Spirit Camera: The Cursed Memoir Review

Spoken zijn onder ons. Misschien geloven jullie het niet, maar het is echt zo. Ook zelf geloofden wij dit niet, totdat er een mysterieus dagboek op de redactiemat verscheen. Onze 3DS leek op een bijzondere manier aangetrokken tot het boekje. En toen gebeurden er rare dingen...

Zie daar het uitgangspunt van Spirit Camera: The Cursed Memoir. Het spel laat zich spelen aan de hand van een bijgeleverd paars boekje, dat voorzien is van vreemde en lichtelijk onheilspellende afbeeldingen. In werkelijkheid zijn de rare tekeningen en foto’s knap verborgen augmented reality-kaarten die het mogelijk maken jouw huiskamer te manipuleren. Althans, als je door je 3DS je huiskamer inkijkt. Het verhaal van Spirit Camera gaat als volgt: jij vindt op een dag een pakketje zonder afzender op de mat. Daarin bevindt zich een paars dagboek, gelijkend op het dagboek uit oude legendes. Een schrift dat akelige dingen zou doen, een boek dat niemand met een gezond verstand open zou slaan. Onzin, denk jij...

Maar dan begint jouw 3DS verdacht op het dagboek te reageren. Op de eerste pagina van het schrift verschijnt plotseling tekst op de voorheen onbeschreven lijnen en vanaf daar gaat het fout. Al gauw kom je in aanraking met Maya, een spook met geheugenverlies. Zij kan je vertellen dat het boek een portaal is naar een oud huis, bewoond door een dame die gezichten steelt. Vanaf dan is het aan jou en Maya om haar geheugen terug te krijgen, de ‘dame in het zwart’ te stoppen én te voorkomen dat je eigen gezicht gestolen wordt. Spannend!

Spannend?
Tenminste, dat hoop je naar aanleiding van zo’n verhaal. En het spel biedt veel potentie, vooral doordat het AR-dagboek veel nieuwe manieren van spelen mogelijk maakt. Doordat je echt door het boekje bladert om progressie te maken en puzzels op te lossen, ontstaat een geheel nieuw niveau van realisme. Dit wordt versterkt door de noodzaak de 3DS echt te draaien. Wil je achter je kijken, dan draai je daadwerkelijk om en als je een geluid achter je hoort, hijgt er dus ook daadwerkelijk iemand in je nek. Zowel het concept en de vernieuwende manier van spelen verdienen applaus. Helaas houdt het applaus daar ook op. De ideeën achter Spirit Camera zijn namelijk beter dan de uitvoering.

Misschien wel het grootste minpunt is dat het spel niet eng is. Wellicht dat de gemakkelijk geschrokken lezer één of twee keer zijn billen voor een seconde samenknijpt, maar de meesten van ons zullen weinig angszweet ervaren. De game weet weliswaar een spannende sfeer op te zetten, maar weet nooit echt te imponeren. Dat het verhaal niet erg sterk en tamelijk voorspelbaar is, helpt daar niet in mee. En daarbovenop is het spel ook nog eens nauwelijks in het donker te spelen. Een griezelig verhaal als dit hoor je in het stikdonker, met een spotlicht op het AR-boekje, te beleven. Dat zit er helaas niet in. Als er te weinig licht is kan de 3DS het boekje niet goed detecteren en een spotlicht blijkt geen uitkomst. De weerkaatsing is funest en dit maakt spelen in het donker vrijwel onmogelijk.

Horror in het daglicht?
Je zult het spel dus gewoon overdag moeten spelen en dat is erg jammer. Een paar spoken die op klaarlichte dag door je huiskamer zweven zijn immers een stuk minder imponerend dan wanneer ze in het pikdonker op je afkomen. Gelukkig is het probleem minder erg dan je denkt, hoewel niet voor de juiste redenen. Het verhaal is namelijk erg kort en na zo’n drie a vier uur heb je het einde van Spirit Camera bereikt. Je krijgt dan de mogelijkheid om een moeilijkere New Game Plus te starten, maar daar is weinig reden toe. Wel kun je je vermaken met een aantal extra modi die je onder andere verstoppertje laten spelen door middel van het AR-boek. Een leuke toevoeging, maar het neemt niet weg dat de hoofdattractie veel te kort is. Bovendien zul je al snel uitgekeken zijn op de extra’s, waardoor je het na vijf, misschien zes uur wel voor gezien houdt.

In die drie á vier uur dat je met het verhaal bezig bent, zul je relatief weinig zelf spelen. Het spel bestaat voor een aanzienlijk deel uit conversaties met Maya, waarin het verhaal langzaam uit de doeken wordt gedaan. Tussendoor moet je zo nu en dan de juiste pagina in het AR-boekje opzoeken en puzzels oplossen. Die puzzels vormen het hoogtepunt van Spirit Camera. Daarbuiten moet je af en toe het gevecht aangaan met een spook of twee. Die gevechten zijn weinig insprirerend en vragen je met je 3DS rondjes te draaien terwijl je op het juiste moment op een schouderknop drukt.

Weinig ergonomisch
Vanuit die gevechten gedacht is het erg fijn dat het spel zich zo snel laat uitspelen; met het laadsnoer op de handheld aangesloten wordt het al gauw een ongemakkelijk schouwspel. Wijzelf draaiden onszelf flink in de knoop toen we al ronddraaiende een spook trachten te stoppen. Daarbij is het natuurlijk niet erg fijn om een paar uur midden in je kamer te moeten staan met een 3DS in je handen. De gameplay van Spirit Camera is dus niet de meest ergonomische. Dit geldt ook voor de stukken waarin je met Maya praat of het boek gebruikt. Wij zaten in een heerlijk comfortabele stoel, maar helaas had Maya de irritante gewoonte om zich achter ons te bevinden. Voor ieder gesprek moesten we ons daarom alsnog omdraaien.

Toch maar gewoon het spookhuis
Spirit Camera kent een aantal bijzonder interessante speelwijzen en biedt een glimp van de potentievolle toekomst van AR-spellen. Zo zorgt het AR-boekje voor een erg tof concept met een aantal slim gevonden puzzels. Helaas is de game nooit echt eng, mede doordat het nauwelijks in het donker te spelen valt. Verder biedt het relatief weinig echte gameplay, die tevens ongemakkelijk kan zijn, en is het verhaal erg kort. We zijn erg blij dat Nintendo volledig voor deze techniek lijkt te gaan, maar voorlopig blijft het bij ongerealiseerde potentie.