Sacred Citadel Review

Door de jaren heen zijn er allerlei nieuwe genres bijgekomen in de gamewereld. Met MMORPG's spelen we met zijn allen online, en first-person shooters waren niet eens denkbaar in de tijd van de allereerste NES. Met de komst van deze nieuwe genres is er ook een aantal afgevallen. Een van de 'verloren gametypes' is de klassieke vechtgame waarin je van links naar rechts beweegt en hordes vijanden dient te verslaan. Sacred Citadel lijkt direct uit de tijd van Battle Toads en Double Dragon te komen.

Het verhaal in Sacred Citadel is flinterdun. Terwijl jouw personage (één van de vier verschillende klassen) in een kroeg zit komen er monsters binnenvallen die er een puinhoop van maken. Gelukkig maar dat jij sterk genoeg bent om korte metten te maken met deze relschoppers. Wat volgt is een achtervolgingstocht van een grote 'Mama Orc' en een mysterieuze handelaar. Waarom jouw personage zijn leven op het spel zet op dit avontuur weten we niet, maar dat maakt ook niet uit. Als je op zoek bent naar een diep en boeiend verhaal ben je bij deze titel aan het verkeerde adres. Maakt het je niet uit waarom je zojuist een heel leger aan mijnwerkers aan je zwaard hebt geregen, dan valt er best wat lol te beleven met Sacred Citadel.

Samen spelen
Zeker de eerste paar levels beloven veel goeds. Terwijl je XP verzamelt ga je levels omhoog, waardoor je steeds meer nieuwe combo's vrijspeelt. Hoewel het rammen op de X en Y knop ook prima werkt, is het leuk om het hersenloos rammen af te wisselen met een air-combo of een kopstoot die je vijand verward achterlaat. Wat het vechtsysteem betreft gaat Sacred Citadel dan ook best diep. Iedere klasse, de Mage, Ranger, Warrior en Shaman, heeft zijn eigen combo's, al lijkt het er op dat de Mage behoorlijk over-powered is, zeker als je haar vuurballen vergelijkt met de pijltjes van de Ranger. De hele game is volledig coöperatief te spelen met drie mensen, online of gewoon gezellig met elkaar op de bank. Als je er alle drie met een andere class op los slaat is de game op zijn best. Een Mage slaat vijanden de lucht in en je Ranger houdt hem vervolgens hoog met een stel pijlen, terwijl de gespierde Warrior de genadeklap uitdeelt als de hulpeloze Orc de grond raakt.

Saai
Als de nieuwigheid en het plezier van deze combo's echter op den duur hun glans verliezen blijft er ineens een game over die weinig poten heeft om op te staan. Het grafische stijltje is leuk, maar niet bijzonder, en hoewel je links en rechts wapens en harnassen verzamelt, krijg je nooit het idee dat je ook daadwerkelijk met een nieuw slagwapen aan het hakken bent. Of je nu een bijl of een zwaard hebt, de combo's en animaties zijn exact hetzelfde. Wat dat betreft laat Sacred Citadel zien hoe belangrijk humor en een goede sfeer zijn voor het plezier dat je aan een game in dit genre beleeft.

Castle Crashers – een vergelijkbare game in het genre – konden we keer op keer uitspelen en verveelde geen moment, terwijl het vechtsysteem een stuk minder variatie kent dan Sacred Citadel. Het cartooneske grafische stijltje en de geweldige humor waren genoeg om je keer op keer terug te laten keren naar Castle Crashers. Sacred Citadel doet dan ook zijn best om voor een lach op je gezicht te zorgen, maar faalt daar iedere keer in. Een Orc die niet weet hoeveel vijanden er zijn omdat hij niet kan tellen is niet grappig, en een andere Orc die zonder uitleg ineens verdrinkt omdat hij op de vlucht is voor een stel vliegende draken laat ons vooral lachen om het belachelijke niveau van deze humor.

Eindbazen
Tegen het einde van Act 2 begonnen we ons hardop af te vragen hoeveel plezier we nu eigenlijk hadden met het verslaan van de eindeloze hordes Orcs, mijnwerkers en ander gespuis. Hoewel ieder level afgesloten wordt met een eindbaas die voor wat welkome variatie zorgt, kwamen we toch te vaak dezelfde vijanden tegen. Naarmate je verder komt in de game worden deze vijanden ook niet per se moeilijker omdat ze zoveel beter worden; ze hebben gewoon een grote levensbalk waardoor het langer duurt voordat ze het loodje leggen. Niet dat je in een game als deze verwacht dat er een superslim AI-systeem aanwezig is, maar iedere vijand in Sacred Citadel stort zich zonder enige strategie bovenop jou en je teamgenoten. Dat de Orcs in deze game blijkbaar niet kunnen lezen wil immers niet zeggen dat ze net zo weinig van vechtpartijen afweten.

Platformen
Op een aantal punten in de game zul je ook wat nauwkeurige sprongen moeten maken. Omdat de game 2D is hoeft dit geen probleem te zijn, maar omdat je wel naar boven en beneden kunt lopen betekent een afgrond al snel een dodelijk obstakel. Ook is het onduidelijk wanneer je op de goede plaats staat om een vijand of voorwerp te raken. Als je een stukje te ver naar boven staat sla je een grote houten doos keer op keer mis, maar als je een stapje naar beneden doet raak je hem wel. Als deze marge iets groter zou zijn zou dit probleem niet eens opvallen, maar nu loop je net iets te vaak in het niets te zwiepen met je zwaard.

Game-avond
Zoals je leest is er dus een hoop aan te merken op deze titel van Southend Interactive, maar toch schrijven we de game niet helemaal af. Als je een avondje met een stel vrienden afspreekt om te gaan gamen, dan is er niets mis met Sacred Citadel. Omdat de game ook niet zo duur is, is het best een geschikt spel om een halve avond mee te vullen. De vraag is alleen of je na die avond deze game ooit nog een keer opstart.