Quantum Break Review - Lost torenhoge verwachtingen niet in

Het dient gezegd te worden: Remedy weet vaak interessante concepten te verzinnen die ook nog eens tot uitstekende games leiden. Na het alom gewaardeerde Alan Wake, komt de gerennomeerde spelontwikkelaar nu met Quantum Break: een miljoenenproject dat bestaat uit een stevige shooter en een liveactiontelevisieserie. Hoe dat uitpakt, lees je in onze Quantum Break review.

Quantum Break werd jaren geleden groots aangekondigd als dé blockbuster waar je speciaal een Xbox One voor moest kopen. Helemaal vlekkeloos verliep die (peperdure) ontwikkeling niet: de shooter onderging meerdere metamorfoses en wisselde zelfs een paar keer van protagonist. En zoals dat gaat in de wereld van games, verloor Quantum Break later haar 'exclusieve' status: de game verschijnt namelijk ook op Windows 10.

Nu is dat natuurlijk goed nieuws. Immers: hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Bovendien is Remedy Games met Quantum Break grootse dingen van plan: de singleplayergame moet uitgroeien tot een volwaardige franchise met aanvullende content, meerdere vervolgdelen en wie weet zelfs extra afleveringen voor de televisieshow. Logisch ook: de extra ontwikkeltijd die in het project is gestopt, moet uiteraard wel terugverdiend worden.

In eerste instantie vertelde Quantum Break het verhaal van een klein meisje dat worstelde met haar paranormale krachten. Remedy zag daar bij nader inzien te weinig in en besloot het verhaal te herschrijven. Ze introduceerde later twee nieuwe hoofdrolspelers: Jack Joyce en Paul Serene. Deze twee vrienden raken betrokken bij een mislukt experiment, waardoor alle natuurwetten die met tijd te maken hebben door elkaar zijn gehutst.

Jack en Paul worden door de ontploffing van een tijdreismachine aan een flinke dosis straling blootgesteld. Als gevolg van de ramp krijgen de twee invloed op de tijd en kunnen ze de wereld op die manier manipuleren. Paul, het brein achter de corrupte megacorporatie Monarch Solutions, is van plan zijn recent verworven krachten voor verkeerde doeleinden te gebruiken. Jack is het daar niet mee eens en besluit daar een stokje voor te steken.

Als toeschouwer belanden we meteen in de confrontatie tussen Jack en Paul. Die strijd beleven we niet alleen in de videogame, maar ook in de televisieserie - bestaande uit vier afleveringen van 20 minuten - waar de speler deels het verloop van mag bepalen. Aan het einde van ieder hoofdstuk mag je eventjes in de schoenen van Paul Serene kruipen en bepalen welke koers het bedrijf gaat varen. Je kunt kiezen uit twee opties, ieder met verstrekkende gevolgen.

Meteen al in het eerste hoofdstuk kom je voor een onmogelijke keuze te staan. Je mag over het lot van een demonstrant van Monarch beslissen. Kies je ervoor om deze jonge vrouw om te brengen zodat alle duistere plannen geheim blijven? Of laat je haar leven en onder dwang een valse verklaring op televisie voorlezen, met als gevolg dat Jack beschuldigd wordt in de media?

Welke keuze je ook maakt: de gevolgen worden zowel in de serie als in de game zichtbaar. Zo krijg je in de serie andere scénes te zien en krijg je in het spel andere gameplay-stukken voorgeschoteld. De omschakeling van serie naar game is even wennen, al helpt het dat de gamepersonages regelrecht uit de afleveringen lijken weggelopen.

Acteurs Aidan Gillen (Littlefinger in Game of Thrones) Shawn Ashmore (Iceman in X-Men) en Dominic Monaghan (Merry in The Lord of the Rings) zijn van top tot teen nagebouwd. Het resultaat is verbluffend: je krijgt echt het gevoel dat de acteurs fysiek in de game zitten, dankzij de uiterst realistische gelaatsuitdrukkingen en de gedetailleerde gezichten.

Ondanks de ijzersterke cast en de visueel aantrekkelijke televisieshow, moet gezegd worden dat het verhaal in Quantum Break nogal tegenvalt. Vanaf het moment dat de game start word je midden in een complex verhaal gegooid met personages die erg vluchtig geïntroduceerd worden. Zo krijgt Martin Hatch, de sluwe rechterhand van Paul Serene, nauwelijks de tijd om te schitteren. Zelfde geldt voor Beth Wilder, de spion binnen Monarch, die van het één op het andere moment partij kiest voor Jack.

Dan is er nog een zekere Charlie Winscott, die zich bij Monarch bezighoudt met alles wat met hacken te maken heeft. In de tussentijd moet je ook nog de relatie tussen broers Jack en Will proberen te doorgronden en rekening houden met het tijdreizen dat in Quantum Break centraal staat. De makers willen simpelweg te veel in de beperkte tijd die ze hebben en dat heeft zijn weerslag in zowel de game als in de serie.

