Project X Zone Review

Capcom, Namco Bandai en SEGA hebben hun krachten gebundeld en een game gemaakt waarin hun personages elkaar treffen. Het is niet van de laatste tijd dat personages van verschillende werelden elkaar in een game treffen, maar de schaal waarop het in Project X Zone gebeurt is gigantisch. Is deze botsing van werelden een succes of eerder één groot fiasco?

Project X Zone is de eerste game in de serie die naar Europa komt, maar is eigenlijk het vervolg op Namco x Capcom, een game waarin karakters van de eerdergenoemde ontwikkelaars elkaar treffen. Hetzelfde gebeurt in Project X Zone, alleen dan met de karakters van Namco Bandai, Capcom en SEGA. De werelden van diverse games zijn namelijk aan elkaar gekoppeld door middel van mysterieuze portalen en het kwaad weet hier prima gebruik van te maken.

Een mengelmoes van werelden
De personages in de game worden van hot naar her gesleept en komen op deze manier op de diverse bekende plekken uit games als Tekken, Dead Rising en Street Fighter terecht. Tegelijkertijd worden er ook kwaadaardige wezens de werelden in geteleporteerd die uiteraard geen koekjes komen brengen. De snode plannen die deze wezens in petto hebben voor het scala aan helden in de game, blijven echter vreselijk verwarrend net als het verhaal in het algemeen. Laten we het er maar op houden dat het kwaad de wereld wil overnemen en dat de helden dit moeten zien te voorkomen.

Dat het verschillende werelden betreft is echter wel heel erg duidelijk. Zo zijn er tal van prologen en zijn het ook echt een aantal verhalen die elkaar gedurende de game kruisen. Daarnaast blijven de karakters gedurende het hele spel verwonderd over het feit dat ze alweer in een andere wereld terecht zijn gekomen.

Een genot voor de fans
Er komen in de game niet alleen bekende werelden voorbij, maar ook een heleboel bekende gezichten. De cast is samengesteld uit ruim 50 speelbare karakters uit de universa van onder andere Street Fighter, Xenoblade, Tekken, Mega Man, Valkyria Chronicles, Darkstalkers, Devil May Cry, Dead Rising en Ghosts 'n Goblins. Een heleboel karakters dus en je zou dan ook verwachten dat het één grote chaos is tijdens de gevechten.

Het spel is echter in een RPG-jasje gegoten á la Fire Emblem en de chaos is alleen tijdens de gevechten te vinden. Er zijn op het speelveld steeds twee facties aanwezig; een goede, jij dus, en een slechte, die jij in de pan moet hakken. Het spel wordt om beurten gespeeld en in een beurt mag jij je eenheden laten lopen, voorwerpen of skills zoals een helende kracht of juist een aanval versterkende kracht gebruiken en een tegenstander aanvallen. Dat laatste is natuurlijk het leukste om te zien.

De karakters uit de verschillende games hebben namelijk allemaal bewegingen uit hun game meegekregen die ze dan inzetten en dat is natuurlijk voor de fans van de diverse games een waar genot. Naast de standaard bewegingen is er steeds een meter die zich vult als er klappen uitgedeeld worden en als deze vol is kun je pas echt een pak slaag uitdelen. Iedereen heeft namelijk ook supermoves die wederom gebaseerd zijn op bewegingen van de desbetreffende karakters. Zo zie je Ken en Ryu allebei ha-do-kens gooien en sho-ryu-kens doen in een heerlijk super stijltje, en zal Hsien Ko met duizenden wapens tegelijk aanvallen tijdens haar supermove. Smullen dus!

Lekker stijltje, maar wel chaotisch af en toe
Nog iets waar spelers zich opgelucht over kunnen uitlaten is de grafische stijl van de game. Waar de ontwikkelaars namelijk vaak een andere stijl gebruiken, is er hier voor gekozen om de artwork, die tijdens de dialogen en de gevechten nogal eens voorbij komt, in één stijl te houden. Ook op de map en de gevechtsanimaties zijn in één stijl uitgewerkt, namelijk een heerlijk 16-bits stijltje, waarbij de karakters goed vormgegeven zijn en fris en fruitig klaar staan om een pak slaag uit te delen. Dit alles geeft het gevoel toch met een goed uitgewerkte game bezig te zijn en dat is dan ook helemaal waar. De game zit heerlijk in elkaar, op enkele puntjes na dan.

Het is namelijk vaak tijdens de gevechten een drukte van jewelste op het scherm en dat zal niet iedereen kunnen waarderen of volgen. Je hebt een duo dat de aanval doet, dan meestal nog een duo dat tijdens dat gevecht voor ondersteuning zorgt en nog een solo eenheid die tussendoor ook nog een paar flinke tikken uitdeelt. In totaal kunnen er dus vijf personages op één ventje aan het rammen zijn en dat levert onrust op je scherm op.

Daardoor is ook meteen de uitdaging in het begin van de game ver te zoeken. Alles begint met een stapel prologen en daarna heb je zeker 20 missies (van de in totaal 61 missies) voordat het echt wat lastiger begint te worden en je tactische besluiten moet gaan nemen.

Genoeg gameplay, maar wel alleen
Op dat moment wordt de game ook wel echt lastiger, maar helaas is er niet echt een opbouw van de moeilijkheidsgraad. Het gebeurt gewoon als je al een uur of vier in de game bezig bent, lekker kont aan het schoppen bent en ineens boem! Honderd vijanden komen je even pakken in een missie. De moeilijkheidsgraad wordt niet overdreven verhoogd, maar er is echt ineens een stijging merkbaar.

Gelukkig ben je met genoeg man om steeds de druk wel aan te kunnen en aan items of speciale vaardigheden zoals helende krachten is er zoals al vermeld geen gebrek. De game op zich is behoorlijk lang, dus qua speelduur zit je bij deze game ook zeker goed. Helaas biedt de game je geen multiplayer mogelijkheden, maar als je kijkt naar de uren plezier die deze game je in je eentje biedt heb je daar zeker geen last van.

Een botsing die we niet hadden willen missen
Een botsing van werelden op een dergelijke schaal is link, maar daar hebben Capcom, SEGA en Namco Bandai zich gelukkig niets van aangetrokken bij deze game. Het verhaal is net zo diepgaand als dat het duidelijk is; helemaal niet dus, maar dat kan de pret eigenlijk niet echt drukken. Er is namelijk zoveel actie in de game als je eenmaal aan het vechten bent en uiteindelijk, als je maar lang genoeg doorspeelt, ook een leuke uitdaging te vinden.