Spider-Man: Edge of Time Review

Spider-Man is terug, maar niet met een nieuwe film. Nee, met een nieuwe game. Is dat de moeite waard? Nou, het begin van de game wel, het einde niet. Zo simpel is dat. Dat klinkt heel mysterieus, maar wees gerust: we vertellen jullie uitgebreid waarom we dat vinden.

Laten we daarbij maar beginnen met het verhaal. Het is nogal ingewikkeld en dus moeilijk in een paar regels uit te leggen, maar we zullen het toch proberen. Je begint met de gewone Spider-Man zoals jullie die allemaal kennen. Hij wordt bijna overwonnen door Anti-Venom, maar dan schiet Spider-Man 2099 hem te hulp. Jaja, er zijn twee Spider-Mans! Spider-Man 2099 komt logischerwijs uit het jaar 2099 en is terug door de tijd gereisd. Hij moet namelijk een gekke professor zien tegen te houden die met de tijd knoeit en vanuit 2099 een enorm bedrijf, genaamd Alchemax, op wil zetten in 2070. Hierdoor werkt de gewone Spider-Man in het verleden plotseling niet meer voor de Daily Bugle, maar voor het grote Alchemax. Afijn, om een lang verhaal kort te houden: Spider-Man en Spider-Man 2099 zullen samen pogen om deze wetenschapper te doen stoppen.

Meeslepend verhaal, beperkt slingeren
Het verhaal is behoorlijk meeslepend. Het is een aparte verhaallijn die je die je niet zo even uit de mouw schudt, bij wijze van spreken. Het verhaal wordt ondersteund door een goede basis qua gameplay. Spider-Man en Spider-Man 2099 hebben enkele coole bewegingen en aanvallen. Spider-Man 2099 bijvoorbeeld kan op twee plaatsen tegelijk zijn, omdat hij sneller is dan het licht. Heel handig wanneer een horde vijanden toesnelt of wanneer je tien raketten op je afgevuurd krijgt. Tevens kun je, naarmate je in het spel vordert, upgrades kopen en zo de bewegingen en aanvallen van Spider-Man en de 2099-variant nog cooler maken. Alle aanvallen en bewegingen zijn gemakkelijk uit te voeren en voelen goed aan.

Maar dan zijn er ook nog al die negatieve punten betreffende de gameplay en dat zijn niet de minste. Het grootste minpunt is het opgesloten gevoel dat je hebt. Het allervetste aan Spider-Man en ook zijn toekomstige versie is namelijk het slinger- en springwerk dat Spider-Man zo uniek maakt. Maar de game speelt zich praktisch alleen af in moderne, ultratechnologische gebouwen van Alchemax. Daar zijn niet echt grote open ruimtes, maar vooral allerlei gangen en aparte, kleine ruimtes, waartussen telkens een deur zit, al dan niet voorzien van een slot. Je kunt dus helemaal niet lekker rondslingeren, daar heb je de ruimte niet voor. En als je hét kenmerk van Spider-Man bederft in een game, bederf je eigenlijk het complete spel.

Grijs, grauw en saai
Het feit dat je je praktisch altijd in de eerder genoemde Alchemax-ruimtes bevindt, is om nog een andere reden niet prettig. Spider-Man: Edge of Time is een lineaire game, wat op zich helemaal niet erg is. Maar doordat je je constant in de eerder genoemde gangen en kamers bevindt, omgeven door vier muren, een plafond en zware deuren, wordt het lineaire aan Edge of Time op een negatieve manier benadrukt. Tel daarbij op dat er niet echt een breed scala aan vijanden is en de game wordt na enkele uurtjes veel te repetitief. Wil je de game dus helemaal uitspelen, dan moet je de laatste uren even op je tanden bijten en nog een paar keer diezelfde oersaaie gangen doorlopen en vijanden kapotslaan.

Van dat hele Alchemax-gebouw zou je overigens bijna depressief worden. Eén en al technologie, computertjes, robots, turrets en vooral: grijs en grauw! Al die gangen zijn zo grijs dat je je er groen en geel aan gaat ergeren. Slechts heel af en toe treedt er wat verwaarloosbare variatie op. Na enkele speeluurtjes wil je gewoon een deur naar buiten zien, zodat je de frisse buitenlucht kunt inademen en het gras en de wolken kunt zien! De wijde wereld in! Maar nee hoor, gang in, gang uit, gang in, gang uit... Het maakt het allemaal veel te monotoon.

Mooie animaties, piekfijn stemmenwerk
Wat wel mooi is: de animaties. De cutscenes en verschillende animaties tijdens het spelen zien er mooi uit. Ze trekken je mee in het verhaal. De manier van communiceren tussen Spider-Man en Spider-Man 2099 ziet er ook gaaf uit. Wanneer ze tegen elkaar praten vanuit verschillende jaartallen, zie je degene waarmee je op dat moment niet speelt rechtsonder in je scherm als een soort hologram, maar dan wat echter. Je ziet wat diegene op dat moment meemaakt. Nu zul je je afvragen wat hier zo bijzonder aan is. Nou, veel ontwikkelaars maken gewoon geen enkele animatie voor communicaties, je hoort de personen dan alleen praten, wat de indruk moet wekken dat ze een chipje in hun oor hebben, of wat dan ook.

Misschien voelen die dialogen ook goed aan vanwege het piekfijn uitgewerkte stemmenwerk. Verwacht niet dat je een traantje weg zult pinken tijdens het spelen, dat niet. Maar je hoort zeker emoties in de stemmen; de gesprekken zijn meer dan wat oppervlakkige, voorgeprogrammeerde dialogen die op een regenachtige maandagmorgen tussen ontbijt en lunch door zijn ingesproken in een klein kantoortje.

Spider-Man tekortgedaan
Uiteindelijk doet ontwikkelaar Beenox zichzelf en Spider-Man echter tekort door het hoge repetitieve en saaie gehalte van de omgevingen, vijanden en gameplay. Zonde, want in potentie was Spider-Man: Edge of Time een heel goed spel. Het eerste uur dat wij de game speelden hadden we stiekem wel een ‘wow-gevoel’. Maar hoe verder de game vordert, hoe saaier je het gaat vinden. Of je Edge of Time leuk vindt heeft helemaal niets te maken met of je nu een enorme Spider-Man fan bent of nog nooit van die hele spinnenvent gehoord hebt: het begin is voor iedereen vet, daarna zakt het echter in en wordt het oersaai.