid, met als enige ‘straf’ dat je je progressie in dat specifieke level kwijt bent en wat in-game geld verliest. Het heeft weliswaar het effect dat de game je dwingt om te stoppen met een level dat je misschien frustrerend begon te vinden, maar daarvoor zijn elegantere oplossingen. Na een x-aantal keer doodgaan zou de game bijvoorbeeld even een reminder kunnen geven dat je niet verplicht bent om door te zetten.

Want wie nu wel door wil zetten is, juist doordat de straf zo minimaal is, alleen maar extra tijd kwijt aan een game over. Meer dan ooit voelen levens als een archaïsch game mechanic dat ooit bedoeld was om in speelhallen limieten op te leggen aan hoe lang je kon spelen, maar geen echte functie heeft in een moderne game. Als je dan toch vindt dat de speler iets in moet leveren als hij doodgaat, dan is een kleine hoeveelheid muntjes, zoals in Super Mario Odyssey, wat ons betreft een passendere oplossing.

Of je last gaat hebben van het levens-systeem hangt erg af van hoe je Super Mario Bros. Wonder benadert. Tijdens het hoofdavontuur kun je moeilijke levels bijvoorbeeld vaak overslaan. Op de wereldkaart die de levels met elkaar verbindt, vind je vaak open gebieden waarin je levels in elke gewenste volgorde kunt spelen en waarin je levels met teveel sterren (een indicatie van de moeilijkheid) gevoeglijk kunt negeren als je dat wil, om eventueel later terug te komen. Het zal dan ook niet vaak voorkomen dat de weg vooruit wordt geblokkeerd door een level waar je niet voorbij komt.

Maar zodra je met compleet optionele content te maken krijgt is het een ander verhaal. Veel vaker wordt je pad dan geblokkeerd door een specifiek level, wat je hebt uit te spelen als je verder wil komen. Dat kan een behoorlijke uitdaging zijn, zeker vergeleken met de vrij luchtige ervaring van het hoofdavontuur.

Of dat een probleem is hangt af van wat je van deze game wil. De mechanics van Mario lenen zich uitstekend voor een grote uitdaging en de games bevatten dan ook vaker wat bikkelharde optionele levels. Het is alleen jammer dat als je wat meer uitdaging zoekt, je minder opties lijkt te hebben om de moeilijkheid naar wens af te stemmen en zo een middenweg te vinden tussen het prima verteerbare avontuur en de vrij moeilijke grote uitdagingen.

Hier en daar kun je in Super Mario Bros. Wonder nog wat vinden waar je je vraagtekens bij kunt hebben. Levens voelen hoe langer hoe meer uit de tijd en de paden die je niet hoeft te bewandelen om Bowser te verslaan zijn opvallend veel prikkeliger dan het hoofdavontuur van de game. Maar dat doet niet bijzonder veel af aan de heerlijke ervaring die de game biedt.

De onverwachte draai die een Wonder Flower aan een level kan geven is telkens verfrissend en maakt dat Mario kan vernieuwen en verrassen zonder de bekende maar nog altijd solide basis uit het raam te gooien. Tel daar een sterk verbeterde co-op modus bij op en je hebt een Mario-ervaring waartegen wij gretig “Whahoo!” en “Yippee!” zeggen.