Metro: Last Light Review

De mensheid worstelt al eeuwenlang met zichzelf. Al die oorlogen die worden gevoerd, zorgen voor totale vernietiging en putten de natuur daarnaast ook nog eens flink uit. Metro 2033 liet ons in 2010 zien hoe het zou zijn als de groep laatst overgebleven mensen het, na een nucleaire oorlog, moeten zien te overleven in de ondergrondse metrotunnels. Een verdomd gevaarlijk bestaan, want mutanten en smokkelaars liggen nu overal op de loer. Metro: Last Light vertelt het verhaal verder van de Russische Artyom, die in het origineel op zoek was naar de broedplaats van de Dark One mutanten. Nee, zijn gevechten zijn nu nog lang niet uitgevochten.

Metro: Last Light is een direct vervolg op Metro 2033. Enkele lichte plotbeschrijvingen komen in deze tekst dan ook subtiel aan de orde. Bij dezen ben je dus gewaarschuwd.

Dark Ones zijn angstaanjagende wezens. Ze kunnen onzichtbaar worden en kruipen zonder moeite in de gedachten van hun doelwitten. Toch hebben ze op een of andere manier een bepaalde connectie met Artyom. Niet zo gek dus dat hij en een groep ondergrondse soldaten op missie gaan als ze erachter komen dat er nog een Dark One over is gebleven. Het plot dat daarop volgt kom je in Metro: Last Light tegen. Een avontuur dat minstens zo intens als dodelijk is.

Een herkenbaar, maar wederom aangrijpend avontuur
Metro: Last Light wijkt in principe niet af van het gebruikte concept in Metro 2033. Op talloze momenten ben je namelijk bezig met het verkennen van 'verlaten' metrotunnels, kom je zo nu en dan boven de grond terwijl je een zuurstofmasker draagt, en zit je constant op het puntje van je stoel om te kijken of je niet begluurd wordt door een mutant of menselijke vijand n de buurt is. Want de wereld in Metro is, buiten de zeer schaars verdeelde veilige zones, op geen moment veilig voor Artyom. Noemenswaardig is de intelligentie van de vijanden, die – net als in het origineel– heel dynamisch reageren op jouw acties. Van het ontwijken van jouw zaklamp tot het vormen van nieuwe gevechtsformaties door luid geschreeuw. Ja, fans van de serie zullen deze bekende ervaring wederom snel in de armen kunnen sluiten.

Ook kan ammunitie soms weer heerlijk schaars zijn, als je even niet uitkijkt met het enthousiast overhalen van de trekker. Kasten opentrekken en kisten plunderen voor ammunitie is daarom ook een noodzaak als je een beetje voorbereid een vuurgevecht in wilt gaan. Wederom heb je een bepaald type ammunitie dat je kunt vinden waarmee je nieuwe wapens kunt kopen, of voorzien van een nieuw vizier, magazijn of zelfs een demper. In geval van nood kun je deze ammunitie ook zelf gebruiken om mee te schieten, maar eigenlijk zijn ze te kostbaar. Welke keuze zul je echter maken als het gaat om een kwestie tussen leven en dood? Dan zul je soms opofferingen moeten maken.

Sfeer, intensiteit, spanning: check
De schrik sloeg toe toen uitgever THQ werd overgenomen door Deep Silver, want overnames komen de ontwikkeling van een game nooit gen goede. Wat echter opvalt, is dat Metro: Last Light op geen moment het tempo en de sfeer kwijtraakt die de game vanaf de eerste minuut al overdraagt. Een sombere sfeer die de laatste mensen op aarde overbrengen en die soelaas zoeken, diep in de ondergrondse metrotunnels. Duidelijk heerst er enige vorm van wanhoop, maar tegelijkertijd ook een enkele vonk van hoop die je voelt, want er wordt stiekem nog genoeg gelachen en intieme momenten beleefd bij een warm kampvuur. Je wilt voor ze vechten, worstelen voor een beter bestaan. Artyom en een handvol anderen zijn in principe de laatste muur tegen al het gevaar buiten de metrotunnels. Intens. Dat is wat Metro 2033 zo goed wist over te brengen en Last Light duidelijk weet te evenaren.

Gaandeweg komt Artyom in verschillende gebieden van de metrotunnels terecht. Van donkere Duitse gevangenissen tot de kern van de Russische Communistische Partij. Er gebeurt nagenoeg altijd wel iets om je heen, waardoor je alert blijft. Eigenlijk wordt Metro: Last Light hoe langer je speelt ook steeds beter en intenser. Je krijgt echt het gevoel deel uit te maken van een belangrijke beweging die de overleving van de mens moet waarborgen. De spanning stijgt daardoor flink met ieder nieuw hoofdstuk, helemaal vanwege de overlevingskansen van Artyom, die soms flink schommelen.

Eén van de mooiste shooters tot nu toe
De eerste beelden die we al van Metro: Last Light hebben kunnen aanschouwen, verklapten al een visuele eyegasm die spelers krijgen wanneer zij met ontwikkelaar 4A Games' vervolg aan de slag zullen gaan. Dat is zonder twijfel waar. Metro: Last Light is ondergedompeld in een grafisch jasje om van te smullen. Ongeladen texturen komen nagenoeg niet voor en op momenten is het verdomd moeilijk om de wereld in Metro van echt te onderscheiden. Wij kropen in de rol van Artyom op nagenoeg de hoogste instellingen, maar zelfs op de meest lage instellingen ziet de sombere wereld in de PC-versie van Metro: Last Light eruit om door een ringetje te halen.

