Resistance: Burning Skies Review

Al sinds jaar en dag wacht mening gamer op een first-person shooter die écht lekker werkt op een handheld. Met de PlayStation Vita leek de mogelijkheid eindelijk daar en Resistance: Burning Skies is de gegadigde om het kunnen van de handheld tentoon te stellen. Mogen we dan eindelijk lekker knallen in de trein?

Resistance: Burning Skies is inmiddels al de vijfde game binnen de Resistance franchise en speelt zich af tussen het eerste en het tweede deel. We volgen brandweerman Tom Riley in 1951, wanneer de buitenaardse Chimera de oostkust van Amerika binnenvallen. Het blussen van een gewone brand verandert al snel in het redden van burgers en plotseling vindt Riley zich tussen verzetstrijders die de Chimera op afstand trachten te houden. Ondertussen probeert Riley zich ook nog eens met zijn vrouw en dochter te herenigen. Er gebeurt dus genoeg, hoewel het verhaal nooit echt interessant wordt. De verscheidene cutscènes - in de zeer geslaagde stijl van Resistance 3 - zijn weliswaar leuk om te zien, maar het verhaal weet nooit echt een impact te maken. Gelukkig hoeft dat ook niet, want Burning Skies moet bewijzen dat het een degelijke shooter is.

Degelijke shooter
En dat is het. De tweede analoge stick van de PlayStation Vita blijkt het missende ingrediënt dat talloze shooters op de PSP tergde. De camera laat zich nu soepel besturen en brengt een consolewaardig gevoel teweeg; dit is hoe een shooter op een handheld moet voelen. Eenieder die een shooter met controller heeft gespeeld, weet meteen wat hem te doen staat en binnen de kortste keren schiet je tientallen Chimera overhoop tijdens je dagelijkse treinritje. Om het betere schietwerk - en je treinritje - nog wat soepeler te maken, zorgt de game ervoor dat je automatisch over een muurtje kijkt wanneer je hier tegenaan staat en de richtknop indrukt. Hetzelfde geldt voor een hoek, waardoor je altijd voldoende beschutting hebt.

Toffe wapens
Pak je het nog slimmer aan, dan maak je goed gebruik van de toffe wapens die ontwikkelaar Nihilistic je aanbiedt. Een groot deel daarvan komt uit de voorgaande delen van de serie, zoals de Auger en de Bullseye. Een nieuw wapen is de Mule, een shotgun met een kruisboog. In totaal zul je gedurende de singleplayer acht wapens in je bezit krijgen, waarmee je in alle situaties uit de voeten kunt. Machinegeweren, een sniper, noem maar op. Het leukste van de wapens is echter dat ze stuk voor stuk een secundaire functie hebben, waarbij het touchscreen om de hoek komt kijken. De Auger bijvoorbeeld, waarmee je door muren kunt kijken, stelt je in staat tijdelijk een schild neer te zetten. Dit doe je door je duimen van het midden van scherm naar de uiteinden te bewegen.

De Mule is zoals gezegd een simpele shotgun, maar zodra je een diagonale lijn over het scherm trekt span je de improvisatorisch bevestigde kruisboog. De wapens geven je dus de mogelijkheid tot de nodige creativiteit. Over het algemeen werkt de besturing prima, maar soms zul je merken dat je per ongeluk het scherm raakt en een functie inschakelt. Vooral in de multiplayer zorgt het touchscreen nog wel eens voor problemen. Daar gaat alles namelijk iets sneller en heb je vaak niet de tijd om je duim(en) van de analoge stick(s) te halen. De prijs van meest vervelende functie gaat echter naar de mogelijkheid tot sprinten. Om te sprinten moet je namelijk tweemaal op de achterkant van de Vita tikken. Dit werk lang niet altijd naar wens en zorgt voor frustratie.

Niets nieuws
Ondanks dergelijke kleine foutjes, kan gezegd worden dat Resistance: Burning Skies de eerste first-person shooter is die goed werkt op de PlayStation Vita. Helaas is dat ook de voornaamste prestatie die Burning Skies opgespeld zal krijgen. De shooter weet namelijk op geen enkel vlak te imponeren of innoveren, en biedt daardoor niets meer dan slechts een degelijke ervaring. Het overgrote deel van het spel verloopt volgens een klassiek patroon: je loopt een kamer binnen, er verschijnt een kleine groep Chimera en je schiet ze neer. Je gaat naar de volgende kamer en herhaalt het. Slechts een handjevol situaties weet de sleur te doorbreken, hoewel ook deze scenario’s doorgaans weinig indrukwekkend zijn. Zo zijn de eindbazen wel erg makkelijk, compleet met de klassieke lichtgevende stippen voor jouw gemak. Daarnaast zul je af en toe kleine onhandigheidjes tegenkomen, zoals een vervelende sequentie waarbij sprinten centraal staat, het feit dat filmpjes nooit doorklikbaar zijn en dom geplaatste checkpoints.

De singleplayer laat dus geenszins een denderende indruk achter en dat is jammer, want het maakt ’s werelds eerste handheld-shooter met twee sticks niet de klapper waar Sony op hoopt. De graphics weten daar geen verandering in te brengen, want het spel kan zich niet met grafische toppers als Uncharted: Golden Abyss meten. Tijdens de gameplay valt het uiterlijk in positieve noch in negatieve zin op, waar in de cutscènes het tegenovergestelde waar is: het stilistische uiterlijk zet een geslaagde sfeer neer, maar de grafische kwaliteit is af en toe zó slecht dat we ons afvroegen of we niet per ongeluk de game op een lagere resolutie draaien.

Degelijke, nietszeggende multiplayer
Na zo’n zes a zeven uur zul je het einde van de game bereiken en is de kans groot dat je vrijwel alle trophies al binnen hebt. Veel reden om aan de New Game Plus te beginnen is er dus niet. Dan is er gelukkig nog de multiplayer, die je laat kiezen uit drie modi. Je kunt aan de slag met Team Deathmatch, Deathmatch en Survival, die elk een degelijke shooter-ervaring bieden. Je speelt dus hogere levels vrij en ontvangt daarvoor steeds andere extra’s voor je wapens. Ook hier blijft een unieke ervaring uit; het schiet prima maar brengt tegelijkertijd niets nieuws. Bovendien zijn de mogelijkheden beperkt. Zo kun je geen vrienden uitnodigen, zijn er geen clans op te richten en vallen enkel de wapens en upgrades uit de singleplayer vrij te spelen.

Weinig memorabel
Resistance: Burning Skies is memorabel omdat het de eerste shooter is die echt lekker speelt op een handheld. De game zelf is dat helaas niet, doordat de gameplay niet weet te vernieuwen of imponeren. Het schiet prima, maar daar blijft het in dit spel ook bij. Hetzelfde geldt voor de multiplayer. Verder kunnen de graphics niet tippen aan een aantal andere Vita-games. Daar staat tegenover dat het spel wel een reeks toffe wapens biedt, die zich deels prima laten besturen. Al met al is Burning Skies daardoor ‘wel oké’.