God Eater 3 Review - Enorme monsters tegen de vlakte werken

De wereld is in as gehuld en achter ieder verwoest gebouw schuil mogelijk een enorm monster. Gelukkig heb je enorme wapens bij je. In deze God Eater 3 review ben jij een God Eater en lust je je vijanden stuk voor stuk rauw. Hoewel de game een heerlijk gameplaysausje heeft, smaken niet alle onderdelen van deze actie-avonturengame even lekker.

In de God Eater franchise ligt de mensheid onder vuur door een post-apocalyptische gebeurtenis. Onbekende levensvormen genaamd Oracle Cells hebben de wereld aangevallen. Dit zijn onafhankelijk functionerende cellen die alles op hun pad verteren en de omgeving daarbij in een giftige aswolk hullen. Als de cellen zichzelf samenvoegen ontstaan er enorme wezens genaamd Aragami. Het klinkt een beetje als de filmserie Pacific Rim, waarbij de mensheid ook door enorme wezens aangevallen wordt.

In God Eater stappen mensen alleen niet in enorme robots om het gevecht aan te gaan, maar staat een nieuw soort krijgers op: De AGE (Adaptive God Eaters). Zij zijn het resultaat van een reeks experimenten waarbij het DNA van mensen gefuseerd wordt met de Oracle Cells. Op deze manier kunnen de mensen zichzelf binden aan de Aragami en zo God Arcs, enorme wapens, gebruiken om de monsters te bestrijden. De AGE worden in gevangenschap gehouden en met handboeien gekneveld totdat ze op missie gestuurd worden. Verder worden ze vreselijk verwaarloosd, vaak met de dood als gevolg.

Jij bent één van de speciale strijders en samen met je vrienden ben je de situatie in de cel helemaal beu. Op een dag passeert er een karavaan en dan zie je je kans schoon om daar aan boord te komen en een beter leven te starten. Natuurlijk doe je dat alles met je vrienden. Op dat moment begint een typisch animé heldenverhaal, dat compleet in animéstijl vormgegeven is. Jammer genoeg is het een verhaal dat bar weinig diepgang kent.

Het verhaal volgt jou, terwijl je steeds krachtiger wordt en onderweg de strijd aangaat met alsmaar groter en sterker wordende monsters. Intussen leer je de crew van de karavaan kennen en ontplooit zich het verhaal rondom de vracht in het ruim. God Eater 3 poogt hierbij een verhaal te vertellen dat op menselijke emotie inspeelt en je gaandeweg de 30 uur aan gameplay wat wendingen voorschotelt.

Het verhaal blijft ondanks deze pogingen behoorlijk plat. Gelukkig is het verhaal van ondergeschikte rol ten opzichte van de gameplay die rechtstreeks uit de (oude) Monster Hunter games zou kunnen komen. Je kiest telkens een missie en gaat vervolgens vanuit je basis op pad. Het doel is telkens het afslachten van een monster. Zodra dit is gebeurd, keer je terug naar de basis om je voor te bereiden op de volgende missie.

Deze gameplay klinkt als een herhaling van zetten in iedere missie. Dit is absoluut het geval bij God Eater 3, maar het betreft hier wel erg toffe zetten die tevens het kloppende hart van de game vormen. Dit komt door de enorme variatie die de game je voorschotelt op het gebied van wapens en skills.

Bij elke missie heb je enkele wapens en wat ondersteunende voorwerpen naar keuze bij je om de klus te klaren. Je kunt telkens één mêleewapen en één geweer meenemen. Op dit gebied en op het gebied van aanvallen biedt God Eater 3 een berg aan diversiteit. Er is een compleet arsenaal, bestaand uit mêleewapens zoals dolken, zwaarden, speren en zelfs twee korte zwaarden, beschikbaar vanaf het eerste moment dat je de game opstart. Op het gebied van vuurwapens geeft God Eater 3 je de keuze uit onder andere shotguns, automatische geweren en lasergeweren.

Voor ieder wapen heb je twee aanvallen tot je beschikking om combo’s te maken, namelijk een harde en een zachte. Daarnaast kun je springen, aanvallen afweren met een schild, rennen en een God Eater aanval uitvoeren waarmee je letterlijk een hapje uit je tegenstander neemt om sterker te worden. Het zorgt voor intense en divers aanvoelende gevechten.

Naast de wapenaanvallen kun je een link creëren tussen teamgenoten en jezelf. Dit zorgt ervoor dat je in een Engage status terecht komt en zo verwoestende aanvallen kunt uitvoeren. Ieder karakter heeft een andere link en geeft je toegang tot een andere aanval, afhankelijk van de uitrusting die je bij je draagt. Bandai Namco heeft dit element erg tof uitgewerkt door op upgrades en uitwisselbare skills in te spelen.

Gaandeweg de game vordert en jij meer monsters naar het hiernamaals helpt, word je namelijk sterker en speel je upgradepunten vrij voor jou en je teamgenoten. Met deze punten (waarvan jij er eentje per missie krijgt), je verdiende geld en de gevonden materialen kun je jezelf en je uitrusting verbeteren met upgrades en je voorraden aanvullen. Het is een leuk systeem, dat je telkens nieuwsgierig maakt naar de volgende upgrade, al merk je hier tijdens de game weinig van.

