Portal 2 Review

Een aantal jaar geleden verscheen Portal als onderdeel van The Orange Box. De game was maar een paar uur lang, maar maakte een impact die nu nog steeds nadreunt. Zo’n beetje iedere gamer heeft dan ook van Portal gehoord en de zin ‘The cake is a lie’ komt ook nog regelmatig voorbij. Een game die zo geprezen is en een speciaal plekje heeft gekregen in de harten van gamers is moeilijk te overtreffen. Toch heeft Valve een poging gedaan met Portal 2.

In de eerste Portal speelde je als Chell. Zij is een proefpersoon van Aperture Science Laboratories en moet allerlei testkamers doorlopen. In die testkamers moet je puzzels oplossen met behulp van portalen. Daarbij word je begeleid door GLaDOS, een supercomputer die het hele gebouw waarin Aperture Science gehuisvestigd is, kan controleren. GLaDOS heeft echter ook een moorddadige kant en uiteindelijk moet je haar dan ook verslaan. Dat zal je uiteindelijk lukken, maar compleet vernietigd is ze niet.

Grappig verhaal
In Portal 2 sta je nog steeds in de schoenen van Chell, maar meteen in het begin maak je al kennis met een nieuw personage, Wheatley. Wheatley is een robot met een Engels accent en hij wil jou helpen ontsnappen. Wheatley heeft zelf namelijk ook geleden onder het regime van GLaDOS en jou helpen is wel het minste wat hij kan doen. Wheatley is helaas ook wat onhandig en voor je het weet hebben jullie samen GLaDOS weer tot leven gewekt. Tijd dus om haar voor eens en altijd te verslaan, of toch niet?

Wat nu volgt is een leuk verhaal waarin je weer een heel aantal testkamers moet doorstaan, maar ook weer dieper in Aperture Science terecht komt. Zo kom je onder andere bij het oorspronkelijk Aperture Science gebouw, waar alles begon. In dit verhaal krijg je constant de gevatte opmerkingen van Wheatley en GLaDOS te horen en alleen deze opmerkingen al zijn een reden om de game te spelen. De twee robots zijn hilarisch tot geniaal en je zult de volledige acht uur durende singleplayer geen genoeg kunnen krijgen van deze humor.

Vernieuwingen
Ongeveer acht uur ben je bezig met de singleplayer. Dat klinkt voor sommigen misschien wat kort, zeker aangezien je de game niet te vaak kunt spelen omdat je op een gegeven moment de puzzels wel door hebt, maar het is drie a vier keer zolang als de originele Portal dus een hele vooruitgang. Om al die extra tijd in de singleplayer te vullen zijn er heel wat vernieuwingen doorgevoerd. Als eerste krijg je te maken met Hard Light Bridges. Dit is gewoon licht, alleen dan zo samengeperst dat het massief is geworden. Hiermee kun je bruggen maken of je kunt het als schild gebruiken tegen turrets.

Al snel kom je ook in aanraking met de Aerial Faith Plates. Wanneer je hierop gaat staan word je de lucht in gelanceerd. Zeker wanneer er meerdere van deze Plates achter elkaar komen moet je heel snel nadenken en handelen om weer veilig op vaste grond te landen. Een andere manier van transporteren wordt mogelijk gemaakt door de Excursion Funnels. Dit zijn een soort trechters waar je in kunt zitten. Je wordt zo automatisch verplaatst in de richting waarnaar de trechter draait.

Andere vernieuwingen zijn eigenlijk al heel oud. In het oude Aperture Science werd vroeger getest met bepaalde gels. Een blauwe gel zorgt ervoor dat je kunt stuiteren, hoe meer snelheid je hebt wanneer je de gel raakt hoe hoger je stuitert. Door de oranje gel glijd je heel hard. Je gaat dan heel erg snel en kunt jezelf zo door een portaal of van een schans lanceren. En dan is er nog de witte gel die eigenlijk heel simpel is. Wanneer je deze gel op een oppervlak spuit dan kun je op die locatie een portaal plaatsen.

Uitdagende puzzels, alleen of met z'n tweeën
Al deze vernieuwingen, maar natuurlijk ook gewoon de oude vertrouwde gameplay, vergen weer het uiterste van je denkvermogen. De puzzels kunnen behoorlijk pittig zijn, maar uiteindelijk is er altijd wel een logische oplossing te vinden. Misschien ontrafel je tussendoor wel een van de geheimen van Aperture Science. Het puzzelen met de portalen is in ieder geval nog steeds hartstikke leuk en je kunt er al snel geen genoeg van krijgen. Zelfs niet nadat je de singleplayer hebt voltooid.