De belangrijke slotfinale, die al na vijf uurtjes aantreedt, werkt om die reden ook niet zo bevredigend als vooraf gehoopt. Nu zijn er in totaal veertig verschillende eindes mogelijk, beïnvloed door de keuzes die je zelf onderweg maakt, maar de kans dat de spelers die allemaal gaan proberen te doorlopen achten wij zeer klein.

Dat ligt niet aan de manier waarop Quantum Break speelt, want puur als shooter speelt de game ontzettend lekker weg. Al vrij snel krijgt Jack de nodige Time Powers toebedeeld: Time Dodge (een zeer snelle duik die je in de tijd maakt), Time Vision (een zesde zintuig waarmee je door muren kunt kijken en belangrijke objecten kleur geven), Time Stop (een extreme vertraging van de tijd), Time Shield (een onzichtbaar schild dat kogels afweert) en Time Rush (een beperkte zone waarin de tijd langzamer wordt).

Deze krachten, die visueel een lust voor het oog zijn, zijn broodnodig om de vijanden te slim af te zijn. Toch blijft Quantum Break een shooter en schakel je je tegenstanders dus met grof geschut uit, zoals met pistolen, automatische vuurwapens en shotguns. Je wordt in je zoektocht naar Paul onophoudelijk geconfrontreerd met grote groepen vijanden die er alles aan doen om jou in te sluiten.

Schuilen achter een muurtje of rustig in een hoekje afwachten is er niet bij in Quantum Break: je moet continu in beweging blijven en op tijd de juiste krachten inzetten om de gevechten te overleven. De standaard-soldaten van Monarch zijn in principe makkelijk te doden, maar de gespecialiseerde vijanden, zoals de zwaarbewapende SWAT-soldaten en teleporterende elites, kunnen flink wat kogels incasseren en beschikken eveneens over tijdskrachten.

Deze confrontaties zijn absoluut vermakelijk en vergen af en toe veel denkwerk, al kunnen we niet anders constateren dan dat Remedy hier veel meer rendement uit had kunnen halen. Door het beperkt aantal vuurwapens en vijanden en de generieke omgevingen weet Quantum Break de middelmaat niet te ontstijgen. Eigenlijk is de game niet meer dan een doorsnee shooter waar je toevallig de beschikking over een aantal superkrachten hebt.

Bovendien wordt wat die superkrachten betreft lang niet het onderste uit de kan gehaald. We hadden graag gezien dat we met deze krachten de omgeving hadden kunnen beïnvloeden, en niet alleen op de geregisseerde stukken waar het spel zelf de lijntjes voor je inkleurt. Dat laatste gebeurt in onze ogen net iets te vaak. Spectaculaire vuurgevechten worden te vaak onderbroken door saaie en eenzijdige puzzels.

Deze puzzels blijven namelijk beperkt tot het vertragen van een vallende objecten en het herstellen van stukken puin in de voorgaande staat. Nergens word je als speler uitgedaagd om even goed na te denken. In combinatie met de kapotte platformsequenties, waar de gebrekkige besturing centraal staat, zijn we deze puzzels dus liever kwijt dan rijk.

Hoewel Quantum Break dus op verschillende punten tekort schiet, blijft het nog steeds een fascinerende game. De wijze waarop Jack zich een weg baant door het gespuis en al schietend hordes legers afknalt, roept mooie herinneringen op van de Max Payne-games. De fantastische animaties en de duizelingwekkende visuele effecten laten zien dat niemand anders dan Remedy aan het roer staat.

Vooral de manier waarop de tijdverstorende effecten op beeld worden gebracht, is ronduit verbluffend. Kleine kanttekening is dat Quantum Break op de Xbox One gerenderd wordt in een resolutie van 720p en dat dus niet alles even scherp oogt. Bijkomend voordeel is dat de shooter betrouwbaar op dertig frames per seconden blijft draaien, zelfs bij intense actiescènes blijft de framerate keurig stabiel.

Toch blijft het eeuwig zonde dat Quantum Break het niveau niet weet vast te houden. Daarvoor zijn de omgevingen, hoe mooi ze ook ogen, veel te generiek en lijken de vijanden te veel op elkaar. Maar het grootste probleempunt is dat Quantum Break te weinig afwisseling kent en met zijn vijf uurtjes aan gameplay veel te kort is. Het was al een stuk leuker geweest als we ook daadwerkelijk met Paul Serene konden spelen.

Quantum Break weet ondanks de hoge productiewaarde de torenhoge verwachtingen niet in te lossen. De manier waarop de game en de serie elkaar aanvullen is uniek en nog nooit vertoond in de geschiedenis van games, maar puur als shooter schiet Quantum Break op fundamentele aspecten gewoon tekort. Zo beklijft het verhaal niet, is het aantal wapens en vijanden te beperkt en is het verhaal voorbij voordat je er erg in hebt.