Dit is in tegenstelling tot de upgrades die je voor je teamgenoten kunt vrijspelen, want die maken overduidelijk een verschil. Met de punten die je teamgenoten krijgen na een missie kun je ze nieuwe bewegingen geven. Deze zorgen ervoor dat je teamgenoot in kwestie je actiever zal helen, vijanden agressiever aanvalt met mêlee wapens of juist op afstand bestookt met dikke geweren.

Jammer genoeg kun je de wapens van je teamgenoten niet aanpassen, maar dat mag de pret niet bederven. De AI in God Eater 3 is namelijk prima uitgewerkt en je team voelt goed ingespeeld aan op een enkel uitzonderlijk moment na. Doordat jij je team aan kunt passen wat betreft vaardigheden voelt God Eater 3 daarbij telkens lekker divers aan.

Jammer genoeg geldt dit niet voor de variatie op het gebied van monsters en levels. In het karige aantal omgevingen (slechts tien!) waarin je je begeeft vecht je tegen verschillende soorten Aragami. De standaard variant is niet veel groter dan jij, maar de Ash Aragami en zeker de Ashborn torenen stuk voor stuk als een soort Goliath boven je uit, terwijl jij als ielige David met je wapen in de aanslag staat. Indrukwekkend in het begin, maar al snel blijkt dat de variatie op het gebied van vijanden ver te zoeken is.

De Aragami die je tegenkomt zien er namelijk veelal hetzelfde uit Er is ongeveer een tiental verschillende standaard vijanden te bevechten, dat in verschillende elementen op je af gestormd komen. Bij iedere missie moet je uiteindelijk een Ash Aragami of Ashborn verslaan en ook bij deze vijanden geldt hetzelfde: er is maar een handjevol verschillende Ash Aragami te vinden in de game.

Het voelt daardoor alsof je elke dag dezelfde persoon tegenkomt, maar met een ander kapsel of andere kleding aan. Op een gegeven moment valt het op dat je telkens dezelfde personen tegenkomt. Toch weet God Eater 3 genoeg variatie te bieden door je op een gegeven moment tegen meerdere van deze vijanden tegelijk te laten vechten. Op dat moment moet je tactisch te werk gaan en proberen om de monsters te isoleren. Twee Ash Aragami gelijktijdig bevechten is namelijk een garantie voor een heleboel pijn.

Dit gebeurt vooral later in het verhaal, waardoor je behoorlijk gewend bent aan de levels én de verschillende soorten Aragami die je tegenkomt. In de verhaalmissies doorloop je de route van je bewegende basis, waarbij je op iedere halte even uit moet stappen om een enorm monster op zijn donder te geven. Bij deze haltes krijg je vaak ook de keuze om zijmissies te doen die even van het verhaal af doen wijken. Deze missies zijn erg handig om spullen te verzamelen en je team wat sterker te maken, maar zetten je wel eerder dan het verhaal tegenover meerdere vijanden tegelijk.

Ongeveer op de helft van de game wordt dit tweetal missiesoorten ineens versterkt door de Assault Missies, waarbij je in eerste instantie online met maximaal zeven andere spelers op pad moet (en later kunt) gaan om Aragami op te jagen. Deze optie is verfrissend, maar draagt op geen enkele manier bij aan het verhaal dat verteld wordt. De multiplayer Assault Missies zijn namelijk losstaande missies, waarin de Aragami een stuk sterker zijn dan in de singleplayer modus, maar waarin je niks van een verhaallijn hebt.

De verhaalmissies kunnen wel los opgestart worden in multiplayer, kan worden met drie andere spelers en dat is een flinke opsteker ten opzichte van Monster Hunter games. Toch is het coöperatief met vrienden doorlopen van het verhaal zoals het hoort er niet bij in God Eater 3 en dat is jammer. Dit soort games lenen zich perfect voor een toffe co-op ervaring. Kijk maar naar Earth Defense Force 5: Dit is een wat andere game dan God Eater 3, maar als je kijkt wat voor plezier je hieruit kunt halen met je vrienden, wat voor plezier moet God Eater 3 je dan niet bieden als je met vier vrienden door het verhaal heen loopt?

Bandai Namco heeft met God Eater 3 een geweldige game neergezet, maar wel een met wat flinke missers. De enorme wezens die je bevecht in de game zijn indrukwekkend als je ze voor het eerst tegenkomt, maar het feit dat je telkens tegen dezelfde gezichten aankijkt gaat op een gegeven moment opvallen. Daarbij is het verhaal zo plat als een dubbeltje en is de beknopte multiplayer die de game je biedt een heuse domper.

Waar God Eater 3 wel scoort is in het hart van de game. De gameplay is namelijk ijzersterk en geeft je genoeg mogelijkheden om helemaal in je eigen stijl te spelen. Sterker nog, je team kan aangepast worden naar jou stijl zodat het hele plaatje tijdens het spelen klopt. Als je dan een torenhoog beest met de vlakte gelijk maakt dat jou in een paar klappen kan verpletteren geeft dat precies de goede kick.