Resident Evil: Revelations Review

Dood en verderf. Twee begrippen die dit jaar helemaal hip zijn. En niet vanwege de onnozole pietpraat over ‘het einde van de wereld’. Nee, de partij die zich hier schuldig aan maakt, is Capcom. De uitgever is verantwoordelijk voor het feit dat het in 2012 regent aan Resident Evil-games. Tot het onlangs aangekondigde zesde deel het daglicht ziet, kunnen de fans namelijk nog Resident Evil: Raccoon City en Resident Evil: Revelations aan de tand voelen.

Laatstgenoemde titel ligt sinds deze week in de winkelrekken voor de 3DS. Vóór de lancering zorgde dat voor flinke opschudding. Resident Evil en een draagbare spelcomputer eindigde nooit in een goed huwelijk. Resident Evil: Gaiden voor de GameBoy Color en Resident Evil: Deadly Silence voor de DS behoren immers tot de minste titels van de verder succesvolle franchise. De omslachtige besturing lag daaraan ten grondslag. Door het missen van een tweede analoge stick pruttelde de camera vaak tegen, dat leidde tot rommelige actiescénes. Om die reden heeft Nintendo de Circle Pad Pro uitgebracht.

Circle Pad Pro, een ware verademing
Toegegeven, XGN was vooraf enorm sceptisch over het accessoire. Op het blote oog ziet het ding er belachelijk uit en qua omvang is het nog groter dan de 3DS zelf. Al na de eerste speelsessie bleek echter dat schoonheid daadwerkelijk van binnen zit; de Circle Pad Pro is een van de redenen waarom Revelations de eerste goedwerkende Resident Evil-game op een handheld is. Wat blijkt, door de extra circle pad en schouderknoppen is de camera je grootste vriend. Het langs vijanden manoeuvreren werkte nog nooit zo soepel, waardoor spelsituaties veel beter zijn in te schatten. Er dient gezegd te worden dat zonder het accessoire het weer een hels karwei is om het optimale uit Revelations te putten. Ons advies is om gewoon het ding aan te schaffen, want ondanks de trage gameplay die Resident Evil kent, lag het tempo nog nooit zo hoog.

Om die reden profileert Revelations zich meer als een console-versie dan als een game op een handheld. Dat gaat ook op voor de beklemmende sfeer waarmee de serie faam heeft gemaakt. Althans, de eerste delen in de serie, want met Resident Evil 5 werden de zombies vervangen door geïnfecteerde Spanjaarden, was het accent verschoven van 'overleven' op 'raggen' en maakten de claustrofobische halletjes plaats voor kleurrijke omgevingen. Met Revelations keert Capcom terug naar waarmee het allemaal begon: échte horror. Dit vertaalt zich naar veel onheilspellende scénes, een huiverige sfeer en plotse schrikmomenten die dit keer niet op één hand te tellen zijn.

Intense scénes
Ook de levensdrang loopt als een rode draad door het avontuur. Door het enorme gebrek aan munitie ben je altijd op je hoede en ben je ervan bewust dat iedere kogel telt. Intensere en langere gevechten zijn hiervan het gevolg, al dient gezegd te worden dat Capcom zich soms te veel focust op overtollige actiescènes. Dat heeft een game als Revelations, waarin spanning en gevaar de boventoon voeren, helemaal niet nodig. De game blinkt uit op momenten waarop je met één kogel in je pistool achtervolgd wordt door een moordlustige mutant. Op momenten waarop je haast denkt vermoord te worden, maar op miraculeuze wijze toch nog weet te ontsnappen.

Maar goddomme, die geforceerde actiescénes, die doen toch wel afbreuk aan al die momenten. Dan komt het lelijke karakter van Revelations naar boven. En dat ligt niet eens zozeer aan het feit dat Revelations niet lekker wegschiet. Integendeel. Nee, het ligt meer aan de opzet van die scènes. Een goed voorbeeld speelt zich zoals gezegd vroeg in de game af. Je speelt met Chris Redfield (het bekendste Resident Evil-personage) die gewond op de grond ligt. Terwijl er tientallen wolven op je afkomen, moet je ze met je pistool uit de weg ruimen. In feite heeft deze scène twee problemen. Ten eerste werkt het schieten op zulke momenten niet lekker, daar je vaak onterecht niet raak schiet. En ten tweede onderneemt je compagnon Jill Valentine geen enkele stappen om je te redden.

