NHL 2K9 Review

De 2K Sports serie heeft in de loop van de jaren een goede reputatie opgebouwd op het gebied van ijshockeygames. Kan de nieuwste versie echter opboksen tegen EA's pareltje NHL 09?

2K Sports heeft met haar games altijd veel sympathie opgewekt in de gameswereld. De goede graphics en snelle gameplay vielen altijd in goede aarde bij ijshockeyfans, maar ook bij mensen die niet elke wedstrijd in het ijshockey volgen. De laatste jaren is EA Sports echter met een opvallende opmars bezig, met NHL 09 als kroon op het werk. Dit terwijl de NHL-games van 2K Sports het een beetje aan vernieuwing ontbeerden. Tijd voor 2K Sports dus, om flink aan de bak te gaan!

Voor NHL 2K9 werd daarom ook een compleet nieuw ontwikkelingsteam aangetrokken, dat voor een geheel nieuwe game moest gaan zorgen. Rome is niet op één dag gebouwd en dat geldt eigenlijk ook voor deze game. Op een aantal punten is het spel erg vooruit gegaan, maar er zijn nog steeds een paar punten die wat aanpassingen nodig hebben.

Grafisch solide, maar geen uitblinker
Wat meteen opvalt als je NHL 2K9 in je console stopt, zeker nadat je de grafische pracht van NHL 09 hebt mogen aanschouwen, is dat de game grafisch geen topper is. Begrijp dit niet verkeerd, er is op dit gebied helemaal niks mis met de game, maar je hoopt altijd op een game die op het gebied van graphics zijn voorganger ruim overtreft. Spelers zien er weliswaar redelijk uit, vooral de echte sterren zijn levensecht overgenomen, maar qua animaties is het helaas iets minder positief. Spelers lijken soms over het ijs te schaatsen, alsof ze voor het eerst op schaatsen staan.

Wat wel een pluspunt is op het gebied van de graphics, is het gebeuren rond het veld. Anders dan in veel andere sportgames is hier wel aandacht besteed aan het publiek, dat in de stadions fanatiek hun favoriete team aan het aanmoedigen is. Het zijn relatief kleine dingen, maar worden toch vaak vergeten of overgeslagen door ontwikkelaars en het is aan te moedigen dat dit hier niet het geval is.

Sterke soundtrack en geluidseffecten, saai commentaar
Zijn de graphics niet heel indrukwekkend te noemen, met de soundtrack maakt 2K Sports wel iets goed. De overwegend rockachtige nummers passen goed bij de sfeer van het ijschockey en nummers als "Blitzkrieg Bop" van The Ramones zullen menig persoon bekend in de oren klinken. Ook de stadiongeluiden zijn erg realistisch, tot aan het schieten van de puck aan toe. Het zijn dit soort kleine dingen, die een spel net even wat specialer maken en het is duidelijk dat 2K Sports aan dit onderdeel veel tijd heeft besteed.

Minder is het commentaar, dat verzorgd wordt door Randy Hahn en Drew Remenda. Ze zien heel goed wat er gebeurt op het ijs en weten zo af en toe een goede opmerking te plaatsen, maar het doet allemaal wat doods aan. Bij een sport als ijshockey verwacht je een gepassioneerde commentator, die houdt van zijn sport, maar dit idee krijg je niet echt wanneer je naar deze twee heren luistert.

Gameplay over de schop
Middelmatige graphics en saai commentaar zijn niet erg, zolang er maar een goede gameplay te vinden is in de game. Die is door het nieuwe ontwikkelingsteam compleet over de schop gegaan en er is gekozen voor een snelle simpele aanpak. Geen ingewikkelde combo's, die toch niemand uit zijn hoofd kent, maar makkelijk op te pakken controls, die iedereen snel onder de knie heeft.

