New Tales from the Borderlands Review – Losers als helden?

Na het succes van Tales from the Borderlands kon een vervolg niet uitblijven. Daar is ‘ie dan eindelijk: New Tales from the Borderlands. In deze review lees je alles wat je over dit langverwachte vervolg moet weten.

Enkele jaren geleden was menig gamer verslaafd aan een game van Telltale Games. Deze ontwikkelaar kwam met allerlei verhalende games, waarbij je niet zo heel veel hoefde te doen, behalve gesprekken volgen, keuzes maken en je laten leiden door quick-time-events. Een soort van moderne point en click game dus, waarmee Telltale in een paar jaar tijd significante vooruitgang toonde.

De eerste games, die geënt waren op het succes van Back tot the Future en Jurassic Park, waren nog een beetje knullig qua besturing en ervaring, maar met games als The Walking Dead en The Wolf Among Us was het raak. Tales from the Borderlands, natuurlijk geïnspireerd op de Borderlands franchise van 2K, verscheen in 2014.

Helaas kwam Telltale in zwaar weer, waardoor 2K het stokje heeft overgenomen voor het vervolg. De vraag is dan ook: weet New Tales from the Borderlands dezelfde kwaliteit neer te zetten als het eerste deel? Of wordt de finishing touch van Telltale toch gemist en is het niet een kwestie van enkel ‘nieuw’ in de titel gooien?

Echt ervaring met de eerdere game heb je niet nodig. Deze game biedt een gloednieuw avontuur. Je volgt het verhaal van drie mensen: Anu, Octavia en Fran. Anu is een vrouwelijke wetenschapper, Octavio is haar broer, een jongen van de straat. En Fran is een wat oudere vrouw die in een rolstoel zit en een Frogurt zaak runt. Stoer is ze zeker! Het verhaal is een beetje zoals zo vaak: een wereld staat in de fik, wordt overgenomen door allerlei vijanden, aah paniek, help, kun jij de planeet redden? Een beetje lullig om te zeggen, maar zo knullig is het wel. Qua verhaal denk je er niet meteen aan om alle vijf episodes achter elkaar door te spelen, daarvoor gebeurt er net even te weinig.

En om eerlijk te zijn ontbreekt daar voor je gevoel dan ook meteen de finishing touch van Telltale Games. Ondergetekende is zo’n beetje fan van het eerste uur en New Tales from the Borderlands voelt meteen anders, al is het lastig om een vinger op de zekere plek te leggen. Mogelijk heeft het te maken met de verhaallijnen.

In Borderlands games, en ook in Tales from the Borderlands, is humor zeer belangrijk. Zonder grap, geen game, zou bijna het motto kunnen zijn. Het probleem is dat het in New Tales from the Borderlands soms een beetje geforceerd aanvoelt. Natuurlijk is het leuk om in chaos en verderf terecht te komen als je het gevoel hebt drie ‘losers’ onder de knoppen te hebben, die er dan best wel goed vanaf komen. Maar veel dialogen zijn een beetje too much en de overgangen van situaties voelen soms net niet lekker aan. De yoghurt van Fran mag dan smooth zijn, dat geldt niet altijd voor de game.

Toch is het geen straf om de game te spelen, zeker niet. Dit is bij uitstek een game van mensen die van dit soort titels houden en niet te veel willen ‘doen’ in een game. Immers ga je niet verder dan van dialoog naar dialoog, van locatie naar locatie en van quick-time event naar quick-time event. Een game die dus heerlijk is als je na werktijd iets wil gamen, maar niet de focus hebt om de beste te zijn in de multiplayer van Call of Duty, of erg in-depth een verhaal wil volgen van een goede role-playing game.

Daarnaast is het voor Borderlands-fans leuk, omdat de game echt aanvoelt als Borderlands. Je kan nog altijd op zoek naar geld en maffe dingen tegenkomen en wat dat betreft zul je je dus geen moment vervelen. Bovendien heeft de game meerdere eindes en zijn jouw keuzes gaandeweg bepalend. Al is het de vraag of je na één keer spelen alles nog een keer wilt doorlopen.

Smaken verschillen, dat is duidelijk. Maar ondergetekende heeft elke Telltale game gespeeld en elke Borderlands game. Helaas kan gezegd worden dat New Tales from the Borderlands net niet is geworden waar je misschien op gehoopt had. Het spel is niet slecht, maar ontstijgt de middelmaat niet. Eigenlijk mist het meteen al een scène bij aanvang waarbij je op het puntje van je stoel gaat zitten. Het eindresultaat is als een beekje dat te veel kabbelt. We hadden eigenlijk een dikke frisse wind nodig!