Silent Hill: Downpour Review
Of je het nou fijn vindt of niet, ieder mens heeft iets met schrikken. Schrikken heeft iets... mysterieus. Het is niet voor niets dat veel gamers horrorgames in huis halen of dat bioscoopzalen vol zitten als er weer een gruwelijke film draait waar je jezelf een hoedje schrikt. Silent Hill: Downpour zou ook zo'n horrorgame moeten zijn, maar of deze game de eer van de serie kan herstellen is nog maar de vraag.
Vroeger stonden de Silent Hill games erg hoog op de verlanglijstjes van menig horrorliefhebber. Van de sfeer tot aan de schrikmomenten en de actie, alles was subliem. De games jaagde je letterlijk de stuipen op het lijf. Helaas is het nu anders gesteld met de Silent Hill games. Weet Silent Hill: Downpour de serie weer op het oude niveau te brengen?
Van gevangenis naar Silent Hill
In Silent Hill: Downpour neem jij de rol aan van Murphy Pendleton, een gevangene die vast zit voor het stelen van een politiewagen. Aan het begin van het verhaal wordt duidelijk dat er in de gevangenis waar jij verblijft ook een oude bekende vastzit. Niet zo maar één, een oude buurman van je. Eentje die je maar al te graag een mes tussen zijn ribben wil steken. Door een slinkse deal met een bewaker wordt dit voor Pendleton mogelijk. Hierdoor en een opstootje in de gevangenis wordt Pendleton overgeplaatst naar een andere gevangenis. Wanneer de bus met gevangenen het plaatsje Silent Hill passeert, verongelukt de bus en belandt Pendleton in het dorpje Silent Hill. Helaas heeft Pendleton zijn vrijheid hier nog niet mee terug...
Veel onduidelijkheden
Eenmaal aangekomen in Silent Hill belandt Pendleton van de ene situatie in de andere. Zo belandt hij onder andere in een huis dat een eigen wil lijkt te hebben. Helaas zijn de omgevingen soms erg groot en de puzzels erg onduidelijk, daardoor ben je soms onnodig lang in, bijvoorbeeld, een huis aan het rondlopen. Zo zaten wij op het begin al vast omdat we een stroomstekker uit een laatje moesten pakken voor een waterkoker om vervolgens een code te noteren die door de stoom tevoorschijn kwam. Ja mensen, ook wij van XGN hebben soms moeite om verder te komen in een game, vooral als het zo vergezocht is. Met dat in gedachte zul je je nog verbazen over de speelduur van deze Silent Hill. Als je een beetje doorspeelt, ben je in 15 á 20 uur al door het spel heen. De puzzels zijn regelmatig erg onduidelijk. Natuurlijk is een uitdaging hier en daar niet erg, in tegendeel, maar in dit spel is er soms gewoon geen touw aan vast te knopen wat je nu moet doen.
Nog meer kritiek
Helaas hebben we nog meer kritiek te uiten op Silent Hill: Downpour. Zo is bijvoorbeeld de besturing erg 'log' te noemen. Pendleton loopt erg traag, is niet erg wendbaar en tijdens gevechten gooit de besturing enorm veel roet in het eten. Je zult bijvoorbeeld niet snel kunnen omdraaien wat soms best handig zou zijn wanneer je belaagd wordt door meerdere vijanden. Gelukkig zijn de gevechten niet al te vaak met dodelijke afloop maar het is wel vervelend dat de besturing zo stroef is. Ook zijn de schrikmomenten erg schaars, iets dat van cruciaal belang is in een game als Silent Hill: Downpour. Uiteraard zit je regelmatig op het puntje van je stoel maar de echte 'terror' horror zoals vroeger is helaas, wederom, niet echt aanwezig.
Vechten of vluchten?
Wat wel een leuk element is in Silent Hill: Downpour is het zogenaamde 'Downpour'-systeem. Mocht het in het spel gaan regenen, dan zullen de monsters die je tegen het lijf loopt sterker worden. Daarbij komt gelijk een element kijken dat bij de mens standaard is ingebouwd. Ga je het gevecht aan of neem je de benen? Iets dat in dit spel erg tof is uitgewerkt. Wat ook extra spanning aan de gevechten toevoegt, is dat je geen standaard wapenuitrusting hebt. Door de omgevingen heen zul je allerlei voorwerpen kunnen vinden die je kunt gebruik als wapen. Stoelen, messen, bakstenen, noem het maar op. Voor nog wat extra spanning breken deze voorwerpen in een paar klappen, waardoor je dus goed zult moeten overwegen een gevecht aan te gaan. Wel vind je in het begin van het verhaal een wapen maar daarvan zijn de kogels erg schaars.
Hier en daar een hoogstandje
Wat ons nog rest te melden is dat Silent Hill: Downpour gelukkig wel een aantal hoogstandjes heeft. Zo zijn de graphics op sommige momenten adembenemend. Als voorbeeld nemen we even de lichteffecten. Deze zijn op sommige momenten erg goed uitgewerkt. Zo beleefden wij een moment waarbij het licht erg mooi over de bossen en door de bomen heen scheen. Je zou bijna denken dat je zelf op een verloren zondagochtend door het bos heen aan het lopen bent, zo mooi. De rest van het spel is een beetje grijs en grauw, maar laten we eerlijk zijn; dat past natuurlijk perfect bij de sfeer die Silent Hill: Downpour probeert voor te schotelen.
Als laatste hebben we nog de muziek, welke is gecomponeerd door Daniël Licht. Licht is onder andere bekend van de muziek in de tv-serie Dexter en heeft daarnaast muziek gecomponeerd voor tientallen films. Speciaal voor deze game heeft hij dan ook de muziek doorgenomen van de voorgaande games en dat is goed te horen. De 'creepy' sfeer zit goed in de muziek verwerkt en is misschien zelfs het sterkste punt van de hele game.
Niet zoals vroeger
Silent Hill: Downpour is een stap in de goede richting om de eens zo angstaanjagende serie weer op het niveau te brengen van vroeger. Toch schiet het spel op veel punten te kort. De besturing voelt wat stroef aan, de puzzels zijn soms te onduidelijk en de schrikmomenten... tja, die zijn er helaas niet al te veel. Des ondanks is Silent Hill: Downpour een vermakelijke game en zou je het kunnen omschrijven als een B-horrorfilm. Konami, volgende keer beter!