RAD Review - Met een knuppel door de vergane eighties zwaaien

Het einde van de wereld en langvergeten tijdperken zijn populair in games. In deze RAD Review zien we een post-apocalyptische roguelike die in een emmer eighties saus is gevallen. Het is weer lekker vallen en opstaan, ondersteund door neonlicht en synthesizer beats in deze game, maar jammer genoeg schiet de game zichzelf te vaak in zijn eigen voeten.

Double Fine Production kennen we vooral van titels als Brütal Legend, Psychonauts en Psychonauts: In the Rhombus of Ruin. De ontwikkelaar weet in eigenlijk alle games wel een toffe draai te geven die jou bezighoudt. Dit keer mengt de studio twee populaire elementen in één downloadbare titel voor de PlayStation 4, PC, Switch en Xbox One: de eighties en een post-apocalyptische wereld zijn de setting voor de twintig euro kostende roguelike RAD.

In RAD heeft de mensheid er een flinke bende van gemaakt. Niet een, maar twee keer veegde een apocalyps alles van tafel in een woeste beweging. De wereld ligt dan ook compleet in puin en alles is radioactief. De enige manier om de wereld te herstellen is door een willekeurig gekozen tiener op pad te sturen naar de Fallow, het gebied buiten de veilige nederzetting waar de overlevenden zich ophouden.

Die tiener (je kunt er in het begin vier kiezen) krijg jij onder de knoppen met als doel het vinden van de oplossing die de 'Elders' ergens verstopt hebben. Bewapend met een knuppel en slechts drie hartjes op je levensmeter ga je op pad in kleurrijke werelden die je van bovenaf bekijkt. The Fallow is een toffe en diverse wereld die uit (slechts) zes delen bestaat die telkens net anders zijn van opzet. Onder het genot van toffe muziek stap jij die wereld in en al snel merk je dat deze niet zo vriendelijk is.

Zodra jij je eerst voet op radioactieve grond gezet hebt, komen de eerste vijanden al uit hun sluimer om je het vuur aan de schenen te leggen. Van alles komt er op je af in RAD. Wilde krabachtigen, giftige paddestoelen, dolle mutanten, op hol geslagen drones en nog veel meer. Bovendien is een deel van de wereld ondergedompeld in een radioactief goedje dat je schade toebrengt. Met slechts drie hartjes als levensader belooft het al snel een lastige onderneming te worden in de roguelike en doodgaan lijkt dan ook onvermijdelijk.

Zoals het een goede roguelike betaamt, verlies je in RAD alles wat jij bij je draagt als je sterft om vervolgens weer van voor af aan te beginnen in de werelden. Alleen de gevonden cassettebandjes die je tussen de levels door op je 'bankrekening' gestort hebt, om later voor blikjes levenskracht of andere voorwerpen te gebruiken, zijn dan nog over. Het is dus vallen en opstaan, terwijl je steeds een stukje verder komt en leert om te gaan met de wezens in de wereld die telkens verandert.

Gelukkig ben je zelf niet vies van een mutatie of twee. Als jij het namelijk lang genoeg volhoudt in de neon gekleurde wereld en vijanden effectief op hun bol blijft slaan, bouw je radiatie op. Als je genoeg van deze radioactieve ervaringspunten hebt, speel je mutaties vrij. Dit kan inhouden dat je een derde arm groeit, waarmee je harder slaat of dat ineens je hoofd in brand staat en als projectiel gebruikt kan worden. Andere mutaties die voorbij komen zijn vleugels, een boemerang-arm, giftige benen of een gezwel met een petje dat projectielen schiet vanuit je rug.

Je weet nooit wat je krijgt, wat de mutaties interessant maakt, en hoewel ze nooit fysiek je knuppel vervangen, zal je deze mutaties al snel niet meer gebruiken in de game. Vooral in het begin van de game zijn de mutaties erg leuk om te zien, maar na een run of vier vijf begint het op te vallen dat het aanbod aan misvormingen eigenlijk best schaars is. Daarbij is het ook nog eens zo dat enkele mutaties behoorlijk sterk zijn. Vooral wanneer je ineens kunt schieten, kunnen vijanden je nog maar weinig maken en doorloop je het spel zonder al te veel problemen, zelfs in minder dan twee uurtjes, als je oplet.

Wanneer je dan toch af gaat, begin je zoals gezegd weer opnieuw zonder al je mutaties en dergelijke. Dit is waar RAD al snel zijn charme in verliest. De trage start in het begin van een run gaat al snel vervelen en hoewel de game best uitdagend aanvoelt als je net begint, weet je na een tijdje wat je te wachten staat. De werelden zijn daarbij wel willekeurig gegenereerd, waardoor dingen een andere plek krijgen, maar alles voelt telkens hetzelfde aan. Bovendien zijn de levels niet erg groot en ook nog eens opgesplitst in twee delen.

Het was in dit geval beter geweest om net als in Rogue Legacy een grote omgeving te maken met verschillende doelen die je telkens op eigen houtje moet zoeken. Nu is het moeilijkste doel misschien nog wel om alle mutaties te proberen en de game zo snel mogelijk te doorlopen. Of misschien dat je alle karakters vrij wilt spelen die je vervolgens kunt kiezen, al is dat laatste puur cosmetisch.

Door de vele dingen die je vrij kunt spelen is RAD een leuke game om tussen de grote titels en andere roguelikes door eens op te pakken, maar kan zich door de nodige gemissen niet meten met zijn genregenoten. De game is erg leuk op papier, maar gaat al snel haperen wanneer je te veel speelt. Wat dit betreft is het net een cassettebandje dat te vaak afgespeeld wordt.

Het wordt eentonig en er zit maar zo veel rek in de tape die er na een paar keer terugspoelen wel uit is. In dit geval zijn het jaren 80 thema, de synthesizermuziek de werelden en de mutaties in het begin nog leuk, maar alles gaat te snel vervelen. Hierdoor zal Rad al snel ergens in je gamebibliotheek zal verdwijnen.