Rhythm Thief & The Emperor's Treasure Review

SEGA verkeert in zwaar weer. De ontwikkelaar van Sonic lijdt aan de grootste financiële crisis sinds het ophouden van de Dreamcast. Derhalve annuleerde het Japanse bedrijf diverse projecten en investeert het nu nog enkel in grote blockbusters die presumtief als warme broodjes over de toonbank zullen gaan. Wat dat betreft is Rhythm Thief & The Emperor’s Treasure, een ritmisch muziekavontuur voor de Nintendo 3DS, een vreemde eend in de bijt. Slaagt de game ondanks zijn relatief lage production value?

Rhythm Thief, een game die door de Europese gamejournalisten op weinig aandacht kon rekenen. De redactie van XGN heeft bijvoorbeeld slechts twee nieuwsberichten erover getikt en maar één trailer geupload. Andere media publiceerden hetzelfde of keken zelfs helemaal niet naar de ritmische muziekgame van SEGA om. En dat is jammer, want achter het product van de uitgever schuilt een alleraardigst avontuur die in de schaarse aprilmaand op precies het juiste moment uitkomt.

Een mengelmoes van Elite Beat Agents, Professor Layton en Samba de Amigo. Dat is Rhythm Thief ten voeten uit. Voor het grootste gedeelte ben je bezig met het voltooien van ritmische minispelletjes, maar vaak zul je op een minimap in de straten van Parijs veelal moeten exploreren, communiceren en puzzels moeten oplossen. Weliswaar zijn alle elementen niet zo goed uitgewerkt als in de zonet genoemde games, maar dat is begrijpelijk gezien de game zich nergens honderd procent op focust. Dat is in dit geval bewonderenswaardig te noemen.

Plezierig verhaal
Verhaaltechnisch inspireert SEGA zich op de Franse renaissance en deels op het Europese imperialisme van Napoleon Bonaparte in de negentiende eeuw. We kruipen in de huid van Raphael, een jonge dief bekend onder de schuilnaam 'Phantom R' die schilderijen steelt om ze vervolgens weer netjes terug te hangen. Op een dag is zijn vader echter weg en heeft Raphael alleen nog een munt met een symbool erop als aanknopingspunt. Op zijn zoektocht naar zijn vader stuit de behendige jongeman op prachtig ontworpen karakters als een verlegen violist, een geobsedeerde politiechef en een gevaarlijke gek die beweert de gereïncaneerde versie van Napoleon Bonaparte te zijn.

Ondanks dat het bovenstaande verhaal redelijk idioot in de oren klinkt, krijg je in Rhythm Thief een vermakelijk avontuur voorgeschoteld. Door middel van kleurrijke animébeelden komt het slim geschreven verhaal prettig uit de doeken. Bovendien past de akoestische soundtrack, zowel tijdens de minigames als tijdens ‘de Professor Layton-passages’, perfect bij het Franse sfeertje dat het spel uitstraalt. Het kwalitatieve audiovisuele gedeelte en de schakelingen tussen minigames en exploratie zorgen overigens niet voor vreselijk lange laadtijden. Dit alles brengt dit tot een naadloos avontuur dat ideaal is om er even snel bij te pakken voor een korte speelsessie.

Saaie exploratiestukken, leuke minigames
Hieraan schuilt wel een grove kanttekening; de exploratiestukken zijn een stuk minder plezierig dan de resterende stukken in Rhythm Thief. De speler beweegt zich rond op een kaart van Parijs, dat bij verschillende controleposten ophoudt om met vreemdelingen te praten, raadsels op te lossen, onderzoek te doen naar verborgen voorwerpen en ga zo maar door. Elk punt op de kaart wordt vertaald in een vaak kleurrijke omgeving, zoals het Louvre, drukke winkelstraten en schilderachtige parken. Over het ontwerp niets meer dan lof, maar de geforceerde opdrachten doen daar deels afbreuk aan. Zo moet je bijvoorbeeld dagelijkse geluiden opvangen in een instrument om zo obstakels wakker te maken of weg te jagen. Eén van de vele voorbeelden die de spelervaring opschort en vertraagt.

Nee, wat de minigames betreft pakt SEGA het een stuk beter aan. Zoals gezegd zijn ze gebaseerd op muziek en ritme, en dien je dus rekening te houden met de maat van de liedjes en de opdrachten die op je scherm verschijnen. Soms moet je op de touchscreen van de 3DS tikken, soms een zwiep maken met je stylus en soms het apparaat kantelen om via de gyroscoop-functie het ritme te volgen. Niet elke besturingsvorm is even geslaagd – zo werkt de stylus vaak niet naar behoren – maar over het algemeen voelen alle minigames ‘af’ en zijn ze leuk om te spelen. Dit geldt echter niet voor langere speelsessies, want daarvoor is de besturing te repetitief en de uitdaging ontbreekt wat. Het is niet zoals in Elite Beat Agents dat je een minigame tien keer over moet doen om dat ene ritme onder de knie te krijgen.

Buiten de verhaalmodus, die met zijn vier uur wat aan de korte kant is, kunnen spelers nog hun heil zoeken in Marathon, een modus waarbij je onafgebroken minigames kunt doorlopen met een beperkt aantal levens. Daarnaast zijn er nog enkele online functionaliteiten zoals ondersteuning voor Street- en Spotpass die spelers tegen elkaar laten strijden om een hogere score. Tel daarbij de optie op dat je de verhaalmodus nog op ‘Hard’ voor de tweede maal kunt doorlopen, en je krijgt al een wat hogere herspeelbaarheidswaarde dan oorspronkelijk gedacht.

3DS meer dan aardige titel rijker
Rhythm Thief is ondanks zijn gebreken één van de leukere titels dit voorjaar voor de Nintendo 3DS. SEGA brengt een muzikaal avontuur met prachtige personages, een slim geschreven script, een klassieke soundtrack en een aardige mengeling van Elite Beat Agents, Professor Layton en Samba de Amigo. Aardig, omdat de langdradige en geforceerde exploratiestukken in de Franse straten de vaart uit het spel halen. Desalniettemin compsenseren de razendsnelle en ritmische minigames dit goed en is om die reden Rhythm Thief de beste 3DS-game van de maand.