NBA 2K18 Review - Doet voorganger vergeten

Nu het nieuwe NBA-seizoen alweer met rasse schreden op ons afkomt, wordt het hoog tijd voor het nieuwe deel in de beste basketbal gaming franchise: NBA 2K18. Aan 2K de schone taak om het bijna perfecte 2K17 te verbeteren. En dat is gelukt . Wil je weten waarom? Lees dan onze NBA 2K18 review!

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: NBA 2K18 is een ijzersterke basketbal- en sportgame. Dit komt doordat 2K een aantal dingen heel erg goed in de smiezen heeft, en een aantal slechte punten van vorig jaar heeft verbeterd. Zo is onder andere Draft Mode in MyTeam geïntroduceerd en is de MyTeam uitgebreider dan ooit. Maar we beginnen met het grootste pluspunt van NBA 2K18: de MyCareer.

Nieuw dit jaar in MyCareer is een ongekende vrijheid. Naast het spelen van de wedstrijden, heb je namelijk een hele stad tot je beschikking. In 'The Neighbourhood', zoals de stad heet, kun je rondlopen om even te trainen in de sportschool, te shoppen naar kleren in de NBA store, Footlocker store of de SWAG store, kun je je alle kapsels van de wereld laten aanmeten en ga zo maar door. Dit is ongekend voor een sportgame maar wij zijn er absoluut weg van.

Dan het verhaal en de cutscenes. Ook daar heeft Visual Concepts weer een waar feestje van gemaakt. Jouw personage, getiteld DJ, was een enorm basketbaltalent op de universiteit, totdat hij besloot, je raadt het al, zijn interesse in de muziek achterna te gaan.

Hij komt hierbij echter terug van een koude kermis: basketballen kan hij veel beter dan muziek produceren. Hij knokt zich naar een plek op het trainingskamp van een door jou zelf uit te kiezen NBA-team, en aan jou de eervolle taak om er een Hall of Fame-waardige carrière van te maken. Dit gaat onder de begeleiding van tal van cutscenes en keuzes die je moet maken die impact hebben op je spel, je imago en de relatie met je teamgenoten.

In NBA 2K18 is de speelstijl waarmee je kunt spelen sterk verbeterd. In NBA 2K17 kon je uit één Archetype kiezen, maar in NBA 2K18 zijn dat er twee. Wil je bijvoorbeeld zowel kunnen verdedigen als willen schieten? Dan kan dat. Zo kun je eindeloos dingen uitzoeken over welke speelstijl het best bij je past en hoe je dat verwerkt in de Archtetypes.

En als je dan klaar bent met het off-line gedeelte van de MyCareer, kun je je in The Neighbourhood nog altijd uitleven in The Park, oftewel straat basketbal, Pro-Am, hetzelfde als The Park maar dan in een zaal met officiële regels of je met vrienden chillen in je MyCourt. In andere woorden: genoeg te doen.

De gameplay heeft serte verbeteringen ondergaan ten opzichte van vorige jaren. Met name aan de schoten en lay-ups is gewerkt, en de progressie die geboekt is, laat de game een stuk fijner spelen. De dribble moves zijn eigenlijk onaangeraakt gebleven en dat is maar goed ook: ze werken nog steeds en je voelt echt het verschil tussen bijvoorbeeld Kyrie Irving en Demarcus Cousins.

Hand in hand met de veranderingen die je merkte bij het dribbelen, zijn de body-scans van spelers. Kevin Durant is nu eindelijk echt een stuk skinnyer dan Lebron James, waardoor de onderlinge match-up een stuk interessanter wordt. Ook grafisch is de game een pareltje: alle gezichten van spelers én coaches uit de NBA zijn enorm realistisch, van zowel supersterren als James Harden tot mindere goden als Shaun Livingston en Maurice Harkless. Hier zou FIFA nog een puntje aan kunnen zuigen!

De schoten hebben een flinke verandering doorgaan. Niet zozeer het schot zelf, maar wel de uitkomst. Als je nu een compleet vrijgelaten Steph Curry laat schieten, swisht 'ie negen van de tien keer door het netje. Dit geldt ook voor teamgenoten Thompson en Durant, maar ook voor andere scherpschutters als Devin Booker, Isaiah Thomas en Kyle Korver. Dit is in schril contrast met voorgaande jaren, waar er niet altijd logica zat in de uitkomst van de schoten.

