Splice Review

Molecuuldelingen zul je ongetwijfeld hebben gehad tijdens scheikundeles op de middelbare school. De een vindt het prachtig en intrigerend, de ander kan het echt niet uitstaan. Het houdt ontwikkelaar Cipher Prime Studios niet tegen om eens creatief te doen en een puzzelgame te maken van het delen van die prachtige moleculen. Het kindje van deze ambitie gaat onder de bijpassende naam 'Splice'. Weet Splice zowel bollebozen als de grootste scheikundige klunzen te overtuigen?

Vergis je niet in de informatie uit de inleiding: je hebt eigenlijk maar bar weinig verstand van scheikunde nodig om Splice ook maar enigszins te snappen. Hebben we je even goed gefopt, hé? Alle gekheid op een stokje daargelaten, moet je wel weten dat een gezond verstand en een logische denkwijze in Splice een absolute must is.

Begint makkelijk...
Zoals het geval is bij iedere leerling op school, begint Splice op een makkelijke manier met de molecuuldelingen. Scheikunde moet je namelijk ook geleidelijk aan gaan begrijpen. Te veel informatie in één les zou de hersenen niet ten goede komen. Logisch dus dat je een simpele, doch strak vormgegeven tutorial voor je kiezen krijgt. Wat je je voor moet stellen is een groot aantal puzzels, waarin je verschillende moleculen op de juiste manier moet delen, om ze zo in de gewenste positie te krijgen. Dit doe je door de juiste moleculen te selecteren en ze op de juiste plek te zetten. Wat volgt is een molecuuldeling. Doe je het fout, dan zul je een compleet nieuwe constructie tegenkomen, die niet aansluit op de gewenste houding.

...maar laat al snel zijn ware aard zien
Je gaat dus fouten maken als je niet weet wat je moet doen. Sterker nog, je werkt met nog een bepaald obstakel. Moleculen worden moe als je te veel aan het rondklooien bent met het ze de juiste manier te plaatsen. En dat wil je niet. Uitgeputte moleculen werken namelijk niet meer mee. Als je dan verder wilt spelen, houdt de game je tegen.

Dus, wat doe je dan? In paniek raken? Geen nood, beste puzzelaar. Met een druk op de knop kun je jouw werk gewoon terugspoelen naar het gewenste moment, om vervolgens weer rustig verder te experimenteren met de wetten van de natuur. Een zeer welkome toevoeging, want je zult in Splice maar wat vaak onbekend terrein moeten aftasten.

Grote voldoening bij succes
Splice is dus vrij pittig te noemen. Niet op het gebied van een hoge faalfactor, maar vanwege het constante aftasten. Vooral op de latere levels ben je je constant aan het afvragen hoe je de gewenste constructie nu in hemelsnaam in elkaar moet zetten. Doordat je je hersenen constant moet laten kraken, en flink ook, is de bevrediging extra groot als je een, op het eerste gezicht onmogelijk lijkende molecuuldeling, voor elkaar hebt gekregen. Je voelt je een held, een scheikundig wonder dat eigenlijk een Nobelprijs verdient. En dan zakt die blijheid weer weg, want je beseft je op dat moment dat je een puzzelgame achter de PC zit te spelen. Toch is het gevoel dat je krijgt uniek.

Splice bestaat uit zeven hoofdstukken, die ieder unieke elementen bieden en je in de 49-tellende levels kunt toepassen. Van mutaties tot evoluties: je kunt het je zo gek niet bedenken. Maar dat je moleculen moet delen en op de juiste manier neerzetten, zal niet veranderen. Zou je Splice daarom eentonig qua opzet kunnen noemen? Eigenlijk wel. Je bent constant bezig hetzelfde kunstje uit te halen, al dan niet op een steeds wisselende manier. Want dan zou je kunnen zeggen dat liefhebbers van kruiswoordpuzzels ook maar weinig variatie van spijs op hun bord krijgen. Daar moet je het een beetje mee vergelijken.

Is less more?
Splice is uiterst simpel, maar strak vormgegeven. Leuk detail is dat je tijdens het spelen voor de 'Sexy' instelling kunt gaan, het hoogst mogelijk grafische niveau in Splice. Weer eens wat anders dan 'Maximum', of 'Ultra', toch? De menu's en de levels vereisen weinig speurwerk en zijn uiterst rustgevend voor de ogen.

De rustgevende piano-soundtrack draagt deze relaxende beleving ook over naar de oren. Tot op zekere hoogte dan, want ook hier geldt dat enige afwisseling geen overbodige luxe zou zijn. Na een paar uur spelen ben je de bekende pianoklanken namelijk wel zat en verlang je naar iets anders. Iets unieks. En dat unieke weet Splice helaas niet te bieden.

Interessant concept, eentonige uitwerking
Het concept van Splice is mooi te noemen. Het is zeer toegankelijk, maar tegelijkertijd ook pijnvol moeilijk. Zo erg dat je je haren soms uit je hoofd wilt trekken. De voldoening is echter groot als je slaagt en daar ligt de grote kracht van Splice. Toch faalt de game drastisch in het brengen van genoeg variatie om de intense hersenkrakende rit naar het eind boeiend te houden. Dit maakt dat de game uiterst geschikt is voor een korte speelsessie, maar niet die impact heeft voor een puzzeltocht van een paar uur achter elkaar. Nee, dan kun je je tijd beter besteden in een echt scheikundelokaal. Dan heb je meteen de kans om die middelen eens te misbruiken en stiekem een bommetje of twee in elkaar te zetten. Sorry, ons duistere verleden komt stiekem weer eens naar boven drijven.