Ninja Turtles Review

Stop vier schattige groene wezens bij elkaar en je hebt goud in handen. Dat geldt tenminste voor de Turtles. Toch? Want zeg nou eerlijk: wie is er nou niet opgegroeid met Leonardo, Donatello, Raphael, Michelanglo en Splinter? Opnieuw kun je ze van genieten in de bios met Ninja Turtles!

Ninja Turtles vertelt het verhaal van de journalist April O'Neil (te koelbloedig gespeeld door Megan Fox) die een journaliste is die start op soft news: de niet zo belangrijke onderwerpen in de journalistiek. Ondertussen is er in New York heel wat misdaad gaande en O'Neil probeert haar vinger op de zere plek te leggen. Natuurlijk wordt de misdaad gepleegd door de Foot Clan en diens leider Schredder.

Wat is er aan de hand? Op een avond is O'Neil getuige van een misdaad en ziet ze dat de Foot Clan klappen krijgt. Snelheid en schaduwen, dat is wat ze ziet. Als de Foot Clan verslagen is - voor dat moment - ziet O'Neil een teken, een soort markering zoals Zorro ze ook altijd maakt. Alleen dan geen Z van Zorro, maar een Chinees teken. O'Neil heeft beet...denkt ze!

Op de redactie van de tv-zender waar ze werkt pitcht zij een verhaal bij haar Chef (gespeeld oor Whoopi Goldberg). Maar die vindt het, terecht, te vaag. Een verhaal schrijven over mensen die de Foot Clan verslagen hebben, maar zonder echt bewijs... tja, daar gebeurt niets mee.O'Neil is natuurlijk verslagen. Ze wil ingezet worden op hard news de onderwerpen die er wél toe doen.

De rol van O'Niel wordt door Fox niet goed gespeeld. Een ijskonijn is ze, met weinig expressie. Als bezoeker kun je zelfs niet echt empathie voor haar voelen, omdat ze continu een strakke, chagrijnige blik heeft.

Gelukkig, kun je dat als bezoeker wél voor de Turtles, want die komen natuurlijk al snel in beeld. Verwacht met de Turtles geen verhaal met diepgang. Wat je wel kan verwachten, is een film vol spektakel. Voor de doorgewinterde Turtle fan is het misschien soms wat te ver en over de top. Maar kom op, wat verwacht je anders met Michael Bay als producent? Dit is een soort van Transformers in een Turtles jasje en dat is prima door regisseur Jonathan Libesman.

Opvallend is vooral dat bezoekers in de bioscoop geregeld moeten schateren van het lachen. Waarom? Om de grappen van de Turtles. Ze dollen continu met elkaar en dat is om van te genieten. Natuurlijk, het zijn flauwe grappen, geen intellectuele grappen.

Maar wederom: dat is prima. Daarbij zijn de vechtscènes goed in beeld gebracht, en is de afwisseling tussen actie en flauwe grapjes prima in balans. Het meest flauwe en meteen ook het meest epische moment is de scène die plaatsvindt in een lift - nee, we gaan niet spoilen. Check het zelf maar.

Dus ga niet zeuren over diepgang. Ninja Turtles is stiekem bedoeld voor de jonge kijker, en de missie slaagt voor die doelgroep prima. Wel wat teleurstellend is het optreden van William Fichtner in de rol van Sacks. Als oud-collega van de vader van O'Neil weet je al gauw dat hij misschien niet helemaal te vertrouwen is, maar hij overtuigt niet in zijn geheel. En dat terwijl hij in de tv-serie Prison Break toch wel degelijk indruk wist te maken als bad guy. Zonde dus.

Al met al is Ninja Turtles een prima popcornfilm. Het verhaal is niet baanbrekend en de actie, met de bijbehorende special effects, is niet nieuw. Maar toch zit er voor de jeugdige kijkers genoeg leuks in. Zelfs de volwassen kijker kan genieten van de flauwe humor. Zie het als guilty pleasure, en daar is niets mis mee.