Octopath Traveler Review - Reis vol keuzes

Met een bijzondere artstyle, verschillende verhaallijnen en een scala aan geheimen moet Octopath Traveler de volgende grote game voor de Nintendo Switch worden. Uniek is het spel zeker, maar de vraag is of ontwikkelaar Square Enix het allemaal goed weet te mengen. Je ontdekt het in onze Octopath Traveler review.

Final Fantasy VI, Chrono Trigger of zelfs Pokémon zijn games waar je aan kunt denken als je Octopath Traveler speelt, want het is een game die doet denken aan de klassieke Japanse role-playing games die je op de SNES zag verschijnen. Die games waarin je met een scala aan personages tientallen uren de wereld moest verkennen vol epische gevechten en dat terwijl je een gigantisch verhaal aan het beleven was. Square Enix weet wel raad met interessante personages, een diepgaand vechtsysteem en fantastische 2D-pixelart. Octopath Traveler heeft het allemaal, maar de vraag blijft of het allemaal tot een goed geheel samenkomt.

In de JRPG’s van Square Enix zie je wel vaker dat je met een groep op stap gaat, want Final Fantasy of I Am Setsuna zijn daarvoor bewijs genoeg. Octopath Traveler volgt deze trend door je op avontuur te sturen met acht personages, namelijk ridder Olberic, verstoten prinses Primrose, dief Therion, doktor Alfyn, verkoopster Tressa, jager H’aanit, geleerde Cyrus en geestelijke Ophilia. Het bijzonder is dat Octopath met deze acht personages niet één groot verhaal vertelt, maar juist acht losstaande verhalen (allemaal goed voor tientallen uren speelplezier!).

Zodra je dan ook aan de verschillende verhalen begint, valt je direct op dat de artstyle van de game om bij weg te zwijmelen is. Je kunt de pixels tellen, maar dat is de bedoeling aangezien we met 2D-pixelart te maken hebben. Van de blokkerige personages tot de gedetailleerde bouwwerken, alles ziet er lekker ouderwets uit. Door te kiezen voor een kruising tussen van de ouderwetse pixels en de moderne HD technologie, weet de game flink wat detail toe te voegen en dat zie je zelfs aan de wapperende vlaggen die je her en der ziet om te laten zien dat er een flinke wind waait.

De details zijn ook te vinden in de randjes van het scherm die met opzet een beetje vervaagd zijn om de focus nog meer op de personages te leggen. Het hele doel van de camera is juist om alles waar de avonturiers niet lopen expres onduidelijk te maken. Hierdoor kun je alleen zien wat er recht voor je voeten gebeurt en als je de rest wil zien, moet je het gaan ontdekken.

De onscherpe achtergronden verbergen talloze geheimen die in de wereld te vinden zijn en geeft je meer te doen dan alleen het oplossen van de Side Quests die overigens in overvloed aanwezig zijn. De zijmissies zorgen dan ook voor leuke interactie in de wereld en zijn meer dan alleen een afleiding, zoals een memorable missie om verdwaalde opa te redden. Het gevoel van avontuur is op elk moment aanwezig en echte avonturiers zullen dan ook flink wat uren ronddwalen in de wereld van Octopath voordat ze doorgaan met een volgend hoofdstuk van één van de acht verhalen.

Dat is misschien maar goed ook, want het grootste plezier is niet te vinden in het uitspelen van de hoofdstukken in het verhaal. Je bent misschien wel benieuwd naar hoe Tressa op reis gaat om een betere verkoopster te worden, maar als je in één rechte lijn haar verhaal wil spelen, kom je van een koude kermis thuis. Tijdens het spelen kunnen de acht personages namelijk levelen, waardoor ze steeds sterker worden en progressie kunnen maken in het verhaal.

Zo begint Tressa net als de rest op level 1 en na het uitspelen van haar hoofdstuk is ze met een beetje geluk bijna level 10. Het komt dan ook als een schok wanneer je ziet dat Tressa hoger dan level 20 moet zijn voordat het verstandig is om haar verhaal verder te spelen. Het is een probleem dat elk personage plaagt en je een goede reden geeft om eerst de zeven andere personages te verzamelen.

