Pokémon Let's GO Pikachu Review - Nostalgie met een twist

Jarenlang vangen we in Pokémon virtuele wezens en maken we ze zo sterk mogelijk. In feite is dit niet heel anders in Pokémon Let’s GO Pikachu en Eevee, al is er één groot verschil. Dit keer vang je de beesten zoals in Pokémon Go. In onze Pokémon Let’s Go Pikachu Review kijken we of deze combinatie succesvol was!

Niemand had zich in 2016 het immense succes van Pokémon Go voor kunnen stellen. Bij release werd de game meteen een gigantische wereldwijde hit, met miljoenen spelers die op de dag van vandaag Pokémon vangen op hun smartphones. Deel van het succes was de makkelijke wijze waarop je de Pokémon vangt. Geen uitgebreide gevechten, maar gewoon met een veeg van je vinger een Pokéball gooien om een beestje te pakken.

De Pokémon formule is al jaren onveranderd. Jij bestuurt een kind dat op een dag besluit dat hij of zij Pokémon meester wil worden. Om dat te doen moet je een team van de sterkste Pokémon samenstellen, de acht Gyms in de regio verslaan en het uiteindelijk opnemen tegen de Elite Four. Onderweg leer je allerlei personages kennen en kom je meestal ook in aanraking met een organisatie schurken die Pokémon voor slechte doeleinden wil gebruiken.

Het verhaal van de Kanto-regio dat de blauwdruk tekende voor alle toekomstige Pokémon-games blijft nog steeds even geweldig als het ooit was. De wereld is lekker kleurrijk in beeld gebracht met genoeg schattige details in de Pokémon om je hart te laten smelten. De formule staat nog steeds als een huis en er valt eigenlijk niets op aan te merken. Sommige delen komen met de nieuwe gameplay van Let’s Go minder goed uit de verf (denk aan de Rock Tunnel of zeeroutes) terwijl andere elementen juist weer wat beter werken (de Gyms en gevechten tegen Team Rocket).

Het steen-papier-schaar principe van de Pokémon is ook nog steeds aanwezig en het werkt nog altijd even goed. Met de nieuwe Types die sinds de release van de eerste generatie zijn toegevoegd zoals Dark, Fairy en Steel helpen het veel te sterke Psyschic Type een stuk beter te balanceren dan bij de originele release.

Voor het eerst kan je het verhaal ook in co-op doorlopen, al zijn die resultaten gemixt. Aan de ene kant verdien je door goed samen te spelen ontzettend veel bonuservaring, wat helpt bij het levelen van je team. Als je samen namelijk tegelijkertijd een Pokéball gooit kan je een soort ‘perfecte worp’ doen die je met flinke bonussen beloont. Lekker makkelijk als je snel wilt levelen, maar de keerzijde is dat het een redelijk makkelijke game nóg makkelijker maakt tot het belachelijke aan toe.

Zo veranderen normale gevechten altijd in Double Battles terwijl de tegenstander één Pokémon blijft houden. Zelfs wanneer je tegen een belangrijk personage in het verhaal vecht gebeurt dit. Het resultaat is dat alles hierdoor veel te makkelijk wordt en dat je als een soort stoomwals door de game raast. Niets is meer veilig voor je!

Hier is overigens niets mis mee, gezien het een optionele modus en een goede steun voor beginnende spelers. Wij zijn nog het meest teleurgesteld dat de tweede speler eigenlijk een beetje voor spek en bonen meedoet. Speler 2 heeft geen invloed op de omgeving en mag eigenlijk alleen maar meevechten en vangen. Vooral voor de tweede speler wordt de ervaring hierdoor een stuk minder, een gemiste kans in onze ogen.

Co-op is misschien één minpunt, maar het is niet waar de Pokémon games om draaien. Op het eerste gezicht lijkt dat de gameplay van Let’s Go Pikachu de ‘echte’ Pokémon games niet kan evenaren vanwege de versimpelde manier van Pokémon vervangen. Niets is minder waar, want de game weet de onderliggende diepgaande systemen van de Pokémon games te behouden en hier een unieke draai aan te geven. Voorheen was het vangen van Pokémon alleen belangrijk om je Pokédex te vullen; zodra je een enkel exemplaar had was dit meestal genoeg.

In Let’s Go werkt het compleet tegenovergesteld. Hoe meer van één soort Pokémon je vangt, des te hogere combo je creëert. Dit betekent dat je meer Experience Points kunt regelen voor je monstertjes, maar dit is niet het enige. Veel van een bepaalde Pokémon terug sturen naar Professor Oak zorgt ervoor dat je Candy krijgt.

