Medal of Honor: Vanguard Review

Activision bracht met de lancering van de Nintendo Wii de WWII shooter Call of Duty 3 uit. Electronic Arts kon natuurlijk niet achterblijven en pakte dan ook de Medal of Honor serie uit de kast voor een vervolg. De game gaat onder de naam Medal of Honor: Vanguard (Medaille van Eer: Voorhoede… hmm) en is tevens voor de Playstation 2 verkrijgbaar. De game is overigens in eerste instantie ontwikkeld voor de Nintendo Wii. De ontwikkelaars zijn er achter dat WWII shooters onder de gamers nooit zullen vervelen, en buiten dit uit door de ene na de andere op de markt te brengen. Het is niet meer te tellen zoveel Call of Duty, Medal of Honor en Brothers in Arms games zijn er over allerlei platformen uitgegeven. Dit keer zitten we dus met een nieuw deel uit de Medal of Honor serie opgescheept, de vraag is uiteraard weer: hot or not?

Verslaving?
Ik zal je bekennen dat ik bijna 2 jaar van mijn leven vergooid heb dankzij deze serie. Het gaat hier om, onder vele gamers als het beste deel beschouwd, Medal of Honor: Spearhead online, de uitbreiding van het succesvolle Allied Assault. Voor zover ik gehoord heb, is er na Allied Assault nog één succesvol console deel geweest, European Assault, en toen hield het op met het succes. Pacific Assault voor de PC werd een flop en Medal of Honor werd door velen achter in het geheugen gedrukt. Een nieuw deel is er, en dus zijn er ook weer nieuwe kansen. Aangezien ik me een Medal of Honor expert kan noemen, is het misschien verstandig om mijn mening over het spel door te lezen.

Eindelijk!
Medal of Honor: Vanguard heeft in het rijtje van FPS de beste controls die ik tot nu toe gezien heb. Wat niet erg moeilijk was aangezien de controls in Call of Duty 3 en Red Steel niet erg overdonderend waren. Vanguard is een leuk voorbeeld van het feit dat ontwikkelaars eindelijk door hebben hoe ze de game goed met de wii-mote kunnen laten samenwerken. Het lopen met de analoge stick en richten met de wii-mote werkt perfect. De rest van de controls zitten in de Nunchuk gepropt, zo kun je door naar onder te bewegen bukken en respectievelijk naar boven weer gaan staan. Naar links bewegen, veroorzaakt een draai van 180 graden en naar rechts geeft je weer een nieuwe lading kogels. De controls zijn nog niet helemaal perfect maar het begint er op te lijken. Ondanks de verbeterde controle zijn er ook weer jammerlijke punten, zo is bijvoorbeeld de AI van de tegenstanders net als het realisme van de game dramatisch. Hoewel dit laatste standaard is in de Medal of Honor serie, en dus best door de vingers gezien kan worden.

Alied Assault in een nieuw jasje
Als we de controls en gameplay nu even opzij leggen, komen we erachter dat het nog bijna dezelfde game is als de eerste Medal of Honor. Een solide gameplay met evenwaardig grafisch aanzicht. Natuurlijk zijn er allerlei nieuwe omgevingen maar grafisch kun je de game geen topper noemen, zelfs niet voor de Nintendo Wii waar de lat naar mijn mening niet erg hoog ligt.

Geen innovatie
We misten gewoon de spanning, het moment waar alles goed komt of juist niet; de schittering, de lach van de overwinning, de mooie momenten. De game draait bijna alleen nog om het neerschieten van Nazi’s en dat begint nu toch wel een beetje te vervelen. Niet dat het neerschieten van Nazi’s geen voldoening geeft, maar je wilt nu wel gewoon eens een keer de bunker van Hitler opblazen!

Conclusie
Medal of Honor: Vanguard is een leuke FPS voor op de Wii, tevens omdat de besturing eindelijk goed is en door deze besturing een FPS net dat stukje extra beleving mee krijgt. Zeker de multiplayer waar je het tegen vrienden kan opnemen, is nog wel de moeite waard (waar blijft die online multiplayer!). Helaas ben ik minder te spreken over de grafische kanten en het feit dat de game eentonig is. Het is een leuke game maar meer van hetzelfde, we kennen de WWII shooters nou wel. Kom eens met een game over de Vietnam oorlog of verzin een heel nieuw concept, iets unieks. En dan heb ik het niet over aliens want dat komt ook onze strot uit.