De game lijkt dit van je te verlangen, want het ritme wordt al een stuk beter als je één voor één het eerste hoofdstuk van de personages uitspeelt. (ja, je kan de verhalen dus los van elkaar spelen!). Hierdoor kom je automatisch een stuk sneller bij het gewenste level om met iedereen het volgende hoofdstuk te beginnen. Doe je dit niet is het een eindeloze weg aan gevechten om in eerste instantie dus Tressa sterker te maken via het vechten, iets wat ook wel bekend staat als grinden.

Dit moet je doen door middel van het turn-based vechtsysteem waarbij je met een team van vier tegen de vijand vecht door net als in een Pokémon-spel om beurten een aanval uit te voeren. De vijand heeft een aantal zwakke plekken en met de verschillende soorten aanvallen van je team kun je daar goed gebruik van maken. Door de vijand op zijn of haar zwakke plek aan te vallen kun je vijanden tijdelijk ‘breken’ waardoor je tijdens de volgende beurt nog meer schade aan kunt richten.

Om vijanden te breken kun je Boost Points (BP) gebruiken die je meerdere klappen uit laat delen of aanvallen sterker maken. Elke ronde verzamel je BP automatisch en rechts bovenin het scherm kun je bijhouden hoeveel BP iedereen heeft. Hierdoor is elk gevecht als het ware een complexe puzzel die je maar al te graag wilt oplossen zonder dat het ooit saai begint te worden, maar daar blijft het niet bij.

Wat de gevechten alleen nog maar leuker maakt, is dat muziek echt je bloed goed doet pompen. De bombastische tonen vervelen geen seconde en geven elke klap een extra steuntje in de rug. Het is niet alleen typerend voor de gevechten, want gedurende je hele avontuur zit je te genieten van de Keltische klanken die al vrij snel in je hoofd blijven hangen.

De muziek stoomt je dan ook klaar voor een fantastisch avontuur buiten de gevechten en in het verhaal. Helaas merk je alleen wel zodra je een dorpje binnen wandelt, een onderonsje hebt met de lokale bevolking en na het doorkruisen van een dungeon een spannend gevecht moet houden met een eindbaas dat er iets mis is. Na een flink aantal hoofdstukken met de verschillende personages gespeeld te hebben, wordt duidelijk dat de structuur telkens weer hetzelfde is.

Er is maar weinig variatie te vinden is in het verloop van een hoofdstuk en doordat je telkens weer hetzelfde aantreft merk je dat het tempo nogal genekt wordt. Natuurlijk kan een hoofdstuk van Olberic wel iets langer duren dan die van Therion, maar daar is het ook wel mee gezegd. Het is erg jammer aangezien de verhalen wel leuk en interessant zijn. Naast het avontuur van Tressa wil je eigenlijk ieders verhaal zo snel mogelijk spelen, want het voelt nooit als een taak om met de kleurrijke personages op stap te gaan om de wereld te ontdekken.

Dit wordt namelijk alleen gedaan door een scène hier en daar die commentaar geeft op wat er zojuist gebeurd is en dat is fijn. De zogenoemde ‘Travel Banter’ geeft je het gevoel alsof de personages toch nog enigszins reisgenoten zijn en niet alleen elkaar ontmoet hebben omdat je als speler weet dat je ze aan je team kunt toevoegen. De korte gesprekjes laten ook zien hoe iedereen van elkaar verschilt waardoor je ze niet alleen vanwege de ‘Path Action’ als unieke personages ziet.

Uit de dialogen en het gedrag van de personages blijkt namelijk heel goed dat iedereen van elkaar verschilt en daar speelt de ‘Path Action’ op in. Hierdoor hebben de acht avonturiers allemaal een eigen interactie die ze buiten het spel kunnen uitvoeren. Zo kan Cyrus mensen flink aan de tand voelen en dankzij de grijpgrage handjes van Therion kun je snel gratis items krijgen die je in het spel weer kunt gebruiken.

Mede dankzij de Path Actions weet Octopath Traveler zich goed te onderscheiden van titels die voor inspiratie zorgden. Met een levendige open wereld en kleurrijke personages om deze mee te verkennen, kun je flink genieten van de verhalen ondanks dat het tempo genekt wordt door de structuur van het spel. De grind tussen de hoofdstukken door had erg vervelend kunnen zijn, maar de diepgaande gevechten zullen je hiervan redden. Je verveelt je tijdens de gevechten geen seconde en dankzij de prachtige pixelart en oorstrelende muziek die op elk moment perfect ondersteunt, is deze game het spelen meer dan waard.