Southpaw Review (Blu-ray) - Gyllenhaal weer in topvorm

Jake Gyllenhaal is de beroerdste niet. Hij neemt een lichaam aan dat past bij het karakter dat hij moet spelen. In Nightcrawler had hij ingezakte wangen en was hij ernstig veel afgevallen. Nu in Southpaw heeft hij zich weer opgepompt tot een groot bokskampioen. Dit is de Southpaw Review.

Southpaw vertelt het fictieve verhaal van Billy Hope (Jake Gyllenhaal) en zijn vrouw Maureen (Rachel McAdams). Ze zijn gelukkig. Alleen heeft Hope door zijn sportcarrière te weinig tijd doorgebracht met vrouwlief en hun dochter Leila. Juist op het moment dat het perfecte koppel besluit meer tijd met het gezin door te brengen, slaat het noodlot toe.

Southpaw vertelt niet een verhaal dat we niet kennen. Het is het typische verhaal van iemand (Hope) die op zoek is naar revanche, zelf eerst volledig ontspoort en dan weer zijn weg terugvecht om alsnog revanche te nemen. Van een diepgaand verhaal moet Southpaw het niet hebben, laat staan van de originaliteit. En tóch boeit de film van begin tot eind en ga je als kijker mee in een achtbaanrit van emoties en drama. Je voelt de film, dankzij ijzersterk acteerwerk van Gyllenhaal en de sterke regie van Anton Fuqua.

Fuqua maakte eerder films als The Equalizer en Training Day, en met name die laatste heeft veel positieve recensies ontvangen. The Equalizer werd iets minder lovend ontvangen, maar was qua regie sterk. Fuqua is een man die van te voren een duidelijk missie heeft en weet wat voor sfeer zijn film moet uitstralen. In Southpaw is dat beroering vanaf de allereerste scene.

Gyllenhaal zet vol overtuiging iemand neer die intens gelukkig is. Iets wat niet van lange duur is, als de tragiek het overneemt in zijn leven. In no time verliest hij de zin om te leven en zakt hij verder af in de maatschappij. De luxe en weelde die de normale standaard waren geworden in zijn leven, zijn opeens niet meer zo vanzelfsprekend. Maar erger dan dat, is dat hij verzaakt de zorg voor zijn dochter op zich te nemen. Leila wordt dan ook al snel elders ondergebracht.

Je gelooft Gyllenhaal. Niet omdat hij treurig zijn schouders laat hangen, maar hij zit naadloos in zijn rol. Dat hij, net als in Prince of Persia, een opgepompt lijf heeft, helpt mee om te geloven dat hij echt een goede bokser is. Maar het is met name zijn acteerwerk waardoor je hem gelooft en de stappen die hij moet nemen om weer zijn leven op de rails te krijgen. En hoewel de dialogen niet diepgaand zijn, voel je elk gesprek met dochtertje Leila. Elk gesprek komt recht binnen, in het hart.

Dat doet Fuqua uitstekend. Wat ook zeer goed is gebeurd, is het camerawerk. Met boksgevechten wil je waanzinnige actie zien die van het beeld spettert, met een strakke montage en mooie close-ups. Southpaw verzorgt het allemaal en schotelt daardoor een goede mix voor van actie en drama.

De film is dan ook verrassend leuk, ondanks dat er niets nieuws gebeurd en dat is een knappe prestatie. Wel zijn er wat kanttekeningen te plaatsen, want de film had echt wel beter kunnen zijn. Zo wordt de manager van Hope gespeeld door Curtis Jackson - ofwel rapper 50 cent. Het is bijna ongeloofwaardig hoe veel hij in films op komt dragen en wat voor rollen hij dan speelt. Soms geloof je het, maar in Southpaw had de casting niet clichematiger kunnen zijn. Een stoere bink die ten koste van alles veel bling bling willen binnenharken. Verschrikkelijk dat die man in deze film zit.

Van wie de film het moet hebben is de belangrijke bijrol van Forest Whitaker, de man waar Hope later hulp zoekt. Whitaker is een acteur die je ene film vergeet en met andere films zoveel indruk achterlaat, dat je hem niet meer kunt vergeten. In Southpaw zet hij weer een scherpe rol neer en is de interactie tussen hem en Hope om van te genieten. Niet iets wat je niet eerder hebt gezien, maar dat gelooft niet als je elke scene en elk woord gelooft.

Verwacht bij Southpaw dus geen sportfilm zoals je niet eerder hebt gezien. Het verhaal is al veel vaker verteld. Juist daarom is het zo knap dat Southpaw van begin tot eind boeit. De emoties hadden niet echter over kunnen komen, en de mix met drama is perfect. Daarmee stijgt de film boven alle verwachtingen uit en is die beter dan gemiddeld in dit genre.