Laat dat nu een jammerlijk punt zijn aan Revelations: van de kunstmatige intelligentie heeft Capcom geen kaas gegeten. Qua ondersteuning lopen ze er voor Jan met de korte achternaam bij. Ze schieten sporadisch goed en richten zelden schade aan bij een vijand. Qua dialoog is het fijn om in penibele situaties een partner te hebben, ware het niet dat de stukken tekst vaak verschrikkelijk cliché zijn. De twee nieuwe personages in Revelations zijn hier het meest schuldig aan. Met in het speciaal Parker Luciani, een brede gast die om de haverklap naïeve, misplaatste dingen roept die teniet doen aan de spanning en intense spelbeleving. Jessica Sherawat is wat terughoudender wat dat betreft, maar bij haar ontbreekt een sterke persoonlijkheid die Jill bijvoorbeeld wel heeft.

Matig verhaal, toffe setting
Net zoals in de vorige Resident Evil-delen kruipt de speler in de huid van special agents die belast zijn met het onderzoeken van uitbraken van het Tyrant-virus. Deze mutagene plaag transformeert zijn slachtoffers in zombies en andere afschuwelijke mutaties. Het verhaal van Revelations speelt zich naadloos af in de periode tussen Resident Evil 4 en 5. Capcom presenteert met succes het verhaal als een tv-serie serie met cliffhangers, vergelijkbaar met Alan Wake. Op die manier is alles makkelijk te volgen en word je meer het verhaal ingesleurd. Dit is nodig, want eigenlijk stelt het verhaal op papier weinig voor. In Revelations gaan Chris en Jessica op onderzoek uit in een geoccupeerd cruiseschip vanwege dreigementen van een organisatie die met het T-virus de wereld wil overnemen. ‘Een gekke man die de wereld wil veranderen’. Zoiets hebben we in dergelijke videogames wel tig keer voorbij zien komen.

Hoewel het spel zich voornamelijk op het cruiseschip afspeelt, slaagt Capcom erin een gevarieerd leveldesign aan te bieden. Behalve in donkere kamertjes kom je onder andere terecht in een hippe danszaal, een kleurrijk casino en in een deftig gedecoreerde eetzaal. Alle omgevingen ogen prachtig en zitten voor 3DS-begrippen vol detail. Revelations behoort daarom tot de mooiste 3DS-spellen die tot nu toe zijn verschenen. Verder weet het geluid eveneens te imponeren. Er lijkt van alles om je heen te gebeuren, maar in feite is het slechts dreiging die je toch op het puntje van je stoel weet te krijgen.

Toffe Raid- en Hell-modi
De beleving wordt eigenlijk pas echt naar een hoog niveau getild wanneer je compagnon door een andere speler bestuurd wordt. Inderdaad, na het voltooien van de verhaalmodus speel je een coöperatieve modus vrij. Capcom maakt daarbij handig gebruik van een 'drop-in drop-out'-systeem, waarmee je vriend of vriendin op elk moment kan bijspringen. In deze zogeheten Raid-modus is het de bedoeling om in twintig levels zoveel mogelijk punten bijeen te sprokkelen. Dit doe je door vijanden te verslaan en items op te rapen. Ten slotte is er nog een Hell-modus, een moeilijkere variant op de normale verhaalmodus met lastigere monsters en verdwenen items. Een intense ervaring die zijn weerga niet kent.

Angstaanjagend 3DS-avontuur
Claustrofobische scenario’s, frequent nagelbijten, bijna-doodervaringen. Zo hoort een elke zichzelf respecterende Resident Evil-game voor de dag te komen. Na het uitstapje van Resident Evil 5 keert Revelations terug naar de tijden van weleer. En met succes. De game is spannend, behoort audiovisueel tot de top van de 3DS en bevat een lange houdbaarheidswaarde door de relatief grote verhaallijn en de indrukwekkende Raid-en Hell-modus. Dat de nieuwe personages allerminst overtuigen en het verhaal weinig imponeert, zien we dan even door de vingers. Resident Evil: Revelations is verplichte kost voor iedere 3DS-bezitter.