Star Trek Review

Ter gelegenheid van het uitkomen van een film komt er zo nu en dan nog wel eens een game over uit. Nu komt er binnenkort een nieuwe Star Trek film in de bios en daar zitten duizenden Trekkies al met smart op te wachten. Om het verhaal wat te verduidelijken is er ook een Star Trek game uitgekomen. Of deze game lang en voortvarend leeft of eerder brandend ten onder gaat zoals de meeste filmgames, kun je in deze recensie lezen.

In 2009 kreeg Star Trek een reboot op het witte doek. De film werd warm onthaald en dit jaar komt er een tweede deel. Het verhaal tussen deze twee films wordt aan elkaar gelijmd door een game waarin spelers zelf mogen kiezen of ze in de huid kruipen van Captain James T. Kirk of Mr. Spock. Het is namelijk aan deze heren om een crisis af te wenden door een gevaarlijk wapen uit handen van de vijand te houden.

De game begint direct met de keuze tussen de heren. Eigenlijk maakt de keuze niet heel veel uit. Als er voor Kirk gekozen wordt zal er hier en daar een andere handeling gedaan moeten worden dan wanneer er voor Spock gekozen wordt, maar het komt allemaal op hetzelfde neer, aangezien Spock en Kirk het hele spel bij elkaar zijn. Na deze keuze begint het spel en al snel wordt duidelijk dat dit weer de zoveelste snel afgeraffelde filmgame is.

Plastic fantastic
Grafisch is de game namelijk niet om over naar huis te schrijven. De bewegingen van de karakters in de game zijn slecht afgewerkt en iedereen lijkt wel een digitale variant van de androïde Data uit de serie van vroeger. Dit is vooral tijdens de rustige momenten en tijdens de cutscenes erg goed merkbaar. Als je bijvoorbeeld een beetje rondwandelt door de Enterprise – tenminste voor zover dat kan, want de game is redelijk lineair – zie je hier en daar wat mensen of andere figuren staan die behoorlijk statisch overkomen. Tijdens de filmpjes zie je daarnaast ook nog eens dat de monden wel netjes met de tekst meebewegen, maar de rest van het gezicht totaal niet.

Als je dan naar de omgevingen gaat kijken kom je eigenlijk niet op een andere conclusie uit. Op zich zien deze er nog behoorlijk uit, maar er zitten veel repetitieve stukken in en zoals gezegd zijn de levels behoorlijk lineair vormgegeven.

De graphics zitten dus totaal niet lekker in elkaar, maar het geluid in de game is eigenlijk het tegenovergestelde hiervan. De soundtrack klinkt lekker en het stemacteerwerk is goed. Dat laatste komt vooral omdat de acteurs achter Spock en Kirk de stemmen in de game ook hebben verzorgd. Toch is ook hier weer het een en ander op te merken, want zodra je er maar over nadenkt om een vijand voor zijn harses te schieten, gaat de muziek als een malle tekeer.

Niet af
De teleurstelling beperkt zich helaas niet tot de graphics van de game. Er rammelt namelijk nog veel meer aan de game. Zo is er een wapenupgradesysteem waar je je arsenaal kunt versterken. Als je vijanden doodt en voorwerpen scant met je Tricorder krijg je XP en deze kun je aan je wapens besteden. Een leuke toevoeging, echter doet het niet heel veel voor het gevoel. Ook is de artificiële intelligentie absoluut niet om over naar huis te schrijven. De A.I.-speler zal wel met je meeschieten, maar alleen als de vijand te dichtbij komt. Op veel plekken in de game blijft het karakter simpelweg staan totdat je letterlijk het bevel geeft om naar een bepaalde plek te lopen. Vijanden zoeken wel dekking tijdens een vuurgevecht, maar kiezen dan meestal een plekje uit waar ze met kop en schouders bovenuit steken of gaan achter een glasplaat zitten.

Niet echt een handige plek om dekking te zoeken, al is het wel fijn dat de mogelijkheid er überhaupt wel in zit. De speler kan en moet zelf ook dekking zoeken. Dit systeem lijkt een beetje gepikt te zijn van Gears of War en het is dan ook mogelijk om van de ene naar de andere schuilplaats te duiken. Helaas werkt dit niet altijd even fijn, maar dit is te wijten aan de gebrekkige besturing in de game. Het uitvoeren van sommige handelingen zoals knoppen indrukken of met iemand praten wil nog wel eens een uitdaging vormen. Je moet namelijk precies voor een voorwerp staan en dan ook nog eens recht wil je deze kunnen gebruiken. Sta je een klein beetje scheef of een stapje te ver weg, werkt het niet.

Saai, zelfs met twee spelers
Doordat de besturing op bovenstaand en ook op andere vlakken soms hapert wordt de game al snel vervelend. Als je dan gaat kijken dat het spel ook nog eens lineair is en dat de A.I. niet geweldig is, wordt het spel al snel saai en achtereenvolgens vervelend om te spelen. De game biedt echter ook een co-op modus die de game nog wat draaglijker maakt omdat je het met zijn tweeën ondergaat. Het verhaal draait tenslotte om twee personages en dan hoort een dergelijke modus er eigenlijk gewoon bij. Daarnaast heb je in deze modus geen last van een werkweigerende partner.

Een ding wat wel goed werkt in de game zijn de minigames. Kirk en Spock komen onderweg nogal eens uitdaging tegen in de vorm van een gesloten deur of een turret, die gehackt moet worden. Het gevolg: een minigame, waarbij de stroom omgeleid wordt of waarbij twee identieke signalen gematcht moeten worden. Op zich een erg leuke toevoeging aan de game, al hadden er niet zo veel van de minigames in gehoeven. Op sommige stukken moet je echt een keer of vier achter elkaar hacken en dan wordt het al snel vervelend.

Helaas zal ook deze toevoeging in de solo of co-op modus door alle voorgaande gebreken weinig goeds voor de game doen, hoewel deze wel prima in de game past. Hier scoort de game dan toch nog enkele punten, maar veel maakt het eigenlijk niet meer uit door alle andere gebreken.

Geen eerbetoon
De film uit 2009 was dus geweldig en dat kan ongetwijfeld ook over de aankomende film van J.J. Abrams gezegd worden, maar de game doet hier niet aan mee. Het is een typerende filmgame op alle vlakken. Slecht afgewerkte graphics en besturing gooien op ieder moment roet in het eten en dan komt daar nog een stukje lineaire gameplay bovenop. Het grafische gedeelte is bij een filmgame misschien niet het grootste punt, maar voor de rest had de game veel beter afgewerkt moeten zijn.