Ook de lay-ups zijn sterk verbeterd. De waarde van een echte rim-protector, zoals Myles Turner of Andre Drummond, is enorm gestegen want een goede contest betekent nu dat die lay-up er niet in zit, maar mist. Waar je voorheen soms dóór de verdediger heenkon, gaat dat nu niet meer op, sterker nog, dat is negen van de tien keer een block van de verdediger. Dit is een mooi bruggetje naar de volgende alinea, want...

... het kopje zegt het al: ze pakten soms té goed uit. Het was bij vlagen namelijk bijna onmogelijk om een lay-up te scoren, omdat je bijna elke keer geplakt werd door een verdediger. Dit is natuurlijk heel frustrerend, en af en toe leek de verdediger uit het niets te komen of leek de lay-up compleet open, totdat de bal toch net van de ring afrolde en wij aan de andere kant de score tegen kregen. Bewijs? Check dan dit Instagram-filmpje.

MyTeam was altijd een beetje het ondergeschoven kindje bij 2K en kon zich nooit meten met de godfather van MyTeam, FUT. Tot NBA 2K18, want dit jaar kun je voor het eerst compleet los in de modus, die draait om het zelf opbouwen van een club waarbij je alles zelf kunt designen, van je stadions tot je clublogo en shirts waarin je speler spelen.

Nieuw dit jaar is Pack and Playoffs, oftewel het bekende FUT Draft uit FIFA. Hierin krijg je 6 packs te openen, één voor je coach en vijf voor je spelers. Bij elk pack kun je steeds twee kaartjes omdraaien, waar je vervolgens één van moet kiezen. En over die keuze moet je goed nadenken, en dat begint al bij je coach.

Stel je voor, je kunt kiezen uit Gregg Popovich en Steve Kerr. Waar Pop defensief speelt, speelt Steve Kerr run 'n gun, wat inhoudt dat je heel veel aan het rennen bent op de fast break en meer speelt op je aanvallende vuurkracht dan op je verdedigende kracht. Je zult dus spelers moeten vinden die bij dit systeem passen: een Steph Curry past veel beter bij Kerr dan een Kawhi Leonard, om maar iets te noemen.

Wij dachten eerst 'boeiend', maar toen wij onze eerste wedstrijd speelden kwamen we er achter dat het toch wel heel veel uitmaakt welke spelers je hebt bij welk systeem. Dit zorgt voor enorm veel diepgang, en wees niet bang voor als je niet zo veel weet over basketbal: bij elke speler krijg je een rating van 0 tot 100 over hoe goed hij past bij het systeem dat je coach speelt.

Ook nieuw is de modus 'Super Max', waarbij je eerst vijf wedsrijden speelt, waarna je op niveau ergens geplaatst wordt. Vervolgens speel je in een maand durend seizoen tegen andere spelers van jouw seizoen, waarbij je aan het eind van het seizoen, afhankelijk van hoe goed je hebt gespeeld in de wedstrijden gedurende het siezoen, hele dikke prijzen kunt winnen.

Hiernaast heb je ook nog de Road to the Playoffs, waarbij je je team door verscheidene ronden heen moet leiden, tot je uiteindelijk alles hebt gewonnen, Domination Mode, waarin je tegen ieder NBA-team speelt en waarbij je ook ontzettend dikke beloningen kan winnen. Heel uitgebreid dus, en wij hebben ons derhalve nog niet verveeld in de modus. Waar we ons alleen bij vlagen wel verveelden, was de MyGM.

De MyGM-modus stelt teleur in NBA 2K18. Ten opzichte van vorig jaar is er namelijk amper wat veranderd, het enige wat vernieuwd is zijn de cutscenes die je nu hebt als een speler iets van je wil, een coach een op- of aanmerking op je heeft of een trainer die meer salaris wil.

De nieuwe storymode die in MyGM zit helpt ook niet. De story an sich is niet slecht, sterker nog, daarmee hebben we ons de nodige uurtjes vermaakt, alleen de mogelijkheid om een normale MyGM te speler vervalt. Dus nu moet je elke keer als je wil beginnen weer dezelfde story spelen, en dat ging ons op den duur toch wel vervelen. Het concept is erg leuk, maar de uitvoering kan een stuk beter.

Al met al is NBA 2K18 een prachtige sportgame. The Neighbourhood laat je basketbal en een NBA-carrière voelen, leven en ervaren, de nieuwe body-scans zorgen voor veel meer realisme en ook het nieuwe lay-up en schotsysteem werkt goed. MyTeam is ook een waar godsgeschenk, en de amper vernieuwde MyGM en de gekke lay-ups af en toe mogen de pret niet drukken. Hands off, 2K.