Mario Tennis Ultra Smash review - Loodgieter slaat net geen ace

Voor alweer de zevende keer (!) trekken Mario en zijn vrienden de tennissokken aan om eens een lekker balletje te meppen. In Mario Tennis Ultra Smash verschijnen alle iconische personages uit de Nintendo-games voor het eerst in monsterlijk formaat op het strijdtoneel. Hoe dat zit, lees je in deze Mario Tennis Ultra Smash review.

Al twintig jaar brengt Mario tussen het redden van prinses Peach zijn kostbare tijd door op de tennisbaan. De besnorde loodgieter sloeg halverwege de jaren negentig voor het eerst een ace op de Virtual Boy in Mario's Tennis, wat nog altijd beschouwd wordt als een van de beste sportieve Mario-games ooit. Vijf jaar later besteeg de Italiaan opnieuw de tennisbaan in het net zo sterke Mario Tennis 64.

Die game floreerde op de Nintendo 64 dankzij foutloze en toegankelijke gameplay, een aantrekkelijke presentatie en (uiteraard) dankzij enkele knotsgekke Nintendo-elementen, zónder daarbij de essentie van de tennissport te verliezen. Die typische Nintendo-gekkigheid nam in de eropvolgende delen de overhand, waarop de serie een beetje van haar glans verloor. Mario Tennis Ultra Smash gaat weer terug naar de roots en moet de definitieve terugkeer van de serie betekenen.

Waar Mario en zijn vrienden in de meeste sportgames het niet zo nauw nemen met de sportregels, houden ze zich op de tennisbaan keurig aan de voorschriften. Een bal die buiten het veldkader belandt is gewoon 'uit' en levert de tegenstander een punt op.

Sla je bij een service niet in het voorvak van de tegenstander, dan moet je gewoon in de herkansing. Verwacht nog altijd geen realistische simulatie als in Top Spin, maar laat duidelijk zijn dat Mario Tennis Ultra Smash voor het eerst sinds jaren weer dicht bij de sport kruipt.

Deels komt dat door de manier waarop Mario en zijn vrienden zich laten besturen. Zo loop je met de stick rond op de baan en sla je de bal met de A-en B-toetsen. Veel meer diepgang in de besturing hoef je niet te verwachten. Ja, je kunt beide toetsen met elkaar combineren zodat je je slagen wat meer effect kan geven, en door een knop wat langer in te drukken kun je de snelheid van de bal bepalen. Maar nooit gaat dit zo punctueel als in Top Spin: het komt dus zelden voor dat je in al je enthousiasme een bal buiten de kaders slaat.

In grote lijnen blijft Mario Tennis Ultra Smash dus trouw aan de tennissport, al is er vanzelfsprekend geen gebrek aan een portie hilariteit. Op de baan komt dit onder meer tot uiting met de Jumpshot: een superaanval waarbij je op de juiste plek moet staan en op het juiste moment omhoog moet springen om zo voor een verwoéstende smash te zorgen. Dit gaat vervolgens gepaard met een geinige animatie - zoals we inmiddels van Mario gewend zijn.

Net zo karakteristiek aan Mario-sportgames is het ruime aanbod aan power-ups die spelers in hun voordeel kunnen gebruiken. Mario Tennis Ultra Smash houdt het (helaas enkel) beperkt tot de Mega Mushrooms: paddenstoelen waarmee spelers tijdelijk transformeren in een tennisser van reusachtig formaat. Wie zo'n 'Mega Yoshi' of 'Mega Bowser' bestuurt slaat een stuk harder en kan door zijn enorme formaat veel makkelijker ballen pareren.

De Mega Mushroom voorziet het tennisspel absoluut van nieuw elan, al haalt de verplichte animatie voorafgaand de transformatie nogal de vaart uit het spel. Als je even niet oplet heb je geen idee meer welke richting de bal nou opging, met als gevolg dat je de verkeerde kant oploopt en zo de rally verliest. Gelukkig is dit eigenlijk de enige smet op de verder foutloze gameplay.

Bij een Mario-game is het lang niet vanzelfsprekend dat de beste speler de strijd wint, maar dat is in Ultra Smash wel anders. Een balletje overslaan is niet zo moeilijk, maar een boodschap hebben op stijlvol gebogen effectballen en je vrienden het stof doen laten bijten, dát vergt wel oefening en tijd. Wie genoeg tijd steekt in Ultra Smash kan uitgroeien tot een toptennisser van formaat. Het is juist om die reden zó jammer dat het aanbod in content zo enorm beperkt is in Ultra Smash.

Kortgezegd is er niet één modus dat erbovenuit springt. Er is een soort van eindeloze knock-out competitie (Knockout Challenge) waarbij je het tegen steeds sterkere tegenstanders opneemt, maar die modus is zo eenzijdig en steriel dat je daar al snel mee zult kappen. Datzelfde geldt voor de minigame Mega Ball Rally waarbij je met een enorme tennisbal moet proberen een zo lang mogelijke rally op te bouwen. Door het ernstige gebrek aan uitdaging is ook deze modus geen lange toekomst beschoren. Tenzij je alle banen en personages wilt ontgrendelen door alle medailles die het spel bevat te behalen. In dat geval ben je verplicht om je door deze twee modi heen te worstelen.

Spelers kunnen gelukkigerwijs hun heil zoeken in de online modus. Die wordt geteisterd door hetzelfde probleem: het gebrek aan content. Het enige wat je hier kunt doen is kiezen tussen een individuele of een teamwedstrijd. Er is geen mogelijkheid tot het creeëren van een lobby of het opzetten van een community: je kunt enkel kiezen tussen competitiewedstrijden of voor potjes waarbij je voor spek en bonen speelt. Met andere woorden: het opnemen tegen vrienden uit je vriendenlijst is nagenoeg onmogelijk.

Daarbij spelen ook de verbindingsproblemen de online modus parten: vrijwel elk potje dat wij speelden werd bestookt met lag en crashes. Tot slot nog een vermelding voor het Nederlandse commentaar, een die ons in negatieve zin is bijgebleven. Spelers worden helaas elk potje met suffe zinnen geconfronteerd. Bij de omroeper is niet 'Mario' aan de beurt, maar 'serveerder', terwijl tegenstander Bowser als 'ontvanger' door het leven gaat. We verlangden naar een teiltje.

De beperkte content en de instabiele online modus ten spijt, blijft Mario Tennis Ultra Smash een sterke aanvulling op de alweer twintig jaar oude tennisserie en een welkome toevoeging aan de karige line-up van de Wii U. Blikvanger is de toegankelijke en vermakelijke gameplay waar eigenlijk vrij weinig op aan te merken is. Verwacht geen realistische simulatie, maar wel buitengewoon leuke tennispotjes met een extreem hoge vermakelijkheidsfactor.

Alles bij elkaar genomen slaat Mario met Ultra Smash een flinke poeier, maar helaas net geen ace.