Metro Exodus Review - Post-apocalyptisch Rusland op z'n best?

Na twee games de metrotunnels van Moskou te hebben gebruik als strijdtoneel, slaat studio 4A Games een interessante weg in. Niet langer zijn de claustrofobische tunnels de plek waar jij als Artyom ronddwaalt, maar de relatief open wereld van Rusland. Of die keuze ook een succesvolle is, lees je in deze Metro Exodus review!

Een opfriscursus Metro: Je speelt Artyom, een jonge Rus die op jonge leeftijd de metrotunnels zijn thuis moet noemen. Bovengronds hebben nucleaire bommen er voor gezorgd dat het oppervlak onbewoonbaar is, waardoor de diepe metrotunnels van Moskou redding bieden. Maar ook onder de grond blijkt lang niet alles koek en ei, waardoor jij als Artyom zijnde de zware last van de hele metro op je schouders moet nemen.

In de eerste twee games kom je steeds meer te weten over de mysterieuze figuren die in de metro ronddwalen, dwaal je door ‘verlaten’ metrostations en schiet je nazi’s en sovjets dood. Zelfs een nucleaire oorlog voorkomt niet dat dergelijke partijen weer opbloeien. Aan het einde van Metro Last Light bonjour je de mysterieuze Dark Ones uit de metro en staat niets je in de weg het oppervlak te verkennen: Daar begint Metro Exodus.

Met de metrotunnels weer veilig doet Artyom zijn uiterste best om tekenen van leven buiten Moskou op te pikken. We zullen niet te veel van het verhaal spoilen, maar laten we zeggen dat dit uiteindelijk via een omweg lukt. Blijdschap is er alleen niet, aangezien de exodus uit de metro niet bepaald van harte gaat. Enkel Artyom en een handjevol kompanen begint met de stoomtrein de Aurora de reis naar de Oeral.

Een enkele trip, aangezien het vertrek uit Moskou gepaard gaat met de nodige penarie. Geen probleem, aangezien de bunker in de Oeral (genaamd Yamantau) de redding moet bieden. Punt is alleen dat een trein vrije rails nodig heeft om op te rijden, waardoor je meerdere keren van boord moet om een vrije doorgang te forceren. De gameplay van Metro Exodus!

Al direct in het eerste level (genaamd The Wolga) valt je mond open van verbazing. De claustrofobische metrotunnels worden ingeruild voor een groot, open gebied met tal van bezienswaardigheden. Torens met bandieten, nesten met mutanten en andere te verkennen constructies. Je mag dan wel een missie hebben (op een kaart aangegeven), maar niets weerhoudt jou ervan om urenlang rond te dwalen over het oppervlak van Rusland. Of toch wel?

Wij speelden Metro Exodus direct op de moeilijkste difficulty (Ranger Hardcore-mode); immers merk je dan direct of iets moeilijk, makkelijk of gemiddeld is. De voornaamste beperking die jij jezelf oplegt door het kiezen van een moeilijkere moeilijkheidsgraad is het kunnen maken van nuttige voorwerpen. Je hebt constant tekort aan kogels en ook gasmaskerfilters lijken veel minder lang mee te gaan dan dat wordt vermeld.

In het eerste level is dat nog geen gigantisch probleem; met stealth mensen neermeppen werkt prima (mits je wacht tot het nacht is) en de lucht aan de Wolga is op de meeste plekken zonder gasmasker te ademen. Stilte voor de storm, zo zal blijken, aangezien je de filters later in Metro Exodus echt keihard nodig gaat hebben als je over het oppervlak dwaalt.

We stipten het al kort aan in deze Metro Exodus review, maar je kan als speler kiezen op welk moment je op pad wil gaan. Midden in de nacht liggen bandieten te slapen en is sluipen een stuk makkelijker. Enige nadeel is dat ook de vele mutanten (en anomalieën) van Rusland ook liever in de nacht ronddwalen. Wel zal je al snel leren dat het opereren in de nacht toch veruit het makkelijkste is. Mutanten kan je ontwijken, aangezien je niet meer in een smalle metrotunnel loopt.

Heb je een kamp met bandieten geneutraliseerd, dan vind je de nodige materialen om wapens te upgraden. Bof je, dan vind je ook nog eens een speciale update voor een ander stuk uitrusting, zoals meer kogels kunnen dragen, een metaaldetector of een sterkere helm. Jammer genoeg verlies je die upgrades (van je uitrusting, niet je wapens) bij het aankomen in het volgende level. Een bug? Misschien, maar strontvervelend is het wel. Elk level duurt maar een paar uur, waardoor je op deze manier vrij weinig hebt aan een upgrade die je tegen het einde van een level vindt.