Gelukkig is er dan nog een speciaal ontwikkelde co-op modus om de lengte van de game nog wat verder op te rekken. Met twee personen kun je nog ongeveer zes uur toevoegen aan de game. En in die zes uur heb je alleen maar plezier. Onder het genot van dezelfde humor als in de singleplayer kun je samen de puzzels oplossen, die speciaal voor deze co-op modus gemaakt zijn. Behalve puzzels oplossen kun je natuurlijk ook elkaar een beetje pesten. Zelfs dit pesten is creatief, want je moet ook dan goed nadenken wat je met de portalen doet. De co-op modus is cross-platform te spelen tussen de PlayStation 3 en PC. Dit houdt in dat PlayStation 3 gamers coöperatief kunnen spelen met PC-gamers. In de Xbox 360 versie is deze functie niet beschikbaar. De co-op modus is erg goed uitgewerkt en ook hier zul je je niet gauw vervelen.

Geen moment vervelen
Dat je je geen moment verveelt, komt doordat de game een perfect tempo heeft. De opeenvolging van vernieuwingen, plotwendingen en nieuwe puzzels is ontzettend goed gekozen. Het zal nooit aanvoelen alsof je stukken aan het doen bent puur om de tijd op te vullen. En wanneer je dan een stukje moet lopen of aan het wachten bent dan zijn er nog altijd de geniale monologen en opmerkingen van Wheatley en GLaDOS om je mee te vermaken.

Er is ook altijd wel iets te doen in het Aperture Science gebouw. Na het verslaan van GLaDOS in de eerste Portal is het gebouw in verval geraakt en in Portal 2 wordt het dan ook weer opgeknapt. Constant zie je dan ook panelen bewegen en robots hun werk doen om alles weer in orde te maken. Dit houdt de spelwereld dynamisch en levendig. Ondanks dat alles voornamelijk grijs, zwart en wit van kleur is, krijg je geen moment het idee dat het een saaie boel is.

Perfecte afwerking
Hetzelfde geldt voor de testkamers, die zijn alles behalve saai vormgegeven. In tegenstelling tot de kleine kamertjes uit de eerste Portal zijn de testkamers nu juist erg groot. De kamers zijn hierdoor veel ruimtelijker en creëren zo een beter overzicht op de puzzels. Je ziet dan meteen hoe groot Aperture Science wel niet is. Soms mist er een muur in een testkamer waardoor je het hele gebouw door kunt kijken en dat is echt gigantisch. En ondanks die omvang is toch alles tot in het kleinste detail nauwkeurig weergegeven en afgerond.

In het geluid vinden we deze perfecte afwerking ook. De muziek past helemaal bij de game en zal je nooit afleiden van waar je mee bezig bent. De perfectie van het geluid vind je echter vooral terug in het stemmenwerk. De personages uit Portal 2 lijken levensecht waardoor je soms vergeet dat je thuis op de bank zit en het net lijkt of je echt door Aperture Science loopt. Zelden hoorden we zulke gepaste stemmen bij personages die ook de eerder genoemde humor perfect ten gehore weten te brengen.

Laadschermen
Is er dan helemaal niets mis met Portal 2? Nee, eigenlijk niet. Al zou je je kunnen ergeren aan de vele laadschermen. Iedere keer dat je in een lift stapt na het voltooien van een testkamer moet de game even laden. Dit laden is echter zo gedaan, het is meer de kwantiteit van de laadschermen die wellicht stoort. Als je in een geniale ingeving binnen een minuut een testkamer op kunt lossen sta je na die minuut dus alweer te wachten. Dit zal echter misschien alleen in het begin van de game gebeuren, later valt het aantal laadschermen reuze mee. Vooral ook omdat de puzzels moeilijker worden en je soms meerdere puzzels moet voltooien voor je weer in een lift terecht komt.

Nadert perfectie
Portal 2 is daarom ook de game waar gamers al sinds de eerste Portal op zitten te wachten. Portal wordt volgens velen al gezien als een perfecte game, maar Portal 2 is gewoon op ieder vlak verbeterd en vernieuwd. Het is meer, het is beter en het is de droom van iedere gamer. Met geweldige humor en boeiende personages sleept de game je mee en laat je niet meer los. Valve bewijst maar weer eens een geweldige ontwikkelaar te zijn en levert met Portal 2 wellicht de beste game af die deze generatie ooit heeft gekend.