Nier Automata Review - Samenwerking werpt zijn vruchten af

In 2010 werd Nier ontvangen met gemengde gevoelens, het verhaal was van hoge kwaliteit, maar de gameplay viel tegen. Bedenker Yoko Taro schakelde voor Nier Automata daarom de hulp in van ontwikkelaar Platinum Games om te helpen op dat gebied. Of de samenwerking zijn vruchten heeft afgeworpen kun je lezen in onze Nier Automata review.

Ondanks dat Nier Automata een vervolg is op Nier, is het niet van belang om de voorganger te spelen om Nier Automata te begrijpen. Tussen beide games zit namelijk een tijdsprong van duizenden jaren, al zal de Nier-fan wel een aantal bekende gezichten tegenkomen.

Het gaat niet goed met de mensheid aan het begin van Nier Automata. De mensen zijn van de aarde verdreven nadat een buitenaards ras onze wereld overspoelde met een leger van robots. De laatste overlevenden zijn gevlucht naar de maan en hebben een programma opgesteld om de aarde terug te winnen van de robots.

Het YoRHa-programma bestaat uit androids – half mens, half robot – die als taak hebben om gerichte operaties uit te voeren op aarde en ondertussen de menselijke rebellen die nog op de thuisplaneet zijn te ondersteunen. De androids vallen onder een strikt regime en mogen geen emoties uiten en krijgen ook geen volledige naam, enkel een cijfer en een letter om zichzelf te identificeren.

Onder de androids valt ook 2B, de protagonist, die in de openingsmissie alleen overblijft met 9S, nadat de rest van haar team is uitgeroeid door de robots. Ze weten de missie tot een succesvol einde te brengen, maar om daarvoor te zorgen blazen ze zichzelf op door middel van hun zwarte doos. Gelukkig voor 2B en 9S – en de lengte van Nier Automata – worden de androids herbouwd in hun basis en krijgt 2B zelfs haar geheugen terug. 9S heeft niet zoveel geluk en begint met een gewiste geheugenschijf.

Na hun reconstructie krijgen 2B en 9S al snel de instructie om samen weer naar de oppervlakte van de aarde te reizen, om lokale ondersteuning te bieden aan de rebellen. Nier Automata verandert op dat punt in een open wereld-game, maar wel één met verborgen restricties. Op het eerste gezicht lijkt het alsof je alle vrijheid van de wereld hebt, maar vaak is er maar één bepaalde route die je naar het eindpunt kan volgen.

Buiten die onzichtbare muren heb je in Nier Automata wel de vrijheid om te doen waar je op dat moment zin in hebt. Naast het hoofdverhaal zijn er namelijk talloze sidequests om de tijd mee te doden of je kan ervoor kiezen om vijanden te verslaan om te sparen voor dat ene wapen waar je je oog op hebt. Bovendien is het geen straf om af en toe rond te kijken in de wereld, die een hopeloze sfeer uitstraalt, maar tegelijkertijd geeft de opkomende natuur de wereld weer een beetje kleur.

De locaties die je tegenkomt zijn tevens zeer gevarieerd. Zo begin je in een vernietigde stad, met grasvelden waar vroeger pleinen waren, maar al snel kom je terecht in een woestijn, een berglandschap en zelfs het meest bizarre pretpark wat je ooit hebt gezien. Het doet je tevens twijfelen aan het verhaal wat jou als android wordt voorgeschoteld, want er gebeuren vreemde dingen met de robots, die de emoties van mensen proberen na te bootsen en er is zelfs een kolonie van vreedzame robots die je als vriend verwelkomen. Je krijgt heel snel het gevoel alsof er iets meer speelt dan een invasie van een buitenaards ras.

Maar ondanks de vreedzame robots zijn er ook een ontelbare hoeveelheid robots die 2B en 9S het liefst dood willen zien en dat is dus knokken geblazen. Met name op dit gebied is ontwikkelaar Platinum Games ingeschakeld en vanaf het eerste moment is het duidelijk waarom ze dat belletje hebben gekregen. De actie in Nier Automata is werkelijk fenomenaal en alles loopt enorm soepel in elkaar over, dat je echt het gevoel hebt dat jij verantwoordelijk bent voor de uitkomst en dat de game op geen enkel moment valsspeelt.

