Painkiller: Hell & Damnation Review

In 2004 kwam Painkiller uit. Met titels als Quake en Doom in het achterhoofd creërde ontwikkelaar People Can Fly een titel waarin je honderden vijanden achter elkaar om het leven bracht. Negen jaar later maakt dezelfde studio een remake, en zo is Painkiller: Hell & Damnation een feit.

Iedereen heeft wel eens last van hoofdpijn of een wondje. Meestal neem je dan een aspirientje in om de pijn wat te verzachten. Individuen die iets roekelozer ingesteld zijn kunnen rekenen op meer problemen. Daniel Garner is zo iemand. Moorden is waar een groot deel van zijn leven uit bestaat. Gelukkig is er nog een klein deel van zijn hart wat niet wordt beheerst door dood en verderf: zijn liefde voor zijn vrouw Catherine. Dit is helaas ook zijn zwakke punt.

Tussen leven en dood
Want wanneer de Dood in eigen persoon ervoor zorgt dat Daniel het loodje legt, vindt zijn vrouw helaas ook de dood. Beiden komen om in een auto-ongeluk en Daniel komt terecht in een wereld die zich tussen Hemel en Hel bevindt, helemaal alleen. Catherine is verdwenen. Diverse pogingen om bij haar te komen zijn gefaald en Daniel geeft de hoop bijna op.

Maar opeens komt er schot in de zaak als de oorzaak van alle problemen, de Dood, langskomt met een aanbod. In ruil voor 7000 zielen mag hij naar zijn vrouw toe. Eindelijk weer een vrolijke gebeurtenis in het dode leven van de hoofdpersoon en tevens het mooiste moment van de game.

Drie keer niks
Na de introductie van Daniel en zijn situatie kakt de game namelijk helemaal in. Vier uur lang ga je aan de slag. Vier uur lang zielen oogsten, niets anders. Dit zijn vier uren gevuld met pure verveling en frustratie. Je doet niks anders dan schieten, schieten en nog eens schieten. Nou is de standaard shooter anno 2013 ook niet heel divers, maar Painkiller kan wel als een dieptepunt gezien worden. Vijanden omleggen is zo makkelijk gemaakt dat het mogelijk is om hele delen van de game met je ogen dicht te voltooien, zoals in werkelijkheid bleek.

Puur de trigger overhalen was genoeg om alle monsters, die recht voor je neus spawnen, dood te krijgen. Richten is niet mogelijk en ook upgrades zijn in geen verre velden te bekennen. Hoewel de guns die je voorgeschoteld krijgt best tof zijn, weten ze de gameplay niet overeind te houden.

Bloedende oren
De muziek is tevens een onderdeel van de game die toch wel zijn invloed heeft. Helaas weer geen punten voor Griffoendor, of Painkiller in dit geval. Welgeteld één nummer is er uitgekozen om je vier uur lang te vermaken door de eindeloze slachtpartijen. Je zult niet de eerste zijn die het geluid van zijn televisie steeds verder omlaag gooit. Een heavy metal liedje is kennelijk genoeg om jouw speelervaring nog verder de grond in te drukken.

Reanimatie
Zijn er dan überhaupt nog positieve punten aan Painkiller: Hell & Damnation, vraag je je dan af. Die kunnen gevonden worden in het laatste gedeelte van de game. Het kale kerkhof wordt dan ingeruild voor een spooky huis vol met suïcidale meisjes, jongens met enorme vleesmessen en wandelende aardappelzakken. Het lijkt bijna alsof er drugs in het spel zijn bij ontwikkelaar The Area 51, want na dit deel van de game wordt de shooter zo gek als een deur.

Het is tevens het gedeelte van de game waarin het kleurenpalet tevoorschijn komt. Eindelijk krijgen de levels wat kleur en ook de vijanden worden opgevrolijkt met een likje verf. Die vijanden zijn het grootste pluspunt wat Painkiller kent. Elk level dat je doorkruist biedt nieuwe vijanden in allerlei groottes.

Bovenstaande kritiek blijft helaas precies hetzelfde in de co-op, wat eigenlijk de campaign voor twee personen is. Dezelfde levels, evenveel vijanden en hetzelfde saaie verhaal. Denk je bij de multiplayer beter af te zijn, dan heb je het mis. Met lege servers is er in dit gedeelte van de game geen vermaak te vinden en op die manier zie je jezelf al snel naar de powerknop van je console kijken.

Een dikke onvoldoende
Dit wil je gewoon niet spelen. Painkiller is eentonig, irritant, saai en achterhaald. Het uiterlijk van de game - de vijanden en de wapens – is nog wel voldoende, maar de gameplay scoort een dikke onvoldoende. De co-op kan de pijn niet verzachten en met een nutteloze multiplayer die door niemand gespeeld wordt, is het totaalplaatje heel zwak. Pak je pijnstillers er alvast maar bij, want je zult best wat pijn voelen als jij jouw geld besteedt aan deze game.