Papo & Yo Review

Twee vrienden die elkaar door dik en dun steunen in hun wilde avonturen. Een concept dat niet bepaald vreemd is in de verhalenwereld. Maar wanneer de ene vriend een klein jongetje is en de ander een groot gevaarlijk monster dan bevinden we ons al op stillere wateren. Papo & Yo vertelt zo’n verhaal. Een relatie die prachtig begint, maar helaas geen kans van slagen lijkt te hebben.

We kunnen deze recensie heel vrolijk beginnen, maar eigenlijk is er niets vrolijks aan Papo & Yo. De werkelijkheid is dat je misschien zelfs wel een traantje zult laten tijdens het spelen van deze game. Papo & Yo vertelt namelijk een verhaal over kinderleed. Een klein jongetje dat van dag tot dag te maken heeft met zijn alcoholistische en gewelddadige vader. Iets dat wel vaker voorkomt, maar in dit geval geen algemeen gezin betreft. Papo & Yo is gebaseerd op de jeugd van Vander Caballero, creative director bij ontwikkelaar Minority. Zijn manier om met het trauma om te gaan zullen we maar zeggen.

Twee persoonlijkheden
In Papo & Yo volgen we het jongetje Quico dat doelloos rondloopt in wat lijkt op een grote Zuid-Amerikaanse favela. Na zich steeds verder door de krottenwijk te verplaatsen komt Quico in contact met het grote wezen genaamd Monster. Het is vriendschap op het eerste gezicht en met elkaars hulp weten de twee steeds verder te komen. Na een tijdje doet het jongetje echter een vreselijke ontdekking. Onder het lief uitziende uiterlijk van Monster zit namelijk een gewelddadig beest. Een tweede persoonlijkheid die naar boven lijkt te komen, wanneer Monster zich tegoed doet aan giftige kikkers. Quico die niets anders wil dan zijn vriend gelukkig te zien, vertrekt op een reis om een geneesmiddel te vinden voor de woedeaanvallen van Monster. Maar wanneer de aanvallen steeds vaker voorkomen en Quico’s andere vriendjes eronder beginnen te lijden, lijkt de gehele situatie steeds uitzichtlozer.

Dit alles klinkt misschien als een leuk verhaaltje, maar vanaf het allereerste moment is eigenlijk al te raden dat je je in een fantasiewereld bevindt. Een wereld die Quico heeft gemaakt om te ontsnappen van zijn alcoholistische vader. De kikkers slaan hierbij op de drank en met Monster wordt zijn vader bedoeld. Het is heel aangrijpend hoe hard Quico zich wil inzetten om zijn vader te bevrijden van zijn verslaving. Hierdoor merk je direct dat het verhaal het sterkste onderdeel moet voorstellen van Papo & Yo. Naast dat het verhaal onwijs mooi wordt verteld en tot een prachtige conclusie komt, ben je steeds op zoek naar verwijzingen in de creatieve wereld die Quico heeft verzonnen. Of Caballero dit ook heeft meegemaakt weten we niet, maar het is in ieder geval onmogelijk om niet mee te leven met het optimistische jongetje.

De rest van het spel staat eigenlijk open voor eigen invulling. Wie het mysterieuze meisje bijvoorbeeld is dat je steeds ziet, zul je nooit weten en ook de verscheidene flashbacks die Quico teisteren zullen niet worden verklaard. Het is leuk om te zien hoe ver je komt met je eigen interpretatie, maar over het algemeen wordt er simpelweg te weinig informatie gegeven om mee te werken en voor alles een antwoord te vinden. Ook hoe de daadwerkelijke relatie tussen Quico en zijn vader precies in elkaar steekt zul je nooit weten. Al met al is de game ook een beetje aan de korte kant om genoeg achtergrondinformatie te brengen. Na zo’n vier tot vijf uur zul je de aftiteling voorbij zien komen en een goede reden om opnieuw te beginnen is er eigenlijk niet.

Krijten tot je erbij neervalt
Een ander groot element is het puzzelen. De favela bestaat uit allerlei kleine woningen die voor flink wat hoogteverschillen en obstakels zorgen. Om daar op of langs te komen zul je gebruik moeten maken van de krijttekeningen op de muren en de hulp van Monster. De buik van monster kan dienen als trampoline en zijn gewicht kan bepaalde schakelaars omzetten. Door hem met kokosnoten te lokken moet je hem op de juiste plaatsen zien te krijgen. De hulp van de krijttekeningen verschijnt vooral in de vorm van schakelaars. Deze hendels zorgen ervoor dat bepaalde huisjes en platformen in beweging komen om zo de weg vrij te maken.

Hoewel het allemaal naar behoren werkt, blijft het een erg simpel idee. De uitdaging zit hem vooral in de manier waarop je uiteindelijk bij alle schakelaars terecht komt. Hier is soms een bepaalde timing bij nodig en het vraagt de andere keer simpelweg om wat klim en klauter werk. Het wordt daarom ook vrij snel eentonig. Je blijft steeds hetzelfde doen om verder te komen en het is bovendien ook niet erg moeilijk.

Grafisch gezien kan Papo & Yo goed meekomen met de concurrentie. Het zal geen prijzen winnen met zijn gemiddelde beeldkwaliteit en vaak eentonige setting, maar het weet het klusje te klaren. Bovendien stelt het optiemenu je in staat om nog flink wat te stoeien met alle opties om uiteindelijk een zo optimaal mogelijke versie te creëren.

De grote conclusie
Het grote succes van Papo & Yo is geheel te danken aan het verhaal. Het leven van Quico is een grote, aangrijpende gebeurtenis die je van begin tot eind vast zal houden. Je leeft constant toe naar de grote conclusie die moet vertellen hoe het verder zal gaan met het duo en als het einde eenmaal nabij is zullen de tranen stromen. Jammer genoeg is er verder niet zo veel om de game staande te houden. De puzzels zijn in veel gevallen verre van uitdagend en de omgeving brengt ook niets anders dan straat na straat aan krottenhuizen. En zelfs het verhaal zal je uiteindelijk nog met vragen laten zitten, waardoor je niet het gevoel hebt dat je de game al weg kunt leggen. We hebben echter wel nog steeds te maken met een downloadbare game en afgezien van de minpunten heb je voor die paar euro een wel heel aangrijpend avontuur.