One Piece Unlimited World RED Review

One Piece is een Japanse institutie: de ongekend populaire manga loopt al sinds 1997, de anime sinds 1999. De avonturen van de Straw Hat Pirates worden door miljoenen mensen over de wereld gekeken en gelezen, en die fan support heeft er voor gezorgd dat One Piece Unlimited World Red ook in het Westen te koop is.

Voor degenen die de serie niet kennen: One Piece speelt zich af in een wereld waar magie bestaat, en waarin piraten de zeeën regeren. One Piece volgt het verhaal van Monkey D. Luffy, die erop uit is om de Pirate King te worden. Om dit te doen moet hij op zoek gaan naar een legendarische schat: One Piece. Luffy heeft door het eten van Devil's Fruit het vermogen gekregen om zijn lichaam als rubber te gebruiken, wat hij inzet als eigenaardig wapen.

One Piece Unlimited World RED is een veredelde port van het 3DS-spel dat eerder dit jaar uitkwam. Maar laat je dat geen vooroordelen geven, want het spel ziet eruit alsof het voor de PS3 gemaakt is. De game heeft een prachtige cel-shaded stijl die enorm goed aansluit bij de anime roots van het spel, en de graphics zijn meer dan goed genoeg voor een PS3 spel.

Het verhaal is nogal verwarrend – er wordt een introductie gegeven tot de slechterik Red, ook wel Red Count genoemd. Hierna komt de crew van de Straw Pirates in beeld samen met Pato, een wasbeertje dat ze hebben opgepikt dat op een eiland aanmeren. Op dit eiland worden Luffys kameraden ontvoerd, maar na een paar missies zijn ze allemaal weer tot je beschikking. Je gaat achter de kidnapper aan, die Red blijkt te zijn.

Op het eiland waar je komt, ligt de centrale hub van het spel, Trans Town. In het begin is er nog maar weinig in Trans Town, alleen een herberg. De herbergier vraagt je dan ook gelijk om allerlei items en geld te verzamelen om de stad uit te breiden. Echter op een taverne die je side-quests geeft en apotheek na, is er weinig noodzaak om alles uit te breiden.

De gameplay bestaat, zoals verwacht wordt van een fighting game, uit een hele rits fighting moves. Deze moves hebben vaak veel weg van hack n' slash moves. Elk karakter heeft zijn eigen unieke aanvallen en speelstijl, wat erg fijn wegspeelt. Ook heeft elk personage een unieke set van "words"; zinnen die je in gevechten kunt gebruiken voor speciale statuseffecten.

Per missie ga je erop uit met drie karakters, op één missie uit het begin na. Voordat je aan een missie begint, kun je kiezen welke karakters dat zijn. Eenmaal in de missie kun je door op select te drukken, wisselen tussen karakters. Zodra je eenmaal alle karakters ontgrendeld hebt, kun je per missie variëren in welke karakters er met je mee op pad gaan, maar je merkt na een tijd je dat je toch telkens dezelfde karakters kiest.

Er zijn veel side-quests, maar het overgrote deel is erg saai: verzamel X-aantal items, versla X-aantal vijanden, of speel een boss battle opnieuw. Erger nog: voordat je de moeilijkere side-quests kan spelen, moet je een flink aantal pirate points hebben.

En die verdien je hoofdzakelijk via side-quests en minigames, en per quest of game krijg je maar bar weinig punten. Eigenlijk word je dus geforceerd om vrijwel alle makkelijke quests uit te spreken voordat je aan de moeilijke mag beginnen.

De A.I. is erg goed. Je hoeft je geen zorgen te maken over je teamgenoten, ze zijn meer dan instaat om voor zichzelf te zorgen en de vijanden uit te schakelen. Je teamgenoten verliezen geen HP, alleen de leader verliest health. Aangezien je met één knop kunt schakelen tussen karakters, kun je het zo wel erg makkelijk maken voor jezelf.

De vijanden zijn relatief makkelijk te verslaan, maar de boss battles zijn van een ander formaat. Er is een groot verschil in moeilijkheidsgraad tussen de normale battles en de eindgevechten, wat als een schrik komt als je je weg door de missies heen hebt gedanst.

Waar dit spel wel in uitblinkt, is de co-op. Je kan samen met een ander persoon spelen, en je medespeler kan in en uit de co-op springen door op start te drukken. De co-op is beschikbaar in alle missies, op één missie in het begin na waar de vrienden van Luffy nog ontvoerd zijn.

De co-op is niet in één scherm of in split-screen, maar in twee vierkante schermen die schuin van elkaar staan. Dit betekent dat niet hete hele scherm benut wordt, ongeveer een kwart van het scherm wordt gevuld door een kaart, aan de rechterkant is er een pop-up scherm waarin je ziet welke items je verzameld.

Items verzamel je door dingen zoals bomen te slopen, die items kun je weer gebruiken voor verschillende doeleinden, zoals het maken van producten en het uitbreiden van trans town.

De Battle Colosseum modus heeft een verhaal, maar net als het verhaal van de main story is die moeilijk te begrijpen als je onbekend bent met de anime/manga. Karakters zijn te ontgrendelen via bepaalde taken, zoals een bepaald aantal keer winnen met een ander karakter.

Hoe meer gevechten je wint, hoe hoger je in rang stijgt en hoe sterker je vijanden worden. En daar draait de Battle Colosseum mode om, niet veel meer en niet minder. Je neemt het ook op tegen allerlei karakters die niet voorkomen in het hoofdverhaal, zoals Boa Hancock. Ook kun je vanaf het begin van de Battle Colosseum vechten als Trafalgar Law, die ook niet voorkomt in het hoofdverhaal. Leuk, maar erg verwarrend voor de non-fans.

Co-op is ook beschikbaar in de Battle Colosseum, alleen dan in mindere mate. Niet alle gevechten zijn speelbaar voor mindere karakters, wat erg jammer is. Dit soort modi schreeuwen gewoon om co-op, en het was dan ook erg teleurstellend toen dit niet het geval bleek voor het merendeel van de gevechten.

One Piece Unlimited World RED is must have voor fans van de One Piece serie. Oningewijden zullen hun hoofd maar krabben bij al die karakters en gebeurtenissen waar naar gerefereerd wordt, maar fans zullen met een grijns op hun gezicht het verhaal doorlopen. De gameplay en co-op zijn enorm vermakelijk, en zijn dé redenen om dit spel te kopen. Zelfs als je alleen maar de intro van de Wikipedia pagina over de serie gescand hebt.