Veel liefde voor de kleine details
De hierboven genoemde sfeer voel je als je rondloopt en kijkt hoe een dronken Rus al zingend op de grond valt, terwijl naast hem een boer zijn varkens aan het voeren is; hij is deze waarschijnlijk aan het klaarmaken voor het ultieme noodlot. Een vieze bedoening, die je bijna kunt ruiken. Maar ook in onveilige gebieden is het moeilijk om kippenvel te onderdrukken, als je met een zaklamp of sfeervolle aansteker rondloopt, zoekend naar verborgen schatten of de uitweg om verder te komen. De dichte mist die er soms hangt en de angstaanjagende muziek maken het heel gemakkelijk om je compleet in de rol van Artyom te kunnen verliezen, helemaal als je overal om je heen verdachte geluiden begint te horen.

Het grote oog voor detail, waar Metro: Last Light absoluut over mag opscheppen, zorgt er mede voor dat dit dodelijke avontuur een memorabele is. De kleinste zaken komen gedetailleerd op de voorgrond te staan die ieder een belangrijke rol spelen in de immersie. Je hebt namelijk wederom een minimale HUD tot je beschikking. Je moet bijvoorbeeld zelf kijken hoeveel energie er nog in jouw zaklamp zit en die handmatig opladen met een dynamo, of zelf een blik werpen op Artyom's speciale horloge om de tijd te zien of om erachter te komen of je gezien kunt worden. Je bent hierdoor veel intensiever bezig en daardoor meer betrokken met het welzijn van Artyom, in plaats van enkel maar afgeleid te worden door cliché statistieken die op het scherm geplakt zitten.

In de PC-versie van Metro: Last Light zul je trouwens ook moeten afwegen welke instellingen het beste passen. De game is namelijk een zware jongen die een hoop van een computer vraagt om goed te draaien. Het uitzetten van de 'anti-aliasing' optie maakt bijvoorbeeld al een heel groot verschil voor de prestaties. Geloof maar dat je Metro: Last Light zo soepel mogelijk zult willen laten lopen, want dat komt de immersie absoluut ten goede.

Realisme komt zelden zonder eigenaardigheden
Maar waar een game volledig de focus legt op het brengen van een realistische spelervaring, daar zijn de fouten die worden opgemerkt ook het makkelijkst te zien. Artyom's schaduw bijvoorbeeld, valt op momenten compleet uit de toon. Op een bepaald moment kun je in een fel licht zelfs zien dat het wapen van zijn schaduw meer dan een meter voor hem wordt gedragen. Of één van Artyom's metgezellen, die op begeven moment met hem wilt proosten op het harde bestaan in Rusland, maar het glas dan niet vastpakt omdat die een halve meter van hem vandaan door een magische kracht dan de lucht in wordt geworpen. Rare praktijken, die helaas te snel opvallen door de realistische tint die Metro: Last Light wil uitstralen. Geen baanbrekende zaken, maar ze doen wel de immersie flink teniet. Eigenaardigheden als deze komen in de metrotunnels komen gelukkig niet al te vaak voor.

Ook worden er vraagtekens gezet bij de vele notities die je gaandeweg bij goed zoeken kunt vinden. Deze teksten vertellen meer over de achtergrond in het verhaal, maar lijken geschreven te zijn door Artyom zelf. Waarom zou je deze dan vinden op de meest uiteenlopende plaatsen waar hij ongetwijfeld nog nooit is geweest? Een ware mindfuck waar wij geen antwoord op kunnen vinden.

Deze weg gaat rechtdoor
Zou het interessant zijn geweest om wat meer enkele optionele paden aan Metro: Last Light toe te voegen? Van die vertakkingen die je eigenlijk niet zou hoeven nemen, maar wel wilt verkennen omdat er mogelijk een waardevolle verborgen schat of interessant geheim te vinden is? Wij denken van wel. Deze elementen komen in de game te weinig voor, want Metro: Last Light is eigenlijk vrij lineair van opzet. Dat kan een bewuste keuze zijn geweest, om de spanning en de vaart in het verhaal hoog te houden. Niet voor niets schreeuwen jouw metgezellen de hele tijd dat je sneller moet zijn als je even besluit om een hoekje en gaatje te gaan verkennen. Want tijd is, stiekem gezegd, in het verhaal ook een luxe. Maar wij weigeren te geloven dat een rijkelijk gevuld netwerk aan metrotunnels lineair van opzet is. Vrijheid op onbekend terrein kan ook een bepaalde angst geven, maar dat is een experiment dat in Metro: Last Light niet wordt uitgeprobeerd.

Een meer dan waardig vervolg
Is Metro: Last Light het wachten waard geweest? Zeker weten! Biedt de game meer van hetzelfde? Ook daar luidt het antwoord steevast 'ja', maar het werkt op geen moment storend. Ontwikkelaar 4A Games heeft de lat hoog gelegd en heeft een zeer waardig vervolg op Metro 2033 gemaakt. De game is op momenten zelfs een stuk intenser dan zijn voorganger. Het verhaal van Artyom heeft al een basis gekregen waar het nu op verder heeft gebouwd. Dat zie je terug in de sfeer, de communicatie en de vaart van de gameplay, die er heel goed in zit. Metro: Last Light pakt je al vanaf het begin bij de strot en weigert je los te laten. De game is daarom één van de meest solide shooters van de afgelopen jaren en daar mag deze Oekraïnse ontwikkelaar ongelofelijk trots op zijn.