Metal Gear Solid: Ground Zeroes Review

Is het een game, is het een add-on, is het een spin-off? Het was lang niet precies duidelijk wat Metal Gear Solid: Ground Zeroes nou eigenlijk is. Nu weten we het: een proloog op Metal Gear Solid V: The Phantom Pain en waarschijnlijk de meest uitgebreide gamedemo ooit.

Ground Zeroes speelt zich af na de gebeurtenissen van het PSP-deel Peace Walker. Het is onmogelijk om in één recensie het hele achtergrondverhaal samen te vatten - kijk daarvoor eens naar de vele fan-wiki's - maar we behandelen even de belangrijkste punten: het is 1975 en je speelt als Naked Snake (ook wel Big Boss genoemd). Je hebt het private leger Militaires Sans Frontières (MSF) opgericht. Twee soldaten van MSF worden vastgehouden op een kamp en het is aan jou om hen te redden. Dat is ook meteen je enige hoofdmissie in de game, een simpele search and rescue.

Na een mooi en indrukwekkend filmpje mag je echt aan de slag. Je komt gelijk een van de grootste veranderingen tegen, want het level is compleet open. Geen gangetjes om je te begeleiden, maar één kamp waar je kan gaan en staan waar je wilt (behalve dan in de meeste gebouwen). Die vrijheid zorgt voor veel tactische mogelijkheden. Nog steeds staat stealth centraal in de game, en nu kan je meer dan ooit je eigen plan bewerkstelligen. Handig is daarbij de verrekijker, waarmee je vijanden als het ware kunt taggen. Dat zorgt ervoor dat je altijd weet waar de tegenstander is, ook als ze uit het zicht verdwijnen. Essentieel als je ongezien voorbij wilt glippen.

Zoals we van de serie gewend zijn, is het gewoon mogelijk vijanden van achter te besluipen en in de houdgreep te nemen om ze te overhoren of bewusteloos te slaan. En nog altijd heb je je trouwe verdovingspistool. Maar een dodelijk machinegeweer kan in Ground Zeroes een grotere rol spelen. Al is het absoluut niet de manier waarop een stealthliefhebber zou spelen, een shootout resulteert niet langer automatisch in de woorden 'game over'. Dat maakt het soms aanlokkelijk om je uit een benarde situatie te schieten, maar uiteindelijk word je in je beoordeling gestraft. De game beloont daarmee nog altijd de heerlijke tactische stealth die we van Metal Gear Solid gewend zijn. Alleen nu met meer vrijheid om een perfect plan op te stellen en uit te voeren.

Het open karakter van het spel geeft je een reden om meerdere van die plannen op te stellen en lekker op ontdekkingsreis te gaan. Wat nou als ik gewoon recht door dat tentenkampje ga, in plaats van een omtrekkende beweging? Maar goed ook dat het spel daardoor enige herspeelwaarde bezit, want lang is de hoofdmissie niet. Doe je het rustig aan, dan ben je in een uur of twee bij de credits. Weet je waar je moet zijn en heb je haast, dan sprint je er met gemak in een halfuurtje doorheen. Tijdens de missie krijg je een boel verhaalelementen voorgeschoteld die niet zozeer een interessant verhaal vertellen, als jou vooral lekker maken voor The Phantom Pain. Ground Zeroes is dan ook voornamelijk een lekkermakertje voor het echte werk.

Gelukkig heeft uitgever Konami wel geprobeerd meer van deze standalone game te maken dan alleen een veredelde - wel erg uitgebreide - demo. Naast de hoofdmissies zijn er nog vijf zijmissies en een ontgrendelbaar extraatje. Die zijmissies geven je verschillende taken, zoals het aanvallen van de kamp vanuit een helikopter, het uitschakelen van bepaalde soldaten en het redden van gevangenen. Het voegt weinig toe aan het verhaal, maar geeft je wel een reden om meer tijd in de game door te brengen. Omdat de gameplay staat als een huis, is het automatisch leuk om over het eiland te sneaken. Je zult het helaas wel met die ene map moeten doen.

Ground Zeroes laat je naast de gameplay kennismaken met de grafische kracht van de nieuwe engine. En die is zeker krachtig: wij speelden de game op PS3 en stonden versteld van de openingsanimatie - vooral de prachtige lichteffecten vielen op. Her en der kwamen we nog wat kartelige randjes tegen, maar dat doet niets af van het feit van dat deze MGS een erg mooie game is. Ook tijdens de gameplay.

De momenten waarop MGS-bedenker Hideo Kojima je de controle uit handen neemt, zijn altijd strak geregisseerd en herinneren je er keer op keer aan dat de man een groot filmfanaat is (volgens z'n Twitterbeschrijving bestaat hij voor 70 procent uit films). Hij gaat smerige en bloederige scenario's niet uit de weg en laat het zien alsof er iemand met een handheld camera bij is om je in de beleving te trekken. Met succes.

Ook laat Ground Zeroes je kennismaken met de nieuwe stem van Snake, verzorgd door Kiefer Sutherland van 24-faam. Hij heeft een prima stem, maar eerlijk is eerlijk: we missen Snake's oude, grove stem wel. Nu horen we vooral Jack Bauer uit die tv-serie. Natuurlijk is het erg persoonlijk en is alle verandering moeilijk, maar een deel van Snake was toch echt zijn heerlijke over-the-top stem, en daar kan Sutherland niet aan tippen.

Ground Zeroes is een eerste kennismaking met het mooiere, vrijere en meer open Metal Gear Solid. Met heerlijke stealthgameplay en meer opties dan ooit om je eigen aanpak te kiezen, voelt de gameplay als een logische en welkome evolutie in de serie. Ground Zeroes als zelfstandige game voelt echter als een flirt, een lekkermakertje. De meest uitgebreide demo ooit is weliswaar te oneerbiedig vanwege de herspeelbaarheid en de extra content, maar een compleet bevredigende ervaring is het ook niet. Na het uitspelen zal je denken "nu wil ik nog zoveel liever The Phantom Pain spelen" en niet "wat was Ground Zeroes vet". En dat is zonde.