Deze snoepjes verhogen elk een bepaald soort Stat zoals Special Attack, Speed, HP of Defense. Hierdoor krijg je meer controle over de kracht van jouw Pokémon dan ooit tevoren mogelijk was. In een soort bizarre twist lijkt het er dus op dat Let’s Go Pikachu en Eevee er voor gezorgd hebben dat de diepgang van Pokémon niet alleen bewaard gebleven is, maar ook nog een toegankelijker is geworden.

Met de diepgang zit het dus wel snor. Dit was waar wij voor het spelen ons het meeste zorgen over maakte, maar de echte dooddoener in Let’s Go Pikachu en Eevee is de besturing. De game kent een paar control schemes: spelen met de JoyCon, de Pokéball Plus controller of in handheldmodus met de JoyCon aan de Switch vast. Je zit altijd vast aan de bewegingsbesturing met al deze manieren, behalve in handheld. Om te beginnen is dat al helemaal niet accuraat. Alles wat niet rechtdoor gooien is registreert de game vaak compleet verkeerd waardoor je veel ballen mist.

Wanneer je met een enkele JoyCon speelt gebruik ook je maar één van de ‘helften’ van de controller rechtopstaand. Dit betekent dat je rondloopt met de stick die onder de knopjes zit; een totaal knullige manier van besturing waar wij niet aan konden wennen. Bij langere speelsessies zorgt dit voor krampachtige handbewegingen waar geen mens vrolijk van wordt.

Hoe zit het dan met de Pokéball Plus controller? Geloof het of niet, daar is de game nog vervelender mee te besturen. Iedereen met handen groter dan die van een vijfjarige zal de controller veel te klein vinden. Verder heeft het maar twee knoppen (annuleren en bevestigen), wat soms gewoon veel te weinig is om door menu’s te navigeren. Daarnaast past de game de user interface ook niet aan, dus wat je dan precies moet indrukken is vaak ook niet duidelijk. Omdat de game ook niet de Pro Controller ondersteunt is er geen enkele modus (naast handheld) die kan bekoren.

Een plek waar de besturing wel enigszins tot z’n recht komt is in de interacties met Pikachu of Eevee. Je kan namelijk de Pokémon apart nemen om ze te aaien en besjes te geven, vergelijkbaar met het Pokémon-Amie systeem uit eerdere games. Omdat je in deze game dit alleen met Pikachu of Eevee kan doen is dit meteen een stuk uitgebreider.

Pikachu en Eevee reageren anders aan de hand van waar je precies bent. Is het koud, dan zie je ze rillen van de kou bijvoorbeeld. Hoe meer aandacht je schenkt aan je Partner Pokémon, des te meer ze van je gaan houden. Dit is schattig, maar het heeft ook een functie. Pikachu of Eevee zal aanvallen eerder ontwijken, vaker Critical Hits scoren en ook Status-effecten zelf genezen.

Daarnaast leert je Pokémon dan ook nog eens ontzettend krachtige aanvallen als je ze goed genoeg behandelt. De extra tijd steken in je Pikachu of Eevee brengt dus meerdere voordelen met zich mee. Wie de moeite doet zal het ook terugkrijgen. Zeg nou zelf, tegen zo’n schattig Pikachu-snoetje zeg je ook geen nee!

Wij hebben ons goed vermaakt met Pokémon Let’s Go Pikachu op de Nintendo Switch, al was de ervaring niet zo goed als gehoopt. De Pokémon-formule staat nog steeds als een huis en is net zo leuk als het 20 jaar geleden was. De toegankelijkheid voor de dieper liggende systemen is hoger dan ooit. Alleen is het zonde dat deze toegankelijkheid zich niet vertaalt naar de besturing, wat zwaar teleurstellend is.

Ook wanneer je de game co-op speelt krijg je het gevoel dat deze functie niet geheel doordacht was voor het geïmplementeerd werd, omdat de tweede speler eigenlijk niet meer kan doen dan vangen en vechten. Het maakt een makkelijke game nóg makkelijker. Toch kunnen wij niet lang boos zijn op Let’s Go Pikachu, vanwege de interactie met Pikachu en de voordelen die dat met zich meebrengt. Geef ons maar een echte Pikachu!

Pokémon Let’s Go Pikachu en Let's Go Eevee liggen vanaf 16 november in de winkel voor de Nintendo Switch.