Ride Upon the Storm Seizoen 2 Review - Dooft als een kaars uit

Een “waanzinnig goed drama”, zo bestempelden we seizoen een van de Deense serie Ride Upon the Storm. De serie, waarin religie de boventoon voert, heeft er een tweede seizoen bij. Maar voldoet deze aan de verwachtingen na het eerste seizoen? Wij geven jullie een uitgebreide uitleg over het tweede seizoen in onze Ride Upon The Storm seizoen 2 review.

In seizoen één maakten we kennis met dominee Johannes (Lars Mikkelsen), zijn vrouw en hun twee zonen: August (Morten Hee Anderson) en Christian (Simon Sears). Het is duidelijk dat August het lievelingetje is van pa-lief en met een diploma Theologie op zak moet hij op een gegeven moment een priester-gewaad aantrekken. Hij wordt op missie gestuurd naar een oorlogsgebied om daar als lichtpunt te dienen voor soldaten, maar het noodlot beslist iets anders.

Bij thuiskomst wordt August gekweld door zijn eigen onbedoelde daad. Hoewel hij zijn partner net zwanger heeft gemaakt, wordt hij helemaal gek in zijn hoofd. Een druk die alleen maar groter wordt, doordat van huis uit met de paplepel is ingegoten dat je over bepaalde zaken niet praat. Pa-lief heeft alles in de doofpot gestopt. Mensen die seizoen één hebben gezien, hebben kunnen aanschouwen hoe meerdere mensen eigenlijk de dupe worden van Johannes’ aanpak. Ook zoon Christian worstelt met van alles. Heel vreemd is het ook niet dat seizoen één catastrofaal afloopt. (let op: spoiler volgt!): August gaat dood.

Seizoen twee gaat logischerwijs verder waar seizoen één ophield. Net als het eerste seizoen is het een zoektocht voor mensen in de serie. De nadruk ligt dit keer erg op Johannes, Christian en Augusts partner Emilie (Fanny Bernth). Laatstgenoemde is namelijk moeder geworden. Doordat de spannende oorlog als setting weg is en een van de hoofdrolspelers niet in de serie voorkomt (later in het seizoen wel middels flashbacks), worstelt seizoen twee met plan van aanpak. Eerlijk gezegd zijn de eerste paar afleveringen slaapverwekkend.

De rare fratsen van dominee Johannes zijn min of meer duidelijk en in seizoen twee gaat hij daarmee door. Als hij bijvoorbeeld de kans krijgt om zijn kleinzoon te dopen, doet hij dit zonder overleg te plegen met Emilie. Het is logisch dat heel wat mensen zich tegen hun schenen geschopt voelen. De serie heeft wat drama en wrijving nodig om te intrigeren, maar de manier waarop dit gebeurt is niet heel spannend. Verder zien we Christian worstelen. Hij heeft het net gemaakt met zijn ‘Open Mind’-aanpak, runt een succesvol bedrijf en twijfelt opeens of hij dat allemaal wel wil. Tot groot ongenoegen van zijn vriendin.

De karakterontwikkeling is een tikkeltje ongeloofwaardig. Want opeens worstelt hij met de vraag of hij niet zijn studie Theologie moet afmaken, waar alleen nog maar een scriptie voor geschreven moest worden. Als je seizoen één hebt gezien, krab je jezelf achter de oren. Net zoals de meetings die volgen met zijn oude vriend. Eigenlijk voelt heel seizoen twee aan als een afgeraffeld zooitje, van een serie waar de rek uit is. Alleen bij de laatste twee afleveringen (van de tien) wordt de serie spannend als opeens een oud document opduikt van August. En als de kijker getrakteerd wordt op wat fijne flashbacks met August erin. Het is vreemd dat hij niet eerder zo’n rol in seizoen twee kreeg, immers leunt seizoen één voor een groot deel op hem.

Waarschijnlijk hebben de makers gedacht dat de rare fratsen van de dominee voldoende waren om een heel seizoen mee te vullen, maar helaas is dat niet zo. De relatie tussen hem en zijn vrouw wordt per aflevering saaier en ook de dialogen tussen hem en Lange zijn niet meer zo indrukwekkend als daarvoor. De enige persoon die de serie interessant maakt om te kijken is Christian, vertolkt door Simon Sears. Hij laat zien wat het is om overtuigend te acteren. Maar de ontwikkeling van zijn personage laat wel te wensen over. Zeker als de aftiteling over het scherm rolt, denk je alleen maar: wat de .... *piep*.

Ride Upon the Storm seizoen één was van ongekend hoog niveau. Het is lastig om dergelijke kwaliteit te behouden in een volgend seizoen. Het is duidelijk dat dit niet gelukt is. Hoewel de serie genoeg mogelijkheden bood om verhaaltechnisch op voort te borduren, worden onnodige rare wegen bewandeld. In seizoen één waren de hoofdrolspelers op zoek naar zichzelf, seizoen twee lijkt eerder een zoektocht van een regisseur. Zonde. Een kaars in een kerk kan mooi branden, deze serie dooft helaas te snel uit.

Dit betekent uiteraard niet dat dit voor elke Scandinavische content geldt. Wij hebben lijsten gemaakt met de beste Scandinavische series en de beste Scandinavische games.