No More Heroes 2: Desperate Struggle Review

No More Heroes wist eerder op de Wii hoge ogen te gooien. Suda51 probeert het nogmaals met No More Heroes 2: Desperate Struggle, maar is dit ook echt een wanhopige strijd geweest? Om daar een antwoord op te geven hebben we geworsteld met Travis.

Onlangs wisten wij te melden dat Goichi Suda, de man achter No More Heroes, op het toilet op het idee kwam voor deze serie. Geen wonder dat dit soort taferelen, zoals het spel kunnen opslaan door op de wc te gaan zitten, ook in de game verwerkt zitten. Maar is dit soort humor alles waar de game om draait?

Vermoorde vriend
Het verhaal van No More Heroes 2: Desperate Struggle speelt zich drie jaar na het eerste deel af. Travis Touchdown, als wie jij speelt, heeft het wel een beetje gehad met het moorden en staat weer onderaan de lijst van beste huurmoordenaars. Maar het lot bepaalt dat Travis’ beste vriend Bishop vermoord wordt door één van de inmiddels hoog opgeklommen huurmoordenaars.

De huurmoordenaar die Bishop heeft omgebracht, heeft het hoofd van Bishop in een zak gedaan en deze bij Travis door de ruit gegooid. Travis vraagt vervolgens vriendin Sylvia om uit te zoeken wie deze moordenaar is. Dat doet ze en jouw avontuur om huurmoordenaars te traceren en verslaan begint, om zo uiteindelijk bij de allerbeste huurmoordernaar van het moment uit te komen.

De ladder beklimmen
Tijdens je zoektocht naar de moordenaar van Bishop helpt Sylvia je om de ladder te beklimmen. Er zijn ditmaal 50 moordenaars die het op jou voorzien hebben en je dient deze allemaal één voor één aan te pakken om voortgang te boeken. Sylvia regelt de gevechten met deze 50 personen voor jou en het is dan aan jou de taak om, eenmaal bij de schuilplaats van de baas aangekomen te zijn, korte metten te maken met zijn handlangers en vervolgens hem uit te dagen. Mocht je hem eenmaal hebben verslagen, dan stijg je een plekje op de ranglijst en ben je dus een stapje dichterbij je doel.

Hack ’n Slash met wat variatie
Gedurende de levels ben je eigenlijk alleen maar bezig met het in elkaar slaan van je tegenstanders en het opladen van je zwaard, want deze loopt op batterijen, waarover zometeen meer. Er is dan ook weinig variatie te bekennen op weg naar de eindbazen. De bazen bieden gelukkig wel weer genoeg afwisseling en vereisen het nodige strategisch denken om ze te verslaan, maar gelukkig dien je in het begin geen hele plannen klaar te hebben liggen.

Zo is de eerste baas nog aan de makkelijker kant maar stijgt het niveau. Zo is de tweede baas is al wat uitdagender en bewijst wel dat Suda51 veel variatie in de game heeft gestopt. Deze baas verandert namelijk in een gigantische robot waarna ook Travis zijn robot van stal haalt. Het gevecht tussen de twee robots is dan ook geen Hack ’n Slash gameplay meer, maar dat van een fighter, al is het in een lichte vorm. En zo zijn er nog heel wat bazen die hun eigen, unieke manier van vechten hebben. Maar veelal komt het toch op hetzelfde neer: tactisch denken, ontwijken en toeslaan.

Geinig minigames
Maar de bazen worden natuurlijk wel steeds sterker. Travis heeft dan ook een vriendin die hem voorziet van de laatste snufjes. Zo biedt de charmante, doch soms botte, Naomi onder meer nieuwe Beam Katana’s aan. Maar net als in het echte leven moet ook Travis voor deze spullen betalen en dus werken voor zijn geld. Dat geld verdien je in de minigames. Dit zijn spelletjes in de vorm van 8-bit games waarvan de meeste erg leuk zijn om te spelen, maar dit ligt natuurlijk aan je persoonlijke voorkeur.

Zo heb je een spelletje waarin je van het ene naar de andere kant van een level, á la Mario, dient te lopen terwijl je zoveel mogelijk kokosnoten vergaart. Of dien je binnen een bepaalde tijd pizza’s weg te brengen terwijl je over een snelweg crost, á la Turbo. Aan de hand van je prestaties binnen deze minigames krijg je geld dat je later weer kunt uitgeven.

Besturing en bashen
Gedurende je weg naar de baas dien je handlangers van hem te verslaan. En gedurende het spel ben je eigenlijk voordurend bezig met het slaan en zwiepen met de Wiimote maar ook wegduiken wordt zo af en toe van je verwacht (D-pad).

Het uitdelen van klappen doe je door combinaties te maken van zwaaien met de Wiimote, op de A- en B-knop te drukken. Met de Wiimote deel je een zwieper uit (de Wiimote maakt onderscheid of je hoog of laag slaat) met je katana, met de A-knop sla je ook met de katana en met de B-knop deel je verschillende klappen uit. Tijdens dit bashen verandert het tijgertje onderin je beeldscherm van houding en wordt hij uiteindelijk rood, als dit eenmaal het geval is kun je een modus activeren waardoor Travis extreem snel wordt en zijn batterij van zijn zwaard niet leeg gaat. Deze loopt tijdens het vechten namelijk leeg waarna je het zwaard weer moet opladen. Mocht je zwaard leeg zijn, dan dien je een ander wapen te kiezen (2-knop) of de 1-knop in te drukken en een, jawel jongens, trekkende beweging te maken.

Cel-shaded maar dan volwassen
No More Heroes 2: Desperate Struggle heeft een compleet eigen stijl qua graphics. Het is cel-shaded maar dan een stuk volwassener dan bijvoorbeeld The Legend of Zelda: The Windwaker. De game oogt namelijk cartoonesk maar heeft ook een volwassen uistraling mede door de lichteffecten die erg goed gebruikt en overdreven worden. Grafisch is het spel dan ook origineel te noemen en ziet No More Heroes 2: Desperate Struggle er beter uit dan zijn voorganger. Wel zijn sommige textures iets te blokkerig en zijn de omgevingen erg kaal wat erg jammer is.

Bliepjes, aardige muziek en een sterke cast
Omdat er door het spel heen verschillende referenties zijn naar het 8-bit tijdperk zijn er ook een hoop 8-bit bliepjes in het spel te vinden. Deze vindt je terug in de minigames maar ook tijdens de levels. Deze geluidjes geven een gevoel van nostalgie maar voegen verder weinig toe. Wel zijn er af en toe geluidjes zich erg snel herhalen of op den duur gaan irriteren. De muziek is ook goed verzorgt maar is niet hoogstaand maar het zorgt er wel voor dat je zin krijgt om meer vijanden in elkaar te beuken. Als laatste hebben we de voice-acting die wel erg goed gedaan is. De personages hebben ieder een ander accent en stralen hierdoor ieder een eigen persoonlijkheid uit.

Conclusie
Suda51 heeft met No More Heroes 2: Desperate Struggle een bovengemiddelde Wii game afgeleverd. De stukjes voor de eindbazen zijn erg eentonig door het gehack ’n slash dat weinig diepgang kent. De eindbazen verhelpen dit gelukkig weer en ook de minigames zijn erg leuk evenals de humor. Ondanks dat is No More Heroes 2: Desperate Struggle een aangename hardcore game waar de Wii bezitters wel weer eens aan toe zijn.