2B kan lichte aanvallen uitvoeren met haar eerste wapen en zware aanvallen uitvoeren met een tweede wapen, maar met een druk op de knop kan je wisselen naar een extra sets wapens en bijbehorende combinaties. Voeg daar ook nog eens sprongaanvallen aan toe en met de juiste wapensets is er geen enkele situatie te bedenken waar geen oplossing voor is. 2B bestuurt bovendien ook een klein robotje waarmee je tegelijkertijd kan aanvallen en een speciale kracht kan activeren.

De belangrijkste vaardigheid van 2B is echter het ontwijken van aanvallen en net zoals in Bayonetta brengt dat interessante gameplay-elementen met zich mee. Vijanden slaan enorm hard in Nier Automata en ontwijken is daarom van vitaal belang, gelukkig signaleren de robots een aanval door middel van een flits in hun ogen, om jou een indicatie te geven dat je moet ontwijken. Doe je dat met de juist timing, dan ontwijk je niet alleen de aanval, maar als je vervolgens de tegenstanders meteen countered voer je een speciale aanval uit die extreem veel schade doet. Het is dus niet alleen op defensief gebied een goede tactiek om te ontwijken, maar het is ook op offensief vlak een valide strategie.

De gevechten in Nier Automata zijn behoorlijk pittig, want het lijkt misschien wel makkelijk om te ontwijken als je een vijand ziet aanvallen, maar het gemiddelde gevecht bestaat uit een handjevol tot wel tientallen vijanden tegelijkertijd. Bovendien kan het perspectief plotseling veranderen, want het camerastandpunt past zich aan de situatie aan, waardoor het van een derdepersoonperspectief getransformeerd wordt naar een topdown-, 2D- of zelfs 2.5D-perspectief. Helaas kan dit soms nogal verwarrend werken en moet je snel omschakelen naar de juist situatie, zelfs middenin boss fights.

Om het hele zaakje niet onmogelijk te maken, wil Platinum Games ervoor zorgen dat Nier Automata op een stabiele 60 frames per seconde draait en dat lukt ze nagenoeg in de hele game. Alleen op moment dat de grafische kaart van de PlayStation 4 het te zwaar te verduren krijgt, zakt de framerate soms in naar de 50 frames per seconde, maar al met al heeft Platinum Games dat weer dik in orde.

Uiteindelijk zul je toch vaak het loodje leggen in Nier Automata en zul je te maken krijgen met een element dat we kennen uit Dark Souls. Tijdens je avontuur kun je namelijk meerdere chips vinden die je in je lichaam kan implementeren, zoals het verhogen van jouw snelheid of jouw aanvallen de eigenschap geven dat ze 10 procent van de schade omzetten in health. Ga je echter dood, dan zul je ook de geïnstalleerde chips verliezen, totdat je je oude lichaam weer bereikt om de chips op te pakken. Je kunt er daarentegen ook voor kiezen om jouw oude lichaam voor een korte tijd in te zetten als een computergestuurde bondgenoot, maar pas op, want je hebt ook de kans dat het een vijand wordt.

Wie heeft genoten van de muziek in Nier hoeft overigens niet bang te zijn dat Yoko Taro ook daar meer hulp voor ingeschakeld heeft, want de muziek van Nier Automata is net zoals het origineel gecomponeerd door Keiichi Okabe. Okabe heeft met de originele soundtrack een meesterwerk afgeleverd en ook in Nier Automata laat de Japanse componist geen steekjes vallen.

De muziek is prachtig en past perfect bij de sfeer die de wereld creëert. De droevige muziek laat je de zeldzame vrolijke tonen des te meer waarderen, net zoals de zeldzame hoeveelheid kleuren die je in de wereld zal vinden naast de grauwe robots en ruïnes.

Wat ons betreft is het inzetten van Platinum Games een gouden zet geweest van Yoko Taro. Het team van het Japanse brein heeft in Nier Automata een mysterieuze en prachtige wereld neergezet, met een verhaal waarbij je constant aan jezelf blijft twijfelen. Ondertussen heeft Platinum Games een briljant gevechtsysteem afgeleverd, compleet met extreem soepele animaties en verrassend veel diepgang. De Nier Automata release valt wellicht wat ongelukkig tussen grote namen als The Legend of Zelda: Breath of the Wild en Horizon: Zero Dawn in, maar het zou een schande zijn om deze game aan je voorbij te laten gaan.