SEGA Mega Drive Mini Review - Fanservice in miniformaat

Het uitbrengen van een miniversie van retroconsoles is hot. Nintendo deed het al twee keer met enorm succes en ook Sony bracht (minder succesvol) een mini uit. Nu is het tijd voor de review van de kleine versie van SEGA's belangrijkste console, de Mega Drive Mini. Een console met flink wat content, maar ook een waar toch wat op ontbreekt.

Als je kijkt naar het succes van de heruitgaves die Nintendo met de Nintendo Entertainment System en de Super Nintendo heeft gedaan was het wachten tot er ook een officiële SEGA heruitgave zou komen. Waar Nintendo begon met de 8-bit console, slaat SEGA deze generatie over om direct met een minivariant van haar belangrijkste console te komen: de SEGA Mega Drive ofwel de SEGA Genesis.

Het systeem wordt geleverd met een USB-kabel en een HDMI-kabel in de doos, samen met twee controllers. Iets dat direct opvalt bij de console, los van het formaat, is dat hij bijzonder trouw is aan het originele model, compleet met toeters en bellen. Wat betreft het model is direct een onderscheid te maken met de concurrent, want in dit geval is de console voorzien van alle interactieve onderdelen die destijds ook op de Mega Drive te vinden waren. Je zette de console bijvoorbeeld aan met een powerknop die nu ook weer als aan/uit-schakelaar dient.

Bij deze schakelaar zat een witte resetknop dat ook nu weer dezelfde functie bekleedt. Links hiervan zit een volume schuifje dat helaas in de nieuwe uitgave niets doet net als de toploader bovenop in het midden, waarin vroeger de games gestoken werden. De mini Mega Drive heeft zelfs het klepje waarmee je deze vroeger op de SEGA CD zette, een mooi detail dat de dwergversie van de console af maakt.

De controllers van de console zijn in origineel formaat en voelen bijna net zo degelijk aan als de joypads die SEGA destijds meeleverde. Een wat vreemde keuze die SEGA heeft gemaakt bij de mini is om de eenvoudige versie van de controller mee te leveren. Je krijg namelijk de versie met drie knoppen (A, B en C) in plaats van de versie met zes toetsen. Het is gelukkig bij slechts één game (Street Fighter II) een kleine uitdaging. Daarin moet je schakelen tussen schoppen en slaan door middel van de startknop

De SEGA Mega Drive Mini is behoorlijk volgepropt op het gebied van games die door M2 nagenoeg perfect overgezet zijn. Waar Nintendo telkens maar 20 titels levert op haar miniconsoles, verdubbelt SEGA dit met 40 klassiekers (en twee bonusgames) die te kiezen zijn in het menu. De console brengt klassieke SEGA-titels als Sonic the Hedgehog (die verbeterd is), Streets of Rage 2, Toejam and Earl, Ecco the Dolphin en Altered Beast met zich mee, maar er is ook genoeg ruimte voor third party titels. Denk aan Castle of Illusion, Earthworm Jim, Mega Man en Ghouls ’n Ghosts. De volledige gamelijst is op de officiële Mega Drive Mini website te vinden.

Het is een indrukwekkende lijst die je voorgeschoteld krijgt met genoeg toppers die een aanschaf waard maken. Toch mis je wel wat op het gebied van de gamelijst. Je krijgt bijvoorbeeld Sonic en Sonic 2, maar vervolgens mis je Sonic 3. Ook mis je er wat betreft genre eentje, namelijk de sportgames. Alleen Road Rash is een soort van sportgame, maar daarmee houdt het aanbod op. Waar zijn bijvoorbeeld OutRun of SEGA Soccer?

Een nadeel dat SEGA bovendien met de miniconsole heeft, is dat veel games (onlangs) al vaker uitgekomen zijn in collecties op verschillende platformen. Sonic, Alex Kidd en Wonder Boy zijn bijvoorbeeld in de SEGA Ages of SEGA Vintage Collection te vinden die voor meerdere platformen verscheen. Het is een nadeel dat Nintendo niet heeft met haar miniconsoles, maar mag de pret niet drukken.

M2 heeft niet alleen alle games overgezet op de console, maar ook gezorgd voor een heel scala aan toffe features. Zo zijn alle games te spelen in hun originele beeldformaat (4:3), maar kunnen ze ook in 16:9 gespeeld worden, met of zonder CRT-filter. Het scherm wordt hierbij wel opgerekt waardoor alles er wat minder uitziet. De CRT-filter geeft overigens wel het gevoel dat je naar een oude tv aan het kijken bent, maar is net even wat te donker.

Een andere feature is dat je tussentijds op kunt slaan. De game maakt dan een savestate die je letterlijk op het punt waar je stopte door laat spelen. De originele versies van de games hadden dit niet en het is toch behoorlijk welkom in de pittigere games, als was hier de rewind functie van de SNES Mini ook wel handig geweest. Verstopt in het talenmenu vind je een hele dikke vorm van fanservice van de mini, want daarin kun je de taal op Japans zetten, waarna alle boxarts veranderen in die van Japan. Het is vooral erg tof om te zien dat hieraan gedacht is, maar nog toffer dat de games zelf dan ook aangepast worden naar hun Japanse versie!

De laatste en meteen ook de beste feature van de console is dat je niet op hoeft te staan om deze te resetten. Je kunt dit doen door middel van de knop op de console, maar ook via de startknop. Als je deze een aantal seconden inhoudt, komt het menu tevoorschijn en kun je een andere game kiezen.

Met al deze features en de 42 games een behoorlijk complete mini van haar 16-bit console. Ondanks het aantal mis je wat titels en ontbreekt het sportgenre nagenoeg helemaal, maar er is genoeg om uit te kiezen. Een toffe én handige toevoeging is de mogelijkheid om via de controller te resetten.

Die drieknops-controller is jammer en een wat gekke keuze, gezien voor Street Fighter II meer toetsen nodig hebt, al had deze natuurlijk ook vervangen kunnen worden door bijvoorbeeld Sonic 3. Wat betreft uiterlijk is de console behoorlijk waarheidsgetrouw. Alle knopjes, schuifjes en klepjes zijn aanwezig, al doet de helft niets. De fan zal ervan kunnen smullen.