Afgezien van een minpuntje bij het behouden van gevonden upgrades, is het nieuwe systeem waarin je zelf een aantal voorwerpen kan maken uitermate welkom. Slechts één van de vele aspecten in Metro Exodus waardoor de game meer aanvoelt als STALKER dan Metro. Is dat slecht? Verre van: STALKER was een zeer vermakelijk serie. Het punt is alleen dat het spel nog steeds de naam Metro draagt.

4A Games heeft gekozen voor een meer open aanpak en een flink aantal developers van GSC World (de makers van STALKER) zijn komen te werken bij de studio, waardoor kennis over dergelijke zaken in huis is gehaald. De open wereld is één van die resultaten, maar stipt direct een missertje aan, want het claustrofobische van Metro is vrijwel volledig verdwenen. In de gehele game (Ranger Hardcore-moeilijkheid met veel verkennen duurt zo’n 25 uur) verdwijn je slechts sporadisch onder de grond of in een donker gebouw.

Waar je in Metro 2033 en Metro Last Light gedwongen was jezelf moed in te drinken omdat elk geluidje zorgde voor nekharen die overeind kwamen te staan, is dat in Exodus nauwelijks het geval. Mutanten op je pad? Dan loop je gewoon een stukje om. Een vermakelijk alternatief, maar wel eentje die voor de vraag zorgt of het nog wel een Metro-game is.

Zijn de metrotunnels volledig verdwenen? Aha, nee! Tegen het einde van de game ga je wederom ondergronds en merk je zelf op (in de voice-over) dat dit ‘je natuurlijke habitat’ is. Jammer genoeg duurt dat avontuur maar een paar luttele minuten, waardoor je toch een beetje teleurstelling krijgt te verwerken. Nogmaals, de nieuwe aspecten zijn op zichzelf ontzettend gaaf, maar het geheel voelt minder als een titel in de Metro-franchise.

Is de ziel van Metro dan volledig verdwenen? Gelukkig niet. Waar het originele Metro 2033 (niet de redux-versie) nog steeds dient als prima benchmark om te zien hoe goed jouw PC is, zorgt ook de relatief open wereld van Exodus voor een flinke test van hardware. Gespeeld op een high-end PC hadden we niets te klagen over grafische pracht en praal, enkel over de beschikbare opties.

Geen FOV-slider (FOV staat standaard redelijk hoog, dus voor ons geen probleem) en relatief weinig grafische opties om lager te zetten. Misschien volgen die met een update als de game daadwerkelijk wordt gelanceerd, maar op het moment van spelen (een week voor release) ontbreken die functies nog. Licht ironisch, gezien de overstap naar de eveneens magere Epic Store als platform voor de PC-versie.

Weinig opties misschien, maar wel werkend. Iets dat ook wel mag, aangezien het spel flink wat maanden uit werd gesteld tot halverwege februari. 4A Games wilde wat meer tijd om de puntjes op de ‘i’ te zetten en kreeg die. Gelukkig maar, want het product is zo goed feilloos als het gaat om stabiliteit (in tegenstelling tot STALKER).

Geen enkele keer is er gecrasht en slechts sporadisch waren er grafische bugs terug te vinden (zwevende flessen nadat je een tafel kapotschiet bijvoorbeeld). Voor een relatief open-world game toch een behoorlijke prestatie. Ook de effecten, zoals vallende blaadjes in de herfst, willekeurige hoosbuien met regendruppels op je vizier in de winter en opwaaiend stof in de zomer zijn perfect afgewerkt. Geen regen dat door een dak heen valt (andere games willen nog wel eens in die valkuil trappen) en ook geen zonnestralen die dwars door een muur voor licht zorgen.

Grafisch piekfijn en de game op zichzelf lijkt vrijwel bug-vrij. Toch had er wel wat meer tijd (en aandacht) naar één aspect gekund: checkpoints. De willekeurigheid van wanneer het spel besluit op te slaan (in ieder geval op Ranger-Hardcore-mode) is soms frustrerend: dertig minuten progressie in de prullenbak omdat je niet zelf kan opslaan. Dat probleem heb je op lagere moeilijkheidsgraden niet, maar automatisch opslaan zou wel fatsoenlijk moeten werken. Niet het ene moment wel, het andere niet als je voorbij een bepaalde boom loopt.

De claustrofobische metrotunnels zijn door Artyom achter zich gelaten en als speler merk je dat direct. Metro Exodus voelt veel opener maar mist daardoor wel de horror die juist hoog in het vaandel stond in de voorgaande games. Grafisch volgt de titel wel beide voorgangers en kan je je vingers aflikken bij al het moois dat het post-apocalyptische Rusland jou zal voorschotelen. Combineer dat met de nieuwe features en de wereld van Metro Exodus voelt weliswaar anders aan, maar wel een waar je van kan genieten!