Neverwinter Review

In een tijd waarin het free-to-play concept hoogtij viert en we door de crisis onze waardevolle centen liever op zak houden, komt Neverwinter op geen denkbaar beter tijdstip op de markt. Net als in The Lord of the Rings Online en Star Wars: The Old Republic, kunnen liefhebbers van het precaire genre zich gratis wanen in een fantasierijk universum waarin controverses en intriges eerder regel dan uitzondering zijn, en waarin jij als groentje de orde weer in glorie dient te herstellen. Want net als in vele andere MMO's, is de wereld in Neverwinter behoorlijk verkloot.

Maar hé, gelukkig ben jij er als (hopelijk doorgewinterde) rollenspelliefhebber om het kwaad aan banden te leggen. De game, die zich afspeelt in het fictieve Dungeons and Dragons-universum, en derhalve gebaseerd op de spelmechanieken van die franchise, probeert het DNA van verschillende titels in het genre met elkaar te vermengen. Dat zie je aan een grote hoeveelheid aan bekende elementen, maar ook hoe Neverwinter zich presenteert qua interface en qua missiestructuur.

Wie dus even geen MMO heeft aangeraakt, hoeft voor Neverwinter niet te vrezen. De herkenbaarheid zorgt voor een lage instapdrempel, hetgeen in het geval van Neverwinter positief is. Binnen luttele minuten maak je een account en personage aan en voor je het weet huppel je als mens, dwerg of elf rond in een door oorlog verdorven landschap. De wereld in Neverwinter is grauw, haast somber te noemen. Het duurt even alvorens je je in een kleurrijk en gemoedelijk gebied waant, daarvoor dien je je in je regio te bewijzen.

MMO volgens het boekje
Verhaaltechnisch heeft Neverwinter niets te maken met eerdere Neverwinter Nights-games. We duiken honderd jaar verder in de tijd, waarin blijkt dat de eeuwenoude stad Neverwinter ten onder is gegaan, maar even later opnieuw is opgebouwd. We komen dus eigenlijk alleen maar nieuwe personages tegen, al liggen her en der in de spelwereld boeken met daarin tekst over bekende namen uit de lore. De game knipoogt nog op andere manieren naar het bekende Neverwinter-universum, namelijk door middel van quotes en missies, dus voor de liefhebber voelt de mmo toch wel een beetje als thuiskomen.

Het aanmaken van een karakter gaat exact volgens het boekje: je kiest een ras, een klasse, kiest statistieken als strength, charisma en intelligence en wijzigt je held wat in uiterlijke kenmerken. Tot zover geen probleem, totdat je Neverwinter gaat spelen. Want wat blijkt: het houdt ineens op wat keuzevrijheid betreft. Zo is bijvoorbeeld je professie van tevoren bepaald en blijk je deze niet zelf te kunnen kiezen. Je krijgt één vaardigheid van de vijf door het systeem toegewezen (Arcana, Religion, Thievery, Nature of Dungeoneering), aangezien deze verbonden zijn aan een klasse. Onze krachtige zwaardvechter kon dus geen extra punten krijgen voor sluipen en inbreken (Thievery).

Standaard en generiek
Een MMO zonder vrijheid is natuurlijk funest. Het gaf ons meer het gevoel dat we een actie-RPG aan het spelen waren dan een game waarbij normaliter vrijheid hoog in het vaandel staat. Daarnaast hadden we ook wonder boven wonder geen keuze in het samenstellen van onze krachten. Eigenlijk heb je in Neverwinter alleen invloed op welke religie je personage volgt en waar hij of zij geboren is. Dat die keuze enkel symbolisch is en nul komma nul invloed heeft op de gameplay is dan ook behoorlijk ironisch. Het risico dat Neverwinter daarmee weinig uitdagend of verfrissend is, ligt door het bovenstaande op de loer, en eerlijkheid gebiedt te zeggen dat je daar ook inderdaad na een uurtje of vijf al weer achter komt.

In alles straalt Neverwinter pure middelmatigheid uit. We vechten in generieke kerkers en in standaard donkere omgevingen tegen gezapige vijanden. De quests die je krijgt gaan nooit verder dan ‘dood X-zoveel trollen’ en ‘bezoek dungeon C en vermoord kapitein B’. Neverwinter wordt al heel wat leuker als je samen met andere mensen een opdracht gaat voltooien, maar ook hier bespeuren we weinig verfrissende of originele elementen die de MMO een eigen smoel geeft. Alsof we Neverwinter tien jaar geleden al uitvoerig gespeeld hebben.

Toegegeven, het vechtsysteem kent één cool aspect: de aanwezigheid van Dailies, ofwel ultieme spreuken. Naarmate je in kort tijdsbestek zoveel vijanden hebt vermoord, vul je je ActionPoint-meter op. Als deze vol is, kun je een Dailie inzetten die enorme schade aanricht. Het deed ons denken aan Dragon Age die eenzelfde soort systeem kent. Wat dynamiek betreft refereert het vechtsysteem meermaals naar de rpg van BioWare, hetgeen natuurlijk een positief teken is. Je kunt als zwaardvechter zélf aanvallen blocken met je schild en als magiër kun je tijdens een gevecht gemakkelijk rond teleporteren. De gevechten blijven hierdoor in beweging en dat voelt prima.

Stijgt niet boven middelmatigheid uit
Dat Neverwinter gratis is, betekent niet dat kritiek hebben en uiten uit den boze is. In vergelijking met andere free-to-play MMO’s als The Lord of the Rings Online en Star Wars: The Old Republic, heeft Neverwinter helaas weinig te bieden. Wie verzot is op Neverwinter en Dungeons and Dragons, zal nog enigszins een link hebben met het verhaal, maar wie nieuw is in de serie doet er beter aan een andere mmo te proberen. Neverwinter is namelijk een vrij standaard mmo met generieke omgevingen en vijanden, waarin al vrij snel de verveling toeslaat.