Helaas lijkt het er een beetje op alsof ze hierin zijn doorgeslagen, je zou grofweg kunnen zeggen dat je maar drie dingen nodig hebt: je linker stick, de schietknop en de sprintknop. Alhoewel de game daardoor makkelijk op te pakken is voor nieuwkomers, lijkt de uitdaging voor de wat meer ervaren gamer er niet echt meer in te zitten. Natuurlijk is het mogelijk in het spel verschillende trucs te doen, om zo je tegenstander te verschalken. Gek genoeg is het meestal echter een stuk effectiever, om simpelweg langs je tegenstander te sprinten en hard op doel te schieten. Ook laat de intelligentie van je tegenstander en teamgenoten af en toe wat te wensen over, iets waarin de eerdere games hun tijd ver vooruit waren.

Een beetje arcade
Er zijn weliswaar verschillende controlschema's, maar zeer waarschijnlijk zal je keuze al snel vallen op het 'Hybrid' schema. Het zogenaamde 'Basic' schema biedt wel erg weinig en het 'Pro Stick Evolution' is met zijn vele verschillende knoppen gewoonweg te ingewikkeld om uit je hoofd te leren. Mocht het onder de knie krijgen van deze controls daadwerkelijk iets betekenen, dan was deze optie iets geweest voor de hardcore gamers. Aangezien het weinig effectief is, om ingewikkelde aanvallen op te zetten, lijkt er niet echt nut in deze optie te zitten.

Niet geheel verrassend voelt deze titel dan ook niet echt aan als een simulatie-game, wat NHL 2K8 voorgaande jaren wel was, of in ieder geval pretendeerde te zijn. Dit is aan de ene kant een goede optie, aangezien het makkelijk is de game nu op te pakken. Aan de andere kant is dit ook wel jammer, want het spel blijft zo nogal oppervlakkig.

Gratis wereldsterren
Vanzelfsprekend zijn er in NHL 2K9 weer een hoop verschillende speelmodi te vinden, waarvan de Franchise modus de meest in het oog springende is. Hierin neem je de leiding over van een club, die je naar grote hoogten moet leiden. Was in het geval van de gameplay de simpele aanpak goed te begrijpen, hier zou wat meer diepgang zeker welkom zijn geweest. Natuurlijk kun je van alles in je formaties en tactieken aanpassen, maar waarom kun je bijvoorbeeld geen spelers gaan scouten? De grootste misser is zonder twijfel echter het probleem met topspelers, die midden in het seizoen ineens zonder contract zitten, omdat hun salaris te hoog zou zijn. In het echt zouden sterren als Sidney Crosby en Andrei Ovechkin nooit zonder club zitten, maar het kan maar zo voorkomen dat dit in NHL 2K9, na een seizoen spelen, het geval is.

Wel grappig zijn de minigames die zijn toegevoegd aan het spel, waarvan 3 vs. 3 het meest vermakelijk is. Compleet nutteloos, maar stiekem wel erg grappig, is het besturen van de ijsveegmachine, die in een minigame is verwerkt. Zet je deze minigames echter naast een extra speelmodus van EA, waarin je de complete controle krijgt over een speler, dan zijn ze wel wat karig te noemen.

Niets is leuker dan, in plaats van tegen de computer te spelen, het op te nemen tegen echte mensen. Dit kan tegen je vrienden op de bank, maar ook online kun je een aantal wedstrijden afwerken. De verbinding is goed te noemen, van lag is weinig sprake. Ook de mogelijkheid om een wedstrijd met twaalf spelers te spelen, waarin een ieder de controle heeft over een speler, is erg vermakelijk. Iets wat wel mist, is een lobby, waarin je even gezellig een praatje kan maken en kan zien hoeveel mensen er op dat moment online zijn.

Conclusie
NHL 2K9 is een heel solide game, die wel een stuk meer arcade aanvoelt dan zijn voorgangers. Dit hoeft echter niet meteen een slecht punt te zijn, met de game kun je jezelf zeker goed vermaken. Heb je echter als vergelijkingsmateriaal het voortreffelijke NHL 09 naast je liggen, dan lijkt het duidelijk waar de voorkeur naar uitgaat.