Red Dead Redemption 2 Review - Saloons, revolvers en outlaws

Eindelijk, de Red Dead Redemption 2 review! Nadat Rockstars marketingmachine maandenlang heeft gedraaid, is het nu tijd voor de studio om haar belofte in te lossen. De trailers zagen er spectaculair uit, maar is het Wilde Westen in Red Dead Redemption 2 ook écht de nieuwe place to be voor PS4 -en Xbox One-bezitters?

Als er een studio is die weet hoe ze geloofwaardige spelwerelden moet creëren, is het Rockstar Games wel. Waar waren we zonder het bedrijf van de broers Sam en Dan Houser? Dankzij hen hebben we het prachtige Los Santos kunnen terroriseren als Michael, Franklin en Trevor en dankzij hen hebben we een dikke, kale Max Payne in al zijn glorie zien terugkeren. En gaan we nog verder terug in de tijd, terug naar 2010, dan komen we uit bij het avontuur van outlaw John Marston.

John Marston speelde de hoofdrol in Red Dead Redemption, waarin hij noodgedwongen zijn oude bende moest opjagen: de gang van Dutch van der Linde, die om een of andere mysterieuze oorzaak uit elkaar was gevallen. En die betrokken was bij het bloedbad in Blackwater, waar je de ergste verhalen over hoorde. Allemaal vragen bleven onbeantwoord na het dramatische einde, tot Red Dead Redemption 2 er nu acht jaar later is.

Zoals veel typische westernfilms zet Red Dead Redemption 2 gelijk de toon neer. Je weet nog niet precies wat er aan de hand is, maar de bende van Dutch is op de vlucht geslagen de besneeuwde bergtoppen in. Grote paniek, want er is iets goed fout gegaan. Bij elkaar blijven is het beste, maar alleen met beschutting tegen de sneeuwstorm die raast.

Heb je het eerste deel gespeeld, dan herken je al snel een aantal belangrijke personages zoals Dutch, Abigail en Bill Williamson. Het voelt als een reünie van een oude vriendengroep, maar ditmaal is iedereen juist een stuk jonger. Red Dead Redemption 2 speelt zich ruim een decennium eerder af en is dus een prequel. Wel is Arthur Morgan nieuw, de protagonist van dit deel en rechterhand van Dutch.

Als Arthur trek je er met een paar anderen uit je criminele ‘familie’ op uit om onderkomen te vinden. Na een introfilmpje van een paar minuten mag je zelf de knoppen bedienen en begint het avontuur. Rockstar houdt vast aan haar kenmerkende verhaalvertelling en de vertrouwde manier van voortbewegen, maar legt je spelenderwijs uit hoe alles werkt.

En alles is in dit geval een héle boel. De eerste paar uur ben je nog lineaire missies aan het volgen, maar al gauw kom je in de open wereld terecht en zet Dutch’ gang een kamp op. Temidden van het nomadenleven dromen Dutch en zijn bendeleden van rijkdom, de welbekende Amerikaanse droom die ze actief najagen. Vanaf daar kun je gaan en staan waar je wil, behalve in Blackwater. Maar waarom dat is moet je zelf ontdekken, dat willen we niet prijsgeven.

Nu klinkt dit moment nogal overweldigend en dat kan het best een beetje zijn. Vooral omdat er vrijwel constant meerdere hoofdmissies tegelijk te starten zijn, los van alle random encounters en strangers die je ontmoet op vergelijkbare wijze als in Grand Theft Auto V. Toch weet Rockstar de wereld op een intuïtieve manier in kaart te brengen, inclusief wat er allemaal aan activiteiten te doen is.

Laat het vooral lekker los en ga doen waar je zin in hebt. Red Dead maakt minder onderscheid in hoofd- en zijmissies dan andere openwereldgames, want als jij even geen zin hebt in het verhaal ga je tussendoor gewoon jagen (op één van de talloze soorten dieren), de saloon induiken of voor bounty hunter spelen. Het effect is dat je jezelf helemaal kunt onderdompelen in een uiterst realistische wereld, die ongeveer zestig uur in beslag neemt voor je klaar bent.

Vooral het jagen is erg uitgebreid. Naast de mogelijkheid om een triljoen ecosystemen aan flora en fauna flink te verstoren door het ene na het andere dier lek te schieten en vervolgens de huiden, veren en het vlees te verkopen voor geld, kun je de ingrediënten gebruiken om speciale items te craften.

Het vergt wat geduld om naar een nietsvermoedend hertje toe te sluipen en met je pijl en boog toe te slaan, maar - sadisten dat wij zijn - het is erg leuk om te doen en zoals genoemd loont het op allerlei manieren. Vergeet alleen niet om het juiste wapen en de juiste munitie te gebruiken, want je wilt de huid en het karkas niet te veel beschadigen.

Met Eagle Eye kun je het spoor volgen van de dieren en zo achterhalen waar ze naartoe zijn gevlucht als je mis hebt geschoten. Ook zie je de windrichting, waarmee je rekening moet houden om te voorkomen dat je prooi jou kan ruiken. Heb je jouw jagersbloed in de natuur laten botvieren, dan kun je het gedode wild vellen of in zijn geheel over je paard hangen.

Dieren schieten niet terug, maar de meeste mensen met een wapen wel. En redelijk goed ook! In je eentje kun je het tegen een paar man nog goed uithouden, maar er hoeven niet heel veel vijanden tegenover je te staan om je outnumbered te voelen. Dekking zoeken is noodzakelijk en werkt aardig goed.

Af en toe gaat het mis met de animaties, maar daar gaan we straks op in. Sta je toch in het zicht van een handjevol O’Driscolls of lawmen, dan kun je Dead Eye selecteren om in slow-motion je vijanden vol lood te pompen. De vuurgevechten zijn altijd wel spannend en het geluid van de wapens die afgaan, de rook van de pistolen en de houtsplinters die je om de oren vliegen doen daar een schepje bovenop. Dead Eye heeft verschillende niveaus en werkt eigenlijk net als in het vorige deel, evenals de showdowns die automatisch overgaan in Dead Eye.

De hand-to-hand gevechten zijn wel flink verbeterd. Het komt alsnog aan op verdedigen met knop één, vastgrijpen met een tweede en slaan met een derde, maar de afwisseling in aanvallen en presentatie is opmerkelijk beter dan in andere Rockstar-games. Het is vergelijkbaar met hoe de combat van Uncharted 4: A Thief's End werkt.

Omdat er zoveel te doen is en je maar een beperkt aantal knoppen op je controller hebt, heeft Rockstar iets bedacht: L2 (LT op de Xbox One) fungeert als een contextuele knop waarmee je interacties kunt aangaan met je omgeving. Sta je voor iemand anders, dan druk je deze knop in en verschijnen er mogelijkheden om iemand te begroeten, met je wapen te bedreigen of te sarren. De reacties die je krijgt verschillen elke keer weer, zo blijft de interactie met mensen (en dieren) onvoorspelbaar.

Een ander voordeel hiervan is dat wanneer het niet nodig is er praktisch geen HUD aanwezig is. Slechts de minimap is te zien en ook deze is uit te zetten, of bijvoorbeeld alleen als kompas in te stellen. De actie spat daardoor nog meer van het scherm, maar ook de vergezichten van kabbelende beekjes die over het Amerikaanse platteland kronkelen en als een bewegend Bob Ross-schilderij vormgegeven zijn.

Werkelijk elke seconde dat je speelt, tovert de game pure eye candy op je beeldscherm. Des te indrukwekkender is de ongekend grote draw distance. Vaak kampen games als Assassin’s Creed en zelfs Rockstars eigen GTA V met pop-in van kleinere objecten zoals bomen of textures. Tijdens onze Red Dead Redemption 2 review maakten we in vergelijking daarmee zelden zoiets mee.

Die wereld zou lang zo leuk niet zijn als er geen degelijk schrijfwerk aan te pas komt. Red Dead Redemption 2 blijft bovenal een action adventure game met een focus op verhaalvertelling. Missies zijn niet al te lang, dus tussendoor is er altijd ruimte voor andere dingen. Maar juist het verhaal geeft de wereld betekenis en context.

We willen er niet veel over zeggen, maar Rockstar wat heb je het toch goed gedaan! Het schrijfwerk is fantastisch en heeft een perfecte balans tussen drama en humor. Misschien wel de beste missie die we hebben gespeeld was eentje redelijk aan het begin wanneer je met een kompaan de saloon in gaat en je samen een avondje gaat doorzakken. Totaal niet belangrijk voor de voortzetting van het verhaal, maar zó grappig en het feit dat zoiets in het spel zit is an sich prijzenswaardig.

Dit soort momenten zijn volop aanwezig in de game en geven de personages karakter. Met name de andere bendeleden, waar je in het kamp constant mee omgaat en zelf kunt bepalen of dat vriendelijk of vijandig is. Het kamp zelf is uit te breiden door taken te volbrengen en geld in het laadje te brengen. Van iedereen wordt verwacht dat diegene zijn steentje bijdraagt, door voor voedsel te zorgen, medicijnen, geld of iets anders.

Het kan voorkomen dat je een tijdje heel ergens anders op de map bent voor een klus, je al even niets hebt bijgedragen en iemand je bij terugkomst op je verantwoordelijkheid aanspreekt. Je hoéft niets te doen, alles is optioneel, maar jouw houding en acties hebben wel consequenties. De rest kan minder gemotiveerd raken om hun best te doen. En zo zijn er meer van die kleine verrassingen die je niet snel ziet aankomen.

Immersie staat voorop, zoals we ook al in de Red Dead Redemption 2 preview beschreven. Dat blijkt niet in de laatste plaats uit de gedetailleerde animaties. Zodra je op je 'trusty steed' stapt en wegrijdt zie je de beenspieren ervan aanspannen, de jas en het haar van Arthur wapperen en hem verkleumen van de kou wanneer je richting de bergtoppen gaat. En je hebt vast het nieuws rondom de paardentestikels wel meegekregen...

Over het algemeen voelt de gameplay van Red Dead Redemption 2 vrij traag en log aan. Eigenlijk precies zoals je van Rockstar gewend mag zijn, want ook de voorgaande games lieten zich op een soortgelijke manier besturen. Aan de ene kant is dit ontzettend realistisch, maar het levert soms ook frustraties op als je per ongeluk een klifrand afvalt of automatisch over een hek springt terwijl je juist cover wilde zoeken. Arthur reageert namelijk niet direct op je commando’s, maar iets vertraagd.

En wanneer je rennend tot stilstand wil komen of wil omdraaien merk je ook dat hij geen Speedy Gonzalez is. De wendbaarheid is vaker een obstakel geweest in Rockstar-games en dat blijft ook hier enigszins aanwezig. Daarbovenop komen enkele bugs die hetzelfde resultaat hebben. Je rijdt rustig op je paard over een weg, gaat een klein heuveltje af en gaat ineens gigantisch hard onderuit en bent de helft van je levens kwijt.

Of je loopt iets te hard tegen een burger aan, begaat zogenaamd een misdrijf en wordt kapot geschoten door het lokale politiekorps. Toch zijn dit soort momenten geen drama en je hebt er relatief weinig last van als je niet de hele tijd aan het sprinten bent. Dat zou ook zonde zijn, want juist het diverse landschap kan een oase van rust zijn wanneer er even geen buskruit aan te pas komt.

Eigenlijk valt er nog veel meer te vertellen over Red Dead Redemption 2. We zouden er een boek over kunnen schrijven, maar of jij dat leest is een tweede. Nee, laten we het hierop houden: heb je een PS4 of Xbox One, dan moét je dit spel een kans geven. Als de vele trailers van Rockstar je al niet overtuigden, dan hopen we dat deze review dat wel doet.

Rockstar heeft een dijk van een game afgeleverd en dat mag ook wel, want na GTA V heeft de studio geen enkele game meer uitgebracht afgezien van de L.A. Noire remaster. Dat aan de release van deze action adventure game heel wat jaren werk vooraf is gegaan merk je aan alles. Maar zo lang als de ontwikkeling duurde, zo ontzettend veel uren plezier heb jij ervan!