Shaun White Skateboarding Review

Shaun White is een meer dan getalenteerd snow- en skateboarder met meerdere gouden medailles voor beide sporten. Blijkbaar ben je dan goed genoeg om je naam op een spellenreeks te zetten, want na Shaun White Snowboarding kunnen we nu ook met Shaun skateboarden. Is dat een goede toevoeging aan het skate-genre, of is het beter om bij Skate en Tony Hawk te blijven?

Zodra je Shaun White Skateboarding opstart, valt op dat de game het anders aanpakt dan de eerder genoemde skatespellen; er wordt dit keer een echt verhaal verteld. Dat betekent dat je niet probeert de allerbeste skater te worden, maar de stad New Harmony moet bevrijden. Onder druk van een streng regime is de hele stad veranderd in een doodse, grijze wereld waarin emoties verboden zijn en skaten een grove zonde is. Alleen jij, een naamloze skate-messias, kan de wereld wederom van kleur voorzien en door middel van rebelse acties emotie en leven naar New Harmony terugbrengen. Klinkt bekend? Dat kan kloppen, want het verhaal is nagenoeg gelijk aan dat van de Blob. In beide games dien je een grijze wereld van kleur te voorzien door lekker tegendraads te zijn. Voornaamste verschil: nu heb je een board onder je kont.

Kleuren met een skateboard
Jazeker, dit keer mag je een stad inkleuren met een skateboard. Door allerlei trucs te doen, krijgt de stad langzaamaan zijn kleur terug en dat werkt heel aardig. In het begin zal New Harmony uitsluitend bestaan uit grauwe tonen die de onderdrukking voelbaar maken, maar na flink wat trucjes ziet diezelfde stad er plotseling fris en vrolijk uit. Tijdens het inkleuren zullen er plotseling allerlei details zichtbaar worden die de wereld doen leven en uitlokken tot spelen. Daarbij heb je echt het gevoel invloed uit te oefenen, aangezien elke sprong een kleine schokgolf teweegbrengt die alles even laat schudden. Al skatend vervorm je bovendien allerlei objecten, waardoor de stad langzaamaan in één groot skateparadijs verandert. Denk bijvoorbeeld aan schansen en halfpipes die spontaan uit de weg oprijzen. Natuurlijk maakt dit het hele wegennet van New Harmony vrijwel onbruikbaar voor auto’s, maar dat terzijde.

Vervelende stereotypen
De vermakelijk ontworpen wereld staat in schril contrast met het saaie, zwakke verhaal. Zoals gezegd dient de stad bevrijd te worden van een onderdrukkende macht, en veel meer heeft de game niet om het lijf. Het verhaal wordt verteld door middel van een aantal stereotype karakters die dusdanig weinig ontwikkeling kennen, dat ze voornamelijk een punt van irritatie zullen vormen. Dat zorgt ervoor dat je al gauw alle interesse in de gebeurtenissen verliest. Erg jammer, want het concept heeft zeker potentie en Shaun White Skateboarding had daar veel dieper op in kunnen gaan. Over Shaun White gesproken, de beste man komt opvallend weinig voor in een game die zijn naam draagt. Slechts een handjevol momenten zul je hem tegenkomen. Die momenten zijn bovendien teleurstellend aangezien vrijwel alle personages, inclusief White, erg zwak en levenloos worden weergeven. Zelfs op de PlayStation 2 zouden ze niet indrukwekkend zijn.

Geslaagde en minder geslaagde keuzes
Gelukkig speel je een skategame niet voor het verhaal of de personages, maar voor het skaten. Op dat gebied steekt Shaun White Skateboarding aardig in elkaar. De besturing lijkt op een versimpelde versie van Skate’s besturing, waarbij je de stick in een bepaalde richting drukt voor een truc. Door de schouderknoppen erbij te pakken, zorg je voor meer ingewikkelde manoeuvres. Je doet dus niet langer de bewegingen van het skateboard zelf na. Dat resulteert in een minder authentieke besturing, maar tegelijkertijd in een besturing die zowel de beginneling als de veteraan tevreden zal stellen. De trucs zelf zijn lekker over-the-top en zien er prima uit. Daarbij krijg je voor elke sprong een bepaald aantal punten en in hoeverre je de wereld verandert, hangt af van de totaalscore. Het bijzondere van deze game zit hem echter in het vervormen van de wereld. Je kunt namelijk niet alleen de wereld inkleuren en schansen uit de grond laten schieten; je kunt relingen beïnvloeden en uit het niets overgangen creëren. Gaandeweg zul je steeds meer ‘krachten’ vrijspelen, waardoor het mogelijk wordt om op eerder onbereikbare plaatsen te komen.

Dat klinkt weliswaar leuk, maar zorgt er helaas voor dat het tweede deel van het spel nauwelijks als skategame te kwalificeren valt. Ubisoft maakt daar namelijk een aantal vreemde keuzes op het gebied van leveldesign, waardoor het spel plotseling in een puzzelgame verandert. Gaandeweg zul je steeds minder bezig zijn met het uitvoeren van ongelofelijke stunts en steeds meer met het vinden van de weg en het vernietigen van zeppelins. Een ontzettend slechte keuze, aangezien het niet in deze game thuishoort en gewoonweg niet erg leuk is. Een zo mogelijk nog vreemdere keuze dient zich aan in de vorm van het hacken van een aantal terminals. Dat hacken gebeurt door middel van een Monkey Ball-achtige minigame, waarbij je een balletje over een obstakelbaan moet leiden. Het heeft niet alleen bijzonder weinig met hacken te maken, maar zelfs nog minder met skateboarden en voelt daardoor ongelofelijk misplaatst.

Frustrerend doodgaan
Zelfs wanneer je wel echt mag skateboarden, schuilt er een addertje onder het gras. Vaak staat namelijk het halen van een bepaald aantal punten centraal en als vanzelfsprekend leveren de moeilijkere – en leukere – stunts meer punten op. Gaat die truc echter niet perfect, dan val je op onverklaarbare wijze uiteen en is je hele score weg. Dit maakt het verstandig enkel de veilige manoeuvres te gebruiken en dus niet alles uit de game te halen. Hetzelfde probleem hindert de doodse multiplayer. Ook daar staat vaak het halen van een hoge score centraal en één verkeerde stunt betekent al gauw een verloren partij. Het is overigens onwaarschijnlijk dat je veel tijd in de multiplayer zult doorbrengen, aangezien het ongelofelijk moeilijk is een tegenspeler te vinden. Ubisoft maakte dan ook de verstandige keuze de multiplayer daarnaast offline speelbaar te maken. Toch zul je die waarschijnlijk niet veel spelen, aangezien er veel betere alternatieven zijn en je getergd wordt door de scorewissende valpartijen.

Gemiste kansen
Shaun White Skateboarding kent een aantal interessante concepten, maar schiet in de uitvoering zwaar te kort. Het verhaal is zwak, de personages zijn lelijk, het tweede deel is nauwelijks een skategame en de risicovolle trucs zijn erg vervelend. Door het aardige eerste deel en de interessante wereld valt er nog enigszins plezier aan de game te beleven, maar zelfs dat verantwoordt de aanschaf niet. Blijf maar gewoon bij Skate en Tony Hawk.