Red Bull X-Fighters Review

Konami geldt als één van de paradepaardjes van de game-industrie. Al meer dan veertig jaar lang maakt de Japanse ontwikkelaar furore met succesvolle franchises. Metal Gear Solid is hier natuurlijk het bekendste voorbeeld van, maar ook de Castlevania- en de Pro Evolution Soccer-serie gooien al jarenlang hoge ogen. Wel met hier en daar een misstap, zoals Ninja Turtles, maar dat kan het bedrijf zich permitteren. Zolang de al genoemde spellen het maar ruimschoots compenseren. Desalniettemin zijn er grenzen, en die heeft Konami overschreden door met Red Bull X-Fighters op de proppen te komen.

Al na een speelsessie van een kwartier spookt er een vraag door mijn hoofd: Hoe haalt Konami het in haar hoofd? Hoe halen ze het in hun hoofd om de promotie, de sales en noem maar op van Red Bull X-Fighters op zich te nemen? Heeft niemand daar of bij ontwikkelaar Xendex een moment gedacht om aan de bel te trekken? Kennelijk niet; Xbox Live Marketplace en Windows zijn een monster rijker. Een monster dat grote consequenties met zich meebrengt. Want, beste lezer, na het spelen van Red Bull X-Fighters is gamen geen kunst of cultuur meer, maar een regelrechte nachtmerrie. Maak kennis met één van de slechtste, zo niet het slechtste spel aller tijden. U bent gewaarschuwd.

Gamesliefhebber? Niet verder lezen!
Ah, gelukkig. U bent er nog. Goed gedaan! Of houdt u er soms van dat wij van XGN spellen afkraken? We doen het niet voor ons plezier, moge dat duidelijk zijn. Het doet ons zelfs heel veel pijn. Daarom beginnen we maar positief, want op papier klinkt Red Bull X-Fighters alleraardigst. Een videogame gebaseerd op één van de populairste motorcross-kampioenschappen klinkt als muziek in de oren. Als prachtige melancholische muziek. Het blijkt helaas om Justin Bieber-muziek te gaan. Want dat het op een evenement gebaseerd zou zijn is nergens, maar dan ook nergens aan af te lezen. Aan de presentatie niet. Aan de motorrijders niet. Aan de locaties niet. Aan niets niet. Om over de stunts, waar het in feite om gaat in Red Bull competities, nog maar te zwijgen.

Konami beweert dat alle stunts en capriolen exact nagebootst zijn in Red Bull X-Fighters. Juist, zijn ze soms bij Gepetto op bezoek geweest? De animaties lijken zelfs voor arcade-begrippen echt helemaal nergens op. Alle twintig niet. Enfin, ze moeten hoe dan ook geleerd worden. De stunts zijn verdeeld over twee categorieën: eenmalig en vast te houden. Tijdens de (ellenlange!) laadschermen worden een aantal combinaties geleerd. De tricks voer je uit door een aantal knoppen tegelijk in te drukken. LB+RB+RT+Y+B, is bijvoorbeeld een stunt, maar ook RB+Y is een trick. Wat een diversiteit, eh? Probleem is echter dat sommige stunts niet eens uitvoerbaar zijn, aangezien de motorrijder zelden genoeg snelheid maakt en dus nooit tot enorme hoogte komt. De trucs raken kortgezegd kant noch wal.

Immer geradeaus
Tot zover de fantastische trucs. Houdt u het nog vol? Want we moeten nog een heel eind hoor. Ironisch gezien moet de klaagzang zelfs nog beginnen! Het gaan ten slotte om het speltechnische aspect en die is in een game – u raadt het al – zelden zó slecht geweest. Al na vijf minuten komt die zogenaamd ‘coole’ 360-flip zonder handen de neus uit en is daarna zo'n beetje alles al uit het spel gehaald. Het enige dat de speler namelijk hoeft te doen is gas geven en op een knopje drukken voor een stunt. Sturen is strikt uit den boze, daar je alléén maar rechtdoor kunt. In principe is dat niet eens zo héél erg; Mario doet dat ten slotte ook. Maar in Red Bull X-Fighters heeft het door zijn gebrekkigheid een groot irritatie gehalte. Wat een uitdaging en wat een voldoening. Xendex respecteert de motorcross-liefhebber en bedient hem op zijn wenken.

Dan de locaties, die allen erg van elkaar verschillen en uiterst gevarieerd zijn. Maar niet heus. Het is bijna lachwekkend dat het enige verschil tussen Mexico City en Moskou de achtergrond is. En vooruit, hier en daar een ander heuveltje. Dat is knap hoor, want in de meeste gevallen beschikt een parcours over twee, hoogstens drie heuveltjes. Anders gezegd bevat een level dus drie hele sprongen, dat ongeveer op een halve minuut per race uitkomt. De vraag of ‘ik de vorige baan misschien niet beter had kunnen doen’ kan hierdoor nooit naar boven rijzen. Dat er een heuse time-trial (Race Tour) in het spel zit, bezorgde onze lachspieren dan ook zware overspanning.

Audiovisueel als een draak
Als je denkt dat je het allemaal gehad hebt, komen ook nog eens de audiovisuele kwaliteiten om de hoek kijken. Ofja, ‘kwaliteiten’. Genuanceerder gezegd is Red Bull X-Fighters audiovisueel gezien één van de meest dramatische arcade-titels op de Xbox 360. Voornamelijk de soundtrack met zijn repetitieve Teletubbie-gitaarlijnen is werkelijk hilarisch. Het (uit)lachen gaat verder met de motoren (texturen anyone?) en de al genoemde omgevingen. Ze hebben humor, de mannen van Xendex, dat moet ik ze nageven. Overigens is het alleraardigst dat het niet bij die ene motor blijft, maar dat je nog meer scharminkels kunt vrijspelen, alsmede nieuwe outfits. Daar houdt het wat ontgrendelen betreft wel alweer op, dat wel.

Prullenbak
737. Zoveel woorden verdient Red Bull X-Fighters in deze recensie eigenlijk niet. Alles wat Xendex probeert of probeert na te streven, mislukt volkomen. Deze arcade-titel is een misbaksel van jewelste geworden. Een draak. Een hilarisch product. Konami, met zo'n legendarische status, distantieer u van dit spel. Red Bull X Fighters verdient jullie niet als uitgever. Daar is het veel te makkelijk, inhoudsloos, bestuursloos, animatieloos en potentieloos voor. Zo, nu even iets met een prullenbak.