Alien Zombie Megadeath Review

Journalisten. Het blijft een apart volk. Schrijven kunnen ze als geen ander en het hebben van kennis is voor hen een essentieel punt. Zo ook in de game-journalistiek. Een voorliefde hebben voor videospellen is een must, maar er ‘verstand van hebben’ is misschien nog wel belangrijker. Toch gaat dat niet zonder slag of stoot. Door een tsunami aan game-nieuws en recensies in een jaar kan een game-journalist nooit van elk onderwerp op de hoogte zijn. Zo ook over ‘Alien Zombie Megadeath’. Bij het ontvangen van deze titel dacht XGN aan een nieuwe plaat van de Amerikaanse trashmetal band Megadeth. Wonder boven wonder zit het anders. Veel anders...

Nieuw is Alien Zombie Megadeath niet. De arcade shooter is al bijna een half jaar uit voor de PlayStation 3 als downloadbare titel. Wegens de redelijk goede verkopen besloot het bescheiden PomPom Games, bekend van Mutant Storm, de game ook op Steam uit te brengen. Op het eerste oog lijkt de Britse ontwikkelaar weinig veranderd te hebben. Dat is niet erg, want ook op de PS3 herbergt Alien Zombie Megadeath (voor arcade-begrippen) een uitgebreid ruimteavontuur

Bloeddorstige zombie aliens
Alien Zombie Megadeath is, zoals de naam impliceert, een knotsgekke actiegame. Dit uit zich niet alleen in de excentrieke presentatie, maar ook in ‘het verhaal’. Als speler kruip je in de huid van Spaceman, een jongeman die – je zou het niet zeggen – een saai leven leidt in de ruimte. Het lijkt alsof hij een ondergesneeuwde medewerker is op een schip, maar daar komt verandering in als het wordt aangevallen door moordlustige aliens. En niet zomaar moordlustige aliens. Nee, moordlustige zombie (!) aliens, bestaande uit vleermuizen, blobs en ander soort gespuis. Voor het voortbestaan van de ruimte trekt Spaceman zijn tot noch toe ongebruikte Space Suit aan en trekt clichématig ten strijde tegen de ondergang van de wereld.

Snelle, actievolle gameplay
Het levelstructuur is simplimistisch, maar wel geslaagd. Elk van de in totaal tachtig stages bestaat uit horizontale platformen waarop Space Man kan springen en rennen. De bedoeling is om dat zonder pauzes te doen zodat je 1) de aanvallen van de aliens en de vallende obstakels ontwijkt en 2) de vijand strategisch te grazen kunt nemen. Dit spelprincipe verloopt lekker snel en vlot, waardoor de actie er goed in blijft. Bovendien word je extra gestimuleerd door de beloningen die vijanden laten vallen, zoals een nieuw wapen of extra punten die goed zijn voor de totaalscore. Ondanks het gebrek aan originaliteit geven de meeste wapens veel voldoening. Onze grote favoriet is zonder meer de automatische raketzoeker. Sproeien maar!

Naast dat het zoveel mogelijk doden in korte tijd bevredigend werkt, is het ook vrij nuttig. In Alien Zombie Megadeath staat de score multiplier namelijk centraal. Anders gezegd een 'scoreverdubbelaar'. Door het in één keer uitmoorden van een hele kolonie aan aliens gaat de teller snel omhoog. Ook het verzamelen van witte kristallen stimuleert de multiplier. Vrijwel elke vijand die verslagen wordt laat zo’n kristal achter. De kunst is dus om én de obstakels in de ruimte te mijden, én de aanvallen van de vijanden te ontwijken, én de vijanden uit te moorden én om kristallen te verzamelen. Dit alles maakt Alien Zombie Megadeath ‘easy to learn, but hard to master’.

Uitdaging van jewelste
Tenminste, dat is wat vaak de ronde ging over de oorspronkelijke PS3-versie. De PC-versie is met zijn toetsenbord-besturing een vrij ander verhaal. Het werkt toch minder intuïnitief dan met een controller. Met name het navigeren door de platformen gaat een stuk stroever dan op de PlayStation 3. Gelukkig staat PomPom Games talloze Game Pads toe; dat maakt een hoop goed. En daarnaast is het brood, en broodnodig. Want hoe verder je in het spel komt, hoe lastiger het wordt. De waves groeien steeds meer in omvang en de AI lijkt zo ontworpen dat de vijanden je bewust in een hoekje willen drijven. Iets dat regelmatig voorkomt in Survival, waarbij je zo lang mogelijk dient te overleven. Alien Zombie Megadeath laat met deze modus zijn ware kracht zien. In geen enkel ander level ga je zo zorgvuldig met je drie levens om, als hier.

Een spel met zoveel levels en met redelijk repetiteve gameplay verveelt op den duur, maar Alien Zombie Megadeath houdt de variatie erin. Dit doet het dankzij een aantal uiteenlopende levels. Bijvoorbeeld een level waarbij de speler vallende obstakels moet ontwijken en zilveren kristallen moet verzamelen. Andere levels die het goed doen zijn degenen waarbij je bommen onschadelijk moet maken en ruimtebaby's veilig moet escaleren. Minder geslaagd is de toevoeging van de Jet Pack, dat totaal geen meerwaarde heeft. Ook de levels waarbij je met aandachttrekkende pods werkt voelt te geforceerd aan. Een old-school shooter heeft dat helemaal niet nodig.

Ai! Geen multiplayer
Buiten de gevarieerde levels verhogen ook de medailles de herspeelbaarheid van Alien Zombie Megadeath aanzienlijk. Bij het voltooien van één van de vier zijmissies maak je kans op zo’n medaille. De missies variëren van het zoveel vermoorden van vijand x tot het redden van zoveel ruimtebaby’s. Het zijn overigens niet alleen hebbedingetjes, want de medailles zijn ook nodig om latere levels uit te spelen. Het is mooi dat sommige missies bijna niet te doen zijn. Om die reden is het teleurstellend dat Alien Zombie Megadeath geen leaderboards bevat. Wat is nu mooier dan een felbevochten score vergelijken met die van een ander? Of, nog mooier: het letterlijk opnemen tegen een ander? Ook die mogelijkheid ontbreekt helaas. PomPom Games koos hiervoor omdat de servers op de PS3 vrijwel onbewoond waren. Dat maakt Alien Zombie Megadeath net niet compleet.

Knotsgekke arcade shooter
Laat je niet misleiden door de dubieuze titel: Alien Zombie Megadeath is een bijzonder leuke arcadegame. Het is geen spel dat overtuigt op presentatie en visuele pracht, maar wel op de verslavende, gevarieerde gameplay en op de humoristische zombie aliens. Voor arcade-maatstaven is de hoeveelheid content eveneens bewonderenswaardig, al is het ontbreken van een voltallige multiplayermodus eigenlijk beschamend. Maar voor een respectabel prijskaartje van tien euro, zien wij onwetende journalisten dat graag door de vingers.