RoboCop (film) Review

De remake van de sciencefictionklassieker RoboCop had niet op een beter moment kunnen komen. Vragen over de toekomst van de oorlogsvoering en de burgerlijke vrijheden zijn namelijk actueler dan ooit.

In 1987 verraste regisseur Paul Verhoeven de wereld met zijn film RoboCop. Het sciencefictionverhaal over een politieagent die half mens, half robot is, was vooral zo bijzonder door de knappe mix van actie en satire. Verhoeven schetste een nabije toekomst waarin zelfs het politieapparaat in handen was van het bedrijfsleven.

De bekendste en leukste scène waarin de filmmaker maatschappijkritiek bedreef, waren de televisiespotjes binnen de film. Daarin zien we onder meer een volmaakt gezinnetje dat gezellig ‘Nukem’ speelt, een bordspel over de inzet van kernwapens.

Regisseur José Padilha begint zijn remake van RoboCop met een vergelijkbare gimmick: een televisie-uitzending waarin de populistische presentator Pat Novak (Samuel L. Jackson) de inzet van robots in militaire conflicten aanprijst.

Begeleid door de tekst ‘Operation Freedom Tehran’ zien we enorme robots door de straten van de Iraanse hoofdstad waggelen, terwijl ze met hun mechanische stem toeteren:

Terwijl we als kijker concluderen dat de Amerikanen in 2028 kennelijk een volgend land in het Midden-Oosten hebben bezet, waarbij alle burgers tot mogelijke terroristen worden gedegradeerd, vertelt Novak trots:

En zo is vanaf de allereerste scène duidelijk dat de RoboCop-reboot, net als het origineel, meer is dan een simpele actie- of sciencefictionfilm. Regisseur Padilha, bekend van de Tropa de Elite-films, laat de kijker reflecteren over zaken als het Amerikaanse buitenlandbeleid. Het mooie is dat de Braziliaan dit er niet dik bovenop legt, maar ons zelf conclusies laat trekken.

Na de intro met Jackson maken we kennis met politieman Alex Murphy (Joel Kinnaman). Die raakt in zijn jacht op een crimineel netwerk ernstig gewond. Dat is het moment dat robotfabrikant OmniCorp zijn kans ruikt. Niet alleen in verre gebieden als Iran, maar ook in het binnenland wil het miljardenbedrijf graag zijn producten inzetten. En zo wordt Alex’ leven gered op een wel heel ongebruikelijke manier: hij wordt omgebouwd tot een halve robot. Met zijn ijzersterke mechanische onderdelen – gevechten wint hij moeiteloos - en de vele databases die in zijn brein samenkomen, wordt Alex het superwapen van de politie van Detroit. Maar dan gaat hij op zoek naar zijn eigen moordenaars.

Deze nieuwe RoboCop-film komt precies op het goede moment. Oorlogsvoering wordt steeds meer overgelaten aan vechtrobots en drones. Die onbemande vliegtuigjes hebben de liquidatie van terroristen tot doel, maar maken ook onschuldige slachtoffers.

In het verlengde van de maatschappelijke discussie hierover vragen de filmmakers zich als het ware af: Wat gebeurt er als machines over leven en dood kunnen beslissen? Het is een vraag die je als kijker zelf mag beantwoorden. Enerzijds laat de filmversie van Detroit een enorme daling in de criminaliteit zien, anderzijds zien we de dodelijke mens-machine op hol slaan.

RoboCop geeft ook commentaar op de Big Brother-samenleving waarin we volgens veel commentatoren, zeker na de onthullingen van klokkenluider Edward Snowden, op af koersen of wellicht al middenin zitten. De film toont de almacht van een politiekorps dat databanken, CCTV-beelden en gsm-signalen koppelt. Zo weet onze held binnen enkele minuten een schurk op te sporen, slechts op basis van een telefoonnummer.

Topacteurs maken de pret compleet. Michael Keaton is overtuigend als Raymond Sellars, de onbetrouwbare directeur van OmniCorp wiens radde tong zijn grootste wapen is. Als Dennett Norton, de wetenschapper die RoboCop creëert, zet Gary Oldman zoals gebruikelijk een personage met meerdere dimensies neer.

Maar een film als RoboCop is niet alleen maar filosofie en satire. Het is ook een erg spannende actiefilm met prachtige visuele effecten: als hier sprake is van CGI, dan is dat heel vakkundig gedaan, want we zagen robots die levensecht rondwaggelen en chaos aanrichten. Wie de door middel van stop motion gemaakte robots uit de oude versie terugkijkt, ziet hoeveel er qua filmtechniek is veranderd de afgelopen 25 jaar.

Om al deze redenen bevelen we je deze film warm aan. Niet alleen de liefhebbers van sciencefiction en actiefilms komen aan hun trekken; door de subtiel verwerkte politiek-maatschappelijke kwesties zal ook het filmhuispubliek van RoboCop genieten. Ons enige kritiekpuntje: waarom heeft Sam Jackson, die wel groot op de filmposter wordt aangekondigd, zo